Ik keek vanmorgen wat verdwaasd rond. Waar kwam dat geluid vandaan. Was het één van de katten die met een speeltje rondom het bed bezig was, want dat is altijd leuk om te doen als de baas nog ligt te slapen. Nee, het was de wekker. 05:45 uur gaf hij aan. Tijd om op te staan, want ik mocht weer een lange duurloop doen. Een hoop loopmaatjes kozen ervoor om vandaag de drukte van de Zandvoort circuitrun op te zoeken, maar ik koos voor de eenzaamheid van de lange duurloop. Nou is dat niet helemaal waar, want eenzaam is het nooit. Ik wordt begeleid door de lichte roffel van mijn schoenen op het asfalt. Het geklots van het water in de bidons en de geluidjes van mijn rugzak. Daarnaast zijn er , hoe vroeg je ook vertrekt, altijd andere mensen die je op je pad tegenkomt.

Het mooiste moment van deze duurloop voor mij vond plaats na zo’n  15 km. Ik had net met wat water de laatste restjes ontbijtkoek uit mijn mond gespoeld toen ik ze zag. Twee zwarte en twee witte zwanen. Nou is het niet zo bijzonder dat ik de witte zwanen zag. maar wel dat er ook twee zwarte waren. Het werd nog veel mooier. De zwarte zwommen naast elkaar, maar de witte ook. De zwarte zwommen vlak langs de oever en de witte evenwijdig 10 m verderop in dezelfde richting. Met dit beeld op mijn netvlies besloot ik verder te lopen. Je kunt wel langer blijven kijken, maar gezien de grote van het water zouden ze niet lang zo blijven zwemmen en zou de magie van het beeld verdwenen zijn.

Zo’n moment geeft mij weer voor kilometers energie. Meer dan ik met eten en drinken op zou kunnen. Natuurlijk heb ik nog veel meer gezien. Een paar fazanten, konijnen, een haas, een vos, herten en vele soorten vogels. Na 40 km vond ik het genoeg. Ik was wat te vroeg op de afgesproken plaats van bestemming, maar dat was niet erg. Het terras was open en er zaten al een paar bekende loopmaatjes aan de koffie. Het was weer een mooie duurloop geweest. Van eenzaamheid was geen sprake geweest.