Vandaag vond ik tussen een stapeltje papieren een vergeelde krant. Het was de Amersfoortse Courant / Veluws Dagblad van maandag 17 september 1984.  Hierin stond een verslag van de marathon van Amersfoort die zondags was gelopen. Ik kan me hem nog goed herrinneren, want het was mijn eerste marathon. Ik woonde toen in Utrecht en was s’morgens op de fiets gestapt naar Amersfoort. Echt specifiek getraint voor de marathon had ik niet, maar ik deed wel veel aan sport. Voetballen, tennis, zwemmen en ik fietste veel. Het idee om aan deze marathon deel te nemen was voortgekomen uit een opwelling. Je bent 22 jaar en zegt wel eens iets tegen vrienden, die je daar dan ook gelijk aan houden.  Ik kan mij nog herinneren dat het lekker weer was en dat mijn loopoutfit bestond uit een t-shirt,  voetbalbroek,  afgezakte voetbalsokken en een paar tennisgympen. Volgens mij was het niet alleen mijn eerste marathon, maar ook het eerste loopevenement waar ik aan meedeed. De start en finish was op de Holkerweg. Als 22 jarige denk je dat je alles kunt dus natuurlijk veel te hard vertrokken. In het parcours had ik mij niet verdiept en liep in een mooi groepje. Opeens waren we terug in Amersfoort en bleek dat het twee ronden waren. De lopers waarmee ik opliep die liepen de halve marathon. Deze was  gelijk gestart was met de marathon. Echter zij waren nu klaar en ik mocht nog een ronde. Vol goede moed aan deze tweede ronde begonnen, maar ontdekte na de 30 km dat een marathon toch heel iets anders is dan een voetbal of tenniswedstrijd. Ik kwam géén man  met een hamer tegen , maar één met een moker. Tot zo’n 41 km werd het een lijdensweg, maar de laatste km moest ik weer goed gaan lopen en blijven lachen, want daarna stonden mijn vrienden en ouders langs de kant. Volgens de uitslagenlijst in de vergeelde  Amersfoortse courant was mijn eindtijd 3:33:40 uur en was ik 113 geworden van de 207 deelnemers. In deze uitslagenlijst staan 2 dames vermeld. Toen op de fiets naar Utrecht waarbij elke brug aanvoelde als de beklimming van de Alp d’huez. Daarna nog kramp gekregen in allerlei spieren waarvan ik het bestaan niet wist, maar wat een dag.