Gister heb ik een duurloop gedaan van 13 km op de verharde weg. Ik liep een stukje langs de randweg in Haarlem. Dit is een vrij grote weg. Toen ik daar zo langs liep realiseerde ik mij dat deze weg eigenlijk symbolisch staat voor mijn hardlopen op dit moment. Mijn laatste loopdoel was de marathon van Utrecht op 2e paasdag 2011 en daarna heb ik voornamelijk rust gehouden. Sinds vorige week heb ik de trainingen weer opgepakt , maar heb nog geen loopdoel. Ik ben ook niet zoekende naar een doel, maar wacht af totdat er één zich aandient. Dit betekend niet dat ik mij nu verveel tijdens het hardlopen. Integendeel zelfs, ik loop met veel plezier. De trainnigen zijn nu vooral gericht op het onderhoud van de conditie waarbij ik verschillende trainingsvormen gebruik. Blessurevrij blijven staat voorop. Vermoedelijk de trainingen die een groot deel van het Nederlandse loperslegioen beoefend. Eigenlijk loop ik nu op een hoofdweg en wacht op een leuke afslag ( loopdoel ) .

Enige tijd geleden heb ik wat geschreven over mijn laatste aanwinst , de invisible shoe huaaches  . Dit is een zooltje dat met touwtjes aan je voeten gehouden wordt. Ik moet zeggen dat dit tot op heden nog niet het gewenste succes heeft. Ik heb het touwtje al vevangen door een elasiek, maar het blijft behelpen. Ik vrees dat het bij een wandel sandaal blijft.

Op de site van ultraplatform kwam ik het een artikel tegen uit de Groene Amsterdammer genaamd : Tussen marteling en euforie Over afzien in alle gradaties.