Gisteravond om 22:30 uur op de fiets gestapt om naar de atletiekbaan in Driehuis te gaan voor de nachtelijke 6 uursloop. Eigenlijk fiets ik heen om terug te kunnen fietsen. Ik vind fietsen een prettige cooling down na een hardloopwedstrijd. Aangekomen branden  de kaarsjes al op de baan, want de verlichting mag s’nachts niet aan. Omgekleed en het bandje gehaald voor de elektronische rondetelling.  Er was gekozen om deze keer in baan 4 te gaan lopen, omdat dit minder belastend zou zijn voor de gewrichten. Om 24:00 uur werd het startsein gegeven en vertrokken we  Eigenlijk wist ik al na een half uur dat het niet mijn nacht zou worden en na een uur wist ik het zeker. De monitor gaf aan dat ik ruim 10 km had gelopen, terwijl ik voor mijn gevoel harder liep. De benen en met name de kuiten voelden al stijf, had een pijntje in mijn voet, mijn kleding zat niet lekker en had ook nog een vuiltje achter mijn contactlens. Toen dacht ik al dat de resterende 5  uur geen lolletje zouden worden. Ik was eigenlijk van plan om als experiment te gaan lopen op cola en bananen schijfjes. Dit experiment werd dus acuut gestopt en viel gretig aan op de drankjes en versnaperingen die de organisatie klaar had staan. Ik haalde ondertussen allang de 10 km/uur niet meer, maar liep nog wel. Toen kwam het 5e uur en mijn spieren gingen massaal in staking. Ik stond volledig geparkeerd. Niet meer vooruit te branden en het enige wat restte was wandelen. Om nog twee uur te gaan wandelen had ik ook geen zin en na wat rekken weer rustig gaan hardlopen. Rustig ging het , want ik vermoed dat wandelen sneller ging, maar het is een hardloopevenement dus…. ga je hardlopen. Na bijna 4,5 uur lopen bereikte ik de marathonafstand, 42,2 km. Ik kan mij niet herinneren hier zolang over te hebben gedaan. Alle pijntjes waren verdwenen, of ik voelde ze niet meer, en wat restte  was krachteloosheid. Het voelde alsof ik als een leeg geknepen vaatdoek over de baan liep.  Op deze manier zou ik de 50 km niet halen. Tijd voor overleg. Ik besloot het laatste kwartier van het 5e uur te gaan wandelen en dan het laatste uur te gaan hardlopen . Nog even flink wat vocht en koolhydraten tot mij genomen en het 6e uur hardlopend vol gemaakt. Uiteindelijk kwam ik tot een afstand van 54,3 km  Een afstand om gauw te vergeten, maar geen loop om te vergeten. Misschien had ik aan het eind van het 5e uur wel onbewust gedacht aan een uitspraak van Scott Jurek ( een Amerikaanse ultraloper ) die schreef :”loop tot je niet meer kunt lopen en loop dan nog een eind”.