Het moge duidelijk zijn, de winter is ingetreden. Wind, regen, sneeuw, koude maar ook af en toe een zonnetje bepalen het weer waarin wij zonodig moeten gaan lopen. Huisgenoten verklaren ons voor gek. Ze zeggen “sla toch een keertje over”. Ik denk ook wel eens van nu even niet, maar ga dan toch want ik weet dat ik na afloop een lekker gevoel heb. Toch vraag ik het volgende mij wel eens af. Stel je voor dat het glad is door de sneeuw, het waait ,het is koud en er staat een 10 km op het programma. Ik trek mijn trainings broek aan en een lekker zittend T-shirt. De verwarming staat aan en het is lekker warm in de kamer. Ik ga op de bank liggen en doe mijn ogen dicht. Voor mij zie ik de straat en in gedachten loop ik weg. De gladde met sneeuw bedekte weg op, wind tegen en mijn handen in de mouwen om ze warm te houden. Ik loop langs het Spaarne.  Het hek bij nummer 28 staat open, maar ik denk niet dat de dobberman met dit weer zijn hok uitkomt. Voor alle zekerheid blijf ik toch maar zoveel mogelijk aan de andere kant van de weg lopen. Ik  ga de strijd aan met de wind die nu pal op kop staat ondertussen proberend niet uit te glijden. De brug over en langs de Maria Stichting naar de Heemsteedse dreef. Natuurlijk staan de stoplichten op rood maar gelukkig heb ik nu even de wind mee en loop door Heemstede mijn ronde verder af. In de verte zie ik mijn huis en denk aan de douche en het bakje thee. Ik doe mijn ogen open en voel mijn lichaam. Verbeeld ik mij dat nou of voel ik de prettige tinteling in mijn benen alsof ik er inderdaad 10 km op heb zitten. De douche sla ik over, maar zet wel een potje thee.