Geweldig, ben ik net begonnen aan de voorbereiding voor de Köln marathon heb ik al mijn eerste hapering. Afgelopen woensdag voelde ik het al. Kriebel in de keel. Vocht uit de neus. Een verkoudheid was in opkomst. Donderdagmorgen was hij in alle hevigheid losgebarsten. De snelle training die gepland stond geschrapt en na een paar seconden bedenktijd de looptraining die dag maar in zijn geheel gestopt. Je hoopt dan , tegen beter weten in, dat het vrijdag beter zal gaan. Nou niet dus, maar omdat ik de gehele dag binnen gezeten had wilde ik er toch even uit en deed een kort loopje van 6,8 km rustig op gevoel. Lekker om er even uit te zijn, maar het ging zwaar. Voelde alsof ik de driedubbele afstand had gelopen. Niet goed dus. Zaterdagochtend zwetend wakker geworden. Algehele malaise, hoofdpijn, spierpijn, loopneus enz. Ik wist het gelijk. GRIEP! Kon een dikke streep zetten door de training die ik nog ergens ver weg op een miniscuul klein plekje in mijn hoofd had gezet. Het fijne van deze griep was wel dat er geen enkele twijfel meer bestond over wel of niet hardlopen dit weekend. NIET! Gelukkig is de koorts nu , zondagmiddag , weg, maar hoe nu verder

Ik heb altijd de regel gehanteerd dat ik voor elke dag koorts twee hardlooprustdagen moet nemen. Dat betekend dus 4 dagen niet hardlopen (ook geen andere sport ) om het lichaam de tijd te geven om te herstellen. Voor alle zekerheid plak ik er nog een dag aan en mag dus komende zaterdag weer gaan hardlopen. Te beginnen met wat rustige duurloopjes. Als ik daarna nergens meer last van heb mag ik weer een intensieve training doen.

Gelukkig bied deze niet hardloopperiode ook weer andere mogelijkheden. Ik kan nu de tijd die ik niet ga hardlopen mooi besteden aan het doen van wat langere rek en streksessies. De eerste hapering in de voorbereiding is dus een feit , maar gelukkig duurt die voorbereiding 9 maanden en er zal best nog wel een tweede volgen. Gewoon accepteren dat het gebeurd en verder gaan.