Ze stond in twijfel of ze nog voor mij langs zou gaan achter haar maatjes aan of dat ze mij eerst voorbij zou laten gaan. Haar aandacht was net iets te lang gefocust geweest op twee zwanen die op het water vlak bij haar dreven. Ze besloot achter een struik te gaan staan wachtten tot ik voorbij was. Ik deed alsof ik haar niet zag staan en liep rustig door. Ik hoorde haar, toen ik net voorbij was, achter mij ook het pad oversteken om zich bij haar maatjes te voegen, zodat het groepje herten weer compleet was.

Vanmorgen was ik weer op de fiets gestapt naar de duinen voor mijn zondagse duurloop. Vorige week had ik er één van 32 km gedaan en vandaag zou het wat korter worden. Ik wist dat om 09:00 uur een paar loopmaatjes ook hier gingen lopen. Zelf was ik om 08:00 uur begonnen en zou dan zo’n 10 km gelopen hebben voordat ik mij bij hun zou aansluiten. Ik liep een voor mij bekend rondje waar wat ruimte inzat voor onverwachte momenten om van te kunnen genieten, zoals het bovenstaande.

Ik vermoedde dat de de loopmaatjes een rondje tussen de 12 en 15 km zouden gaan lopen wat ze inderdaad ook wilden gaan doen. Het mooie van met anderen meelopen is dat je weer eens van je vertrouwde rondjes afwijkt. Zo hadden zij een rondje van 14 km in gedachten met een stukje strand. Dit is een rondje dat ik vroeger regelmatig liep, maar eigenlijk helemaal vergeten was. Een ander voordeel van het lopen met een groepje is dat je al babbelend ongemerkt een eind wegloopt. Zo waren de 6 km’ters naar de strandopgang zo voorbij en lag er een heerlijk breed strand voor ons om daarop een paar km mee te pikken. Soms was er ééntje van het groepje die het wat moeilijk had, maar dan is het mooi om te zien dat het groepje één is en één blijft tot het eind. Groepje bedankt voor deze duurloop en dat ik dit vergeten rondje opnieuw heb mogen ontdekken.