Het is zo’n stuk waar je heel ver vooruit kunt kijken zonder ooit het gevoel te hebben dat je het eind ziet

De eerste drie maanden van het schema zijn achter de rug. Deze maanden stonden in het teken van omvang. De afstand rustig opbouwen van 6 km naar 21 km. Bijna alle trainingen waren rustig. Snelheid schommelde tussen de 8,5 en 10 km/uur met af en toe een uitschieter erboven. Gister was het dan zover. Kon ik 21 km lopen zonder daarna voor apegapen te liggen. Ik had de oliebollen loop uitgekozen om dit te doen. Een loop georganiseerd door de ijsclub Haarlem. Het parcours gaat door de Amsterdamse Waterleidingduinen ( AWD ) en was altijd 20,8 km. Ik schrijf was want hij zou deze keer 20,6 km zijn en bij de inschrijving ging daar nog 100 m vanaf. 20,5 km dus. De bedoeling was uitlopen in een constant tempo. Dat laatste was nog wel een keuze. Ik kon natuurlijk in 10 km/uur gaan lopen. Dat was veilige snelheid met 99,9% kans op slagen, maar dit wilde ik niet. Ik wilde graag op de grens lopen van wat net haalbaar was ( zonder na afloop kapot te zijn) Het startschot klonk en we vertrokken. Ik stond een beetje middenin en kon rustig vertrekken en meelopen met de meute. Na ongeveer een km had ik een tempo te pakken dat goed voelde . Ik werd door menig loper gepasseerd, maar passeerde er ook een paar. Mijn Garmin gaf aan dat ik 12km/uur liep. Oeps, zou ik dat volhouden. Het liep lekker en besloot ervoor te gaan. Ik kende het parcours. De eerst 5 km zijn verhard en heb je nog weinig last van tegenwind. Er zitten wel zo’n 7 pukkels in , waarvan een aantal pittig. Misschien een leuk alternatief voor de bekende 7 heuvelenloop in Nijmegen. De 7 pukkelenloop in de AWD. De eerste 5 km gingen in 24:33 min ( zie tabel onderaan ) , maar nu kwam een er een 5 km aan over betonplaten met een straffe wind tegen. Vroeger toen ik nog marathontrainingen gaf stopte ik dit stuk ook regelmatig in de duurloop met natuurlijk wind tegen. Dit was nooit een populair stuk , integendeel.  Een aantal lopers vroeg dan ook waar ze deze straftraining aan verdiend hadden. Het is zo’n stuk waar je heel ver vooruit kunt kijken zonder ooit het gevoel te hebben dat je het eind ziet. Ik was ondertussen alleen komen te lopen, met 100 m voor mij een andere loper. Oh ja, om dit stuk nog fijner te maken zit er ook nog heel wat vals plat in en de stukken omhoog voelen altijd langer dan de stukken omlaag. Ik kon mijn tempo vrij makkelijk vasthouden en weerstond de verleiding om even aan te zetten en naar de loper voor mij te lopen. Deze tweede 5 km gingen in 24:20 min. Helemaal op schema. Gelukkig komt er altijd een moment dat de richting van het parcours veranderd en de wind van kop afgaat naar zijwind. De organisatie stond op dat punt met warme thee, dank daarvoor. Na ongeveer 13 km verlieten we het verharde pad voor een onverhard stuk met de wind in de rug, maar wel weer met een flinke pukkel erin. De derde 5 km ging in 23:56 min. Het liep nog steeds goed en kreeg er vertrouwen in dat het ging lukken, zeker omdat ik wist dat de laatste km’ters de wind voornamelijk in de rug was. Niet gaan forceren, maar dit tempo vasthouden. Liever op het eind nog versnellen dan inzakken. De vierde 5 km ging in 24:10. Helemaal happy liep ik de laatste 500 m naar de finish. De laatste 200 m nog  samen met een andere loper even aanzetten en in 1:39:25 over de finishlijn komen.  De oliebol en een flesje AA drank die klaar lagen genuttigd  en op de fiets weer naar huis. Helemaal tevreden.

De eerste drie maanden van het schema zijn hiermee met succes afgesloten. Nu op naar de volgende drie maanden, maar daarover deze week meer.