Afgelopen zondag stond de Koning van Spanje op het programma. Een trail van 31 km door het Limburgse heuvellandschap. Omdat het toch wel een beetje ver rijden is op één dag ( woon in Haarlem ) hadden we ( ik en 5 loopmaatjes ) besloten om vast op zaterdag te vertrekken en er een weekendje uit van te maken. Zaterdag alvast de startnummers opgehaald en koolhydraten gestapeld in de vorm van een Limburgse vlaai. De overnachting was vlak bij de start, dus zondagmorgen konden we in alle rust ons voorbereiden op de loop. Ik voelde me goed en stond om 5 voor 11 in het startvak. Normaal sta ik altijd achterin het startvak om rustig te beginnen, maar deze keer was ik vrij voorin beland. Het was heerlijk weer om te lopen. Het startschot klonk en go! Het tempo lag wat hoger dan ik gewend ben om te starten. Nog wel lager dan mijn gemiddelde marathontempo, maar toch. Je gaat dan ook niet langzamer lopen, want er lopen nog veel lopers achter je en die wil je toch ook niet ophouden. Nou liep ik ook wel erg makkelijk, dus doorgaan. Tot ik rond de 4 km voelde dat het niet zo lekker ging met mijn linker kuit. Kan niet precies zeggen wat het was, maar het voelde niet 100 %. Wat nu te doen? Wel of niet doorlopen. Soms loop je zo’n gevoel er weer uit, maar je soms ook niet en wordt het erger. Niet doorlopen betekend het einde van een loopevenement waar je naar hebt uitgekeken. Ben je een watje als je stopt of een bikkel als je doorloopt? Bij zo’n 5 km was er een mogelijkheid om terug te gaan naar de start. Watje of bikkel? Ik koos ervoor om het watje te zijn en terug te wandelen, want wandelen ging probleemloos. Mij was het vandaag niet waard om door te lopen met een verhoogd risico op een blessure. Nu 48 uur later ben ik blij dat ik het zo gedaan heb. Ik heb gisteravond gewoon training kunnen geven aan de Ajewe Sport loopgroep en ben vandaag zo goed als klachtenvrij. Voor alle zekerheid deze week nog maar even niet voor mijzelf trainen, maar alleen de trainingen geven die gepland staan. Volgend jaar is er weer een Koning van Spanje.
Maandelijks archief: mei 2013
Waggeltraining
Toen ik gistermorgen een paar schoenen uit het rek pakte om te gaan hardlopen voelde ik het eigenlijk al. Dit zou een waggeltraining worden. Slecht geslapen, de benen voelden als pap en ik keek alsof ik de verkeerde lenzen in mijn ogen had. Maar ja, vandaag had ik mijn laatste training voor de 31 km trail Koning van Spanje komende zondag, dus dan ga je toch op pad. Het plan om eerst naar de duinen te fietsen had ik al laten varen en ik zou nu mijn gebruikelijke rondje langs het Spaarne gaan lopen. Na een paar honderd meter staken een paar eenden waggelend de weg over en qua loopbeweging had ik mij zo tussen hun kunnen voegen . Trouwens ook wat betreft het tempo. Ik liep als een niet vooruit te branden waggelende eend. Zal je altijd zien dat er op zo’n ochtend velen hebben besloten om ook langs het Spaarne te gaan hardlopen en werd ik aan alle kanten gepasseerd. Nou is dat niet zo erg, maar als je zo’n laatste training niet de power hebt om dan af en toe even aan te zetten om bij te blijven geeft je dat toch niet zoveel vertrouwen voor zondag. Al met al ben ik zo een paar kilometer doorgewaggeld en elke eend zag ik een herkenbare blik naar mij werpen. Ben benieuwd of ik komende zondag waggelend of hardlopend over de Limburgse heuvels ga.