Vanmorgen toen ik het balkon opstapte voelde ik het gelijk. Korte broeken weer. Er stond een training op het programma van zo’n  9 km waarbij ik elke 5e minuut 30 sec zou gaan versnellen. De laatste jaren heb ik vooral rustige trainingen gedaan en ik merk nu dat ik weer verlang naar  trainingen waar wat snelheid inzit. Het is natuurlijk wel even uitkijken, want de snelle spiervezels in mijn lijf moeten uit een lange slaap ontwaken. .Met versnellen bedoel ik dan ook geen maximaal sprinten , maar een een versnelling op souplesse waarbij de benen  niet verzuren en ik technisch goed en ontspannen kan blijven lopen. Tussen de versnellingen in een rustig tempo door dribbelen.  Geen tijden waar ik mij op richt maar lopen op gevoel. Vanmorgen ging dat weer heerlijk.

Vlak voor ik thuis was zag ik twee meerkoeten met hun kroost zwemmen. De kleintjes zwommen vrijuit, gadegeslagen door de ouders dat ze niet te ver afdwaalden. Toen ik dit gezinnetje zo vrij zag zwemmen moest ik denken aan een artikel dat ik recent op internet had gelezen. Het ging over asielzoekers met kinderen die in Nederland bij aankomst in een cel gestopt worden of achter hekken geplaatst worden. Opgesloten. Waarom? Nederland, één van de rijkste landen ter wereld waar menig politieke partij het woord vrijheid in zijn naam heeft staan en alle partijen het woord vrijheid meerdere malen in hun partijprogramma. ( Lees het artikel HIER )

Toen ik vanmorgen mijn balkon opliep was het koud, het waaide hard en het regende. Het is zondagmorgen , dus hardlopen. Wind, regen, storm, koude  bepalen soms het weer waarin wij zo nodig moeten gaan lopen. Huisgenoten verklaren ons voor gek. Ze zeggen “sla toch een keertje over”. Ik denk ook wel eens van nu even niet, maar ga dan toch. Vandaag echter niet. Ik trek mijn hardloopbroek aan en een lekker zittend T-shirt, draai de verwarming open , ga op de bank liggen en doe mijn ogen dicht. Voor mij zie ik de straat en in gedachten loop ik weg. De regen in , wind tegen en mijn handen in de mouwen om ze warm te houden. Ik loop langs het Spaarne. De straatverlichting doet het niet en ik stap in een diepe plas. Het hek bij nummer 28 staat open, maar ik denk niet dat de dobberman met dit weer zijn hok uitkomt. Voor alle zekerheid blijf ik toch maar zoveel mogelijk aan de andere kant van de weg lopen. Het gaat nog harder regen, maar wat maakt het uit ik was toch al nat en ga de strijd aan met de wind die nu pal op kop staat. De brug over naar de Heemsteedse dreef. Natuurlijk staan de stoplichten op rood. Gelukkig heb ik nu even de wind mee en loop door Heemstede mijn ronde verder af. In de verte zie ik mijn huis en denk aan de douche en het bakje thee. Ik doe mijn ogen open en voel mijn lijf. Verbeeld ik mij dat nou of voel ik de prettige tinteling in mijn benen alsof ik er inderdaad 10 km op heb zitten. De douche sla ik over, maar zet wel een bakje thee.