Soms zijn er van die dingen dat je je afvraagt, wat heb ik daarnaar? Wat moet k ermee? Kan ik het ruilen? Enz. Enz. Je schiet eigenlijk gelijk in het negatieve. Dat overkwam mij nu ook. Ik heb vandaag voor het eerst een dienst van 13:00 tot 17:00 uur, met een reistijd van ruim drie kwartier heen en terug. s’Ochtends ben je in je hoofd al bezig met je vertrektijd en bent pas als het meezit om 18:00 uur thuis. Allemaal niets. Gisteren heb ik in mijn hoofd een knop omgezet en ben gaan denken, goh morgen lekker een ochtend vrij wat zal ik gaan doen?

Wordt ik vanmorgen wakker, zie ik dat het fantastisch weer is. Fantastisch weer om een stukje te gaan hardlopen. Mijn hart sloeg op hol. ( goed dat ik mijn hartslagmeter niet omhad, want die zou gelijk zone 5 aangegeven hebben 😀 ) Op naar de duinen voor een duurloop. Alle snelheidsplannen, DL1, DL2 en DL3 tempo’s thuis gelaten en gewoon lekker lopen op gevoel. Het tempo lekker op zijn beloop laten.

De duurloop werd een soort van intervaltraining. Wat rustiger als mijn aandacht ergens door getrokken werd, zoals een groot hert die vlak naast het pad zich achter een boom wilde verschuilen of een roofvogel die over kwam vliegen en in een boom voor mij ging zitten. Een ander moment ging het weer sneller, want dan had ik zin om een paar korte heuveltjes die vlak na elkaar komen snel te nemen. Lekker korte pittige aanzetjes omhoog en na die heuveltjes weer heerlijk relaxen op een open vlakte.

Teruggekomen bleek dat ik er ruim 13 km op had zitten. Een heerlijke training gehad en een heerlijke ochtend. Die is trouwens nog niet eens voorbij want ik heb nog mooi tijd voor een cappuccino met wat lekkers erbij.