Vanmorgen op de fiets gestapt naar de Amsterdams Waterleiding duinen ( AWD ). Deze keer niet zo absurd vroeg, maar gewoon ouderwets om 08:30 uur.  Dit is ooit begonnen in 1987 toen ik in Heemstede kwam wonen. Ik woonde in de personeelsflat van het Diaconessenhuis ( deed de inserviceopleiding A-verpleegkundige ) Elke zaterdag gingen we met een groepje om 08:30 naar de AWD om daar een rondje van 7 km te lopen. Dat lopen ging niet op hartslag, tijd of snelheid, maar gewoon hard. Toen was hardlopen nog simpel.  Na afloop op elkaar wachten en gezamenlijk thee drinken.  De afgelopen weken liep ik zondags een marathon. Voor menigeen zal dit vreemd in de oren klinken, maar het begon een beetje saai te worden. Tijd voor iets anders. Een halve marathon. Niet op hartslag of gecontroleerde snelheid, maar gewoon lekker doorlopen. Ik wist nog een , vind ik, leuke route die bijna geheel onverhard is met wat lekkere heuveltjes. Geen hoge heuvels maar wel van die kleine prettige heuveltjes die om een tempowisseling en wat  extra inspanning vragen.  Niet al te gek vertrokken en na een paar kilometer rustig aan wat harder gaan lopen. Het is tenslotte wel een halve marathon.  Sinds de Koning van Spanje trail ben ik toch nog voorzichtig met mijn kuit, maar toen ik vanmorgen merkte dat het goed ging liep ik in vol vertrouwen stevig door. Op één derde van de route is een waterkraantje waar ik mijn bidon bij kon vullen.  Het was goed te merken dat het vakantie is. Zag weinig andere lopers en ook de dieren lijken hieraan mee te doen. Zag slechts een paar thuisblijvers. De looprichting had ik fijn gekozen. Met het windje in de rug liep ik het laatste stuk terug naar het beginpunt. Daar aangekomen zag ik op mijn klokje een tijd staan van 1:40 uur over een afstand van 21,1 km. Natuurlijk daarna, net als vroeger,   ouderwets met loopmaatjes gezamenlijk wat drinken.