De afgelopen 2 weken heb ik rustig aan gedaan om te herstellen van de Midwintermarathon. Vanmorgen een rustig rondje in de duinen gelopen en ik voel mij goed hersteld. Maar wat nu? De afgelopen jaren heb ik behoorlijk wat marathons gelopen en wil nu eens wat anders gaan doen. Mijn oog was al gevallen op het trailrunnen en ik heb vandaag de knoop doorgehad. Ik heb mij ingeschreven voor de 53 km van de Veluwezoomtrail . De afstand is niet nieuw. Ik heb twee maal de 60 km van Texel uitgelopen en in een 6 uursloop ook al eens 69 km. Nieuw wordt nu de ondergrond, onverhard. De Veluwezoomtrail is op zondag 24 juni dus ik heb nog even de tijd om te trainen. De komende periode zal voornamelijk bestaan uit trainingen om de aerobe capaciteit en vermogen te vergroten. Het vergroten van mijn zuurstofopnamevermogen ( VO2max) en optimaal gebruik leren maken hiervan. Er zijn vele meningen hoe dit te doen. Ik heb goede ervaringen met gevarieerde duurtrainingen tot 85% ( berekend volgens de formule van Karvonen ). Dit zal dan ook 90% van mijn trainingen de komende twee maanden zijn.  De laatste 10% mag ik dan even “los”.  Een tweede waar ik op moet gaan trainen is lange duurlopen doen op onverharde ondergrond. Deze trainingen zullen dan ook voornamelijk plaatsvinden in de duinen. Ik heb er zin in. Op naar de Veluwezoomtrail.

De hardlooprustweek is voorbij.  Warmte, gezonde voeding, massage en rust hebben hun werk gedaan en aan het eind van de week voelde ik mij herboren. Voor alle zekerheid nog maar even niet gelopen, maar vandaag was het weer tijd om de loopschoenen aan te trekken.  Vanmorgen een ontspannen loopje gedaan van 60 minuten in de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD) met een groepje loopmaatjes die aan het trainen zijn voor de halve marathon van Leiden. Het voelde goed.

Ik kreeg gisteren de vraag op welke hardloopschoenen ik de marathon heb gelopen. Dat is de Adidas Response. Op deze schoen heb ik de meeste kilometers van mijn trainingen gelopen en ik vind dan ook dat ze het recht hebben om de marathon zelf te lopen. Hoewel ze eigenlijk versleten zijn en de eerste gaten erin komen hebben ze het goed gedaan en vele andere schoenen achter zich gelaten. Nu mogen ze rusten. Deze week hebben ze op een prominente plek in het hardlooprek staan pronken en hun verhaal kunnen doen aan de andere schoenen. Volgende week verplaats ik ze naar de veteranen plank om verder uit te rusten. Dit jaar ga ik nog een paar maal op een mooie en warme dag een stukje met ze lopen. Meestal overlijden mijn schoenen na zo’n twee jaar en worden ze gecremeerd. Hoe weet ik dat ze overleden zijn? Elke morgen zeg ik ze even gedag en dan wapperen ze even met hun veters gedag terug. Als dit niet meer gebeurd weet ik het.

Het is alweer drie dagen geleden dat ik de midwintermarathon heb gelopen. Maandag en dinsdag stonden in het teken van spierpijn, maar vandaag is dat helemaal weggegaan. Er is nog wat vermoeidheid achter gebleven, maar dat gaat deze week naar ik verwacht ook verdwijnen. Als ik naar buiten en het weer kijk is dit ook een mooie week om te herstellen. Buiten is het koud en glad , binnen is het warm en aangenaam. Dit is eigenlijk een ideale herstelweek voor een hardloper.  Het energieniveau weer op pijl brengen door goed te eten, drinken, rust en massage. De enige sportieve activiteit die ik deze week doe is rustig fietsen, maar dan wel in een klein verzet. Ik heb gemerkt dat dit het herstel bevorderd. Ondertussen de marathon en trail kalender aan het doorkijken voor een volgend doel. Je kunt zien dat trailrunning populair wordt in Nederland. Er komen steeds meer trails, maar omdat het deelnemerslimiet vaak beperkt is zitten ze ook gauw vol. Ik denk dat ik na deze herstelweek mijn eigen trails ga lopen op zondag en het asfalt zoveel mogelijk ga mijden.

Gisteren een heerlijke marathon gelopen, de midwintermarathon. s’Morgens in de trein gestapt naar Apeldoorn. Ik ga het liefst met de trein, want ik wil naar afloop niet met een vermoeid lichaam in de auto terugrijden. Ondanks het winterse weer reed de trein mooi op schema en was ik ruim op tijd op lokatie. In de Sporthal werd druk overlegd hoe te kleden voor deze marathon. Ik besloot een wintertight aan te trekken. Voor het bovenlijf een thermohemd met lange mouwen, een trui met lange mouwen en een t-shirt met daarop mijn startnummer. Natuurlijk mochten de handschoenen en muts niet ontbreken. Op naar de start.

Na het startschot rustig vertrokken. Het was een prachtig parcours door het witte winterlandschap, met regelmatig een stuk valsplat. Na een paar kilometer kwam ik in een groepje te lopen en zo af en toe wat pratend liepen we de km’ters weg. Ik had wel het gevoel dat we snel gingen, maar bestede er geen aandacht aan. Bij km 19 gingen opeens de alarmklokken luiden. Één van de lopers uit het groepje zei: “We liggen lekker op schema voor 3:06 uur”. Hier had ik helemaal niet voor getraind en trok acuut aan da noodrem. Echter het leed was al geschied. Ik wist toen al dat het zo rond de 35 km heel zwaar zou worden. Bij km 30 begonnen de benen zwaar te voelen en bij km 35 had ik het gevoel dat er bij elke pas een loden pijp in mijn benen heen en weer slingerde die op mijn spieren beukte. Pijn! Nog 7 km. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog eens honger. Ik had wel wat voeding meegenomen voor onderweg en banaan gegeten bij de verzorgingsposten. Het tij was niet meer te keren. Hongerklop! Door dit energietekort kreeg ik het ondanks mijn meerdere lagen kleding koud. Je weet dan dat het overleven wordt tot km 41, want die laatste km gaat dan wel weer. Zoekend naar het juiste kleine energiezuinige pasje deze km’ters vol gemaakt en kwam na 3:23:21 trots over de finish.

Als je dit zo leest denk je misschien dat een marathon lopen niet gezond kan zijn. Misschien is het dat ook wel niet, maar ik geniet van elke km die ik loop. Van de omgeving, van de medelop(ster)s en van elke fase die ik lichamelijk en geestelijk doorloop tijdens het lopen van een marathon. Nu is het rust houden en dan voorbereiden op de volgende marathon.

Mijn dank gaat uit naar alle vrijwilligers die deze marathon mogelijk hebben gemaakt.