Vanmorgen een rondje hardgelopen in de duinen. Hoe lang ik gelopen heb? Hoe ver ik gelopen heb? Hoe hard ik gelopen heb? In welke hartslagzones  ik gelopen heb? Op al deze vragen moet ik je het antwoord schuldig blijven. Ik weet het niet. Op dit moment heb ik geen loopdoel ( loopevenement ) waarvoor ik een trainingsschema moet lopen en dat bevalt me prima. Sterker nog, op het moment dat ik de deur uitga in mijn loopoutfit weet ik nog niet wat voor training het gaat worden. Het enige gegeven is de tijd dat ik ongeveer weer terug moet zijn ( eerder mag altijd ). Ik begin met lopen en volg dan mijn gevoel. Hoe zijn de benen? Hoeveel energie heb ik? Wat voor weer is het? ( watje ) Soms kom ik een loopmaatje tegen en ben dan vrij om een stukje mee te lopen. Een andere keer zie ik iets waar ik graag even wat langer naar wil kijken. Daar is dan ook tijd voor. Zo zag ik vanmorgen een kind dat nog maar net ontdekt had dat het kon lopen in gesprek met een hert en dat hert bleef staan om te luisteren. Dan moet je niet doorlopen en het moment  verstoren, maar stoppen en blij  zijn dat je erbij mag zijn.

De hartslagmeter, snelheidsmeter, caloriemeter, afstandsmeter, tijdmeter en alle andere meters blijven thuis. Niets moet en alles mag. Het vrije hardlopen. Ik geniet ervan.

De eerste stap vind ik lastig als het regent en ik ga hardlopen. De tweede stap gaat alweer beter en bij de derde is er de berusting dat het niet anders is. Het is donker, regent en waait, maar het is niet koud. Ik ben begonnen aan mijn ochtendrondje. Na een paar honderd meter heb ik de keuze, links of rechtsaf. Als ik linksaf ga dan heb ik eerst wind tegen, het middenstuk wind mee en eindig ik wind tegen. Ik besluit rechtsaf te gaan. Kan ik er rustig inkomen met de wind in de rug.  Langs de kant van de weg staan een paar ganzen vol in de wind en regen. Zou voor hun de weersomstandigheden niet uitmaken. Even verder  kunnen  ze schuilen onder een brug en uit de wind als ze dat willen, maar ze kiezen ervoor om langs de weg te staan. Doen ze dat voor mij?

Het keerpunt komt in zicht en ik voel de wind al draaien. Vol in het gezicht de komende kilometers met af en toe een stukje luwte langs een huis of een paar bomen. Dat zijn die korte momenten waar je naar uitkijkt. Een fietser gaat mij tergend langzaam voorbij. Even is daar de verleiding om aan te haken, maar ik had mij voorgenomen het rustig aan te doen dus laat ik het bij een verleiding en vervolg mijn eigen weg.

Langs een open stuk water zie ik een groepje eenden opstijgen. Ze doen dit tegen de wind in en komen bijna niet vooruit, maar stijgen wel op naar grote hoogte. Dan geeft één van hun een teken en ze keren om. Nu met de wind mee krijgen ze vleugels en zijn snel verdwenen.

Het laatste stukje wind tegen is aangebroken. Aan het eind zie ik de boerderij vanwaar het laatste stuk wind mee is. Bij de boerderij ruik ik de warmte van de koeien en sla rechtsaf terug naar de stal.

Vanmorgen een rondje van 9 km gelopen. Het is eigenlijk geen rondje maar een heen en weertje. Lekker saai. Dit heb ik niet gelopen op mijn FiveFingers, Feelmax of Huarach Sandels. ( de laatste twee zijn trouwens enige tijd geleden al in de vuilnisemmer beland ) Ook niet op mijn Asics gel Trainer of op de mizuno’s met verlaagde hiel waarvan ik de naam vergeten ben. Dat is ook niet meer interessant omdat die ook al in de vuilnisemmer beland zijn.  Nee ik heb lekker gelopen op mijn Hardloopklompen. Nou zijn dit niet van die harde houten klompen, maar wel een beetje lompe schoen. Niks geen bijzonderheden, maar gewoon een recht toe recht aan neutrale schoen met heerlijk dikke zool waar mijn gewrichten blij van worden. Fijn een half maatje te groot zodat mijn tenen de ruimte hebben om te jubelen. Ik heb het hier over mijn Brooks Addiction.