Heen en weer zingt Drs P in zijn lied  De Veerpont . Dat deed ik vanmorgen ook. Niet van oever naar oever, maar langs één oever. Gewoon eerst naar het noorden, dan naar het zuiden en weer terug naar het noorden. Geen verkeerslichten of wegen die ik over moet steken. Af en toe een hond die blaft ( of woeft ) Er zijn ook honden die  hier wonen en mij ondertussen kennen. Ze richten hun kop naar mij en ik zie ze dan denken “oh, daar heb je hem weer ” en gaan door met datgene waar ze mee bezig waren. Ééntje uitgezonderd. Dat is een klein keffertje die  steevast begint te keffen ( blaffen is een te groot woord ) als ik langsloop en stopt als ik een meter of tien voorbij ben. Ik hoor hem dan denken “die heb ik maar weer mooi verjaagd”. Voor de rest valt er eigenlijk weinig te beleven tijdens zo’n heen en weertje. Het is ook geen doorgaande weg, voor auto’s dus alleen maar bestemmingsverkeer, waarvan de meesten de hardlopers wel kennen en rustig voorbij rijden. Af en toe is er s’morgens eentje die het gaspedaal intrapt. Heeft zich verslapen denk ik dan. Eigenlijk is het heerlijk voorspelbaar dit heen en weertje. Ik vind dat prettig. Mijn voeten kennen de weg ondertussen en lopen bijna als vanzelf om de onregelmatigheden heen. Ik hoef mij alleen maar bezig te houden met het hardlopen. Rechtop lopen. lang maken , ontspannen armzwaai, buikademhaling, de heup van het standbeen licht heffen, zodat het standbeen als vanzelf omhoog komt en het zwaaibeen wordt, been uitpendelen en terwijl dit gebeurd overgaan naar het andere been. Sommigen vinden zo’n heen en weertje saai. Ik geniet ervan.