Toen ik gistermorgen een paar schoenen uit het rek pakte om  te gaan hardlopen voelde ik het eigenlijk al. Dit zou een waggeltraining worden. Slecht geslapen, de benen voelden als pap en ik keek alsof ik de verkeerde lenzen in mijn ogen had. Maar ja, vandaag had ik mijn laatste training voor de 31 km trail  Koning van Spanje komende zondag,  dus dan ga je toch op pad. Het plan om eerst naar de duinen te fietsen had ik al laten varen en ik zou nu mijn gebruikelijke rondje langs het Spaarne gaan lopen. Na een paar honderd meter staken een paar eenden waggelend de weg over en qua loopbeweging had ik mij zo tussen hun kunnen voegen . Trouwens ook wat betreft het tempo. Ik liep als een niet vooruit te branden waggelende eend. Zal je altijd zien dat er op zo’n ochtend velen hebben besloten om ook langs het Spaarne te gaan hardlopen en werd ik aan alle kanten gepasseerd. Nou is dat niet zo erg, maar als je zo’n laatste training niet de power hebt om dan af en toe even aan te zetten om bij te blijven geeft je dat toch niet zoveel vertrouwen voor zondag. Al met al ben ik zo een paar kilometer doorgewaggeld en elke eend zag ik een herkenbare blik naar mij werpen. Ben benieuwd of ik komende zondag waggelend of hardlopend over de Limburgse heuvels ga.