Vanmiddag had ik mooi tijd om een stukje te gaan hardlopen. Afgelopen zaterdag had ik voor het eerst sinds tijden weer eens een uurtje techniektraining gedaan. Tijdens mijn rondje nu wilde ik mij dan ook bezig houden met het technisch goed lopen. Ik schrijf hier wel technisch goed maar hierover zijn , zoals over alles, natuurlijk vele meningen. Beter is het misschien als ik schrijf dat ik wilde letten op de looptechniek waarbij ik mij prettig voel. ( Ik zal hier in een later blog meer over schrijven ).  Het was het gebruikelijke rondje langs de lama’s, ganzen, eenden, zwanen, koeien en een paar konijnen.  Kijkend naar hun allen dacht ik van “zouden zij zich ook bezighouden met hun loop dan wel zwemtechniek en daar training in gekregen hebben en zouden er onder bijvoorbeeld  de eenden ook een verschil zijn in opvatting over wat de juiste zwemtechniek is.”  Over de loop( waggel)techniek van de eenden zal ik het maar even niet hebben. Zo liep ik dus verder. Snelheid, hartslag en alle andere getalsmatige gegevens negerend maar lettend op mijn looptechniek. Voor ik het wist was ik alweer een heel stuk gevorderd en liep op een bruggetje toen mijn blik naar het water eronder ging. Daar zag ik een paar grote vissen zwemmen. Ik besloot om te stoppen en naar hun te kijken. Gracieus en schijnbaar moeiteloos bewogen zij zich voort in het water. Af en toe maakte er één een wat krachtiger slag met zijn ( kan ook haar zijn ) lichaam en met een soepele versnelling schoot hij vooruit, zwevend door het water. Ondertussen had ik al een andere loper horen aankomen die even later achter mij langs denderde. Stampend , hijgend, voeten over de grond slepend en met naar het leek bijna zijn laatste adem hoi mompelde. Ik keek nog eens naar de vissen en vervolgde mijn weg. In gedachten zwevend over het asfalt.