Rustige Hartslag

Rustige golfjes rimpelden het wateroppervlak van de Molenplas toen ik daar vanmorgen langs liep. Rustig ging ook op voor mijn hartslag die op dat moment 109 was. Rustig ging ook op voor mijn snelheid die die zo rond de 8 km/uur schommelde.

Ik had de hartslagmeter weer eens achter uit de kast gehaald. Dat achter uit de kast verteld al iets over de frequentie waarmee ik hem gebruik en iets over de leeftijd van het apparaat. Het is inderdaad niet het allernieuwste model, maar een oudgediende De Garmin Forerunner 305 , die net als ik , al zeg ik het zelf , het nog goed doet. De reden waarom ik de Garmin weer gepakt heb is gewoon nieuwsgierigheid. Ik ben mijn oude Facebook berichten aan het wissen en kwam berichten uit 2012 tegen die ik gepost had over het lopen op mijn FiveFingers Sprint Mijn hartslag was toen vaak rond de 110, want ik moest er rustig op beginnen. Nu was ik benieuwd hoe het zou zijn als ik een duurloop zou gaan doen met die hartslag. Het was even wennen, maar als je kunt accepteren dat z’on beetje elke lop(st)er je voorbij gaat kun je ( ik tenminste ) heerlijk lopen.

Zo liep ik vanmorgen dus een LSD (Long Slow Distance ) met een gemiddelde hartslag van 112. Bij aanvang had ik mij voorgenomen om niet een bepaalde afstand te willen lopen , maar gewoon twee uur. In het begin had ik de neiging om af en toe te gaan sloffen, maar corrigeerde mijzelf dan al snel om wel de looptechniek in de gaten te houden en na een paar kilometer ging dit als vanzelf. Ik vind het een leuke training en eentje die ik zeker vaker ga doen. Misschien niet altijd als LSD, maar ook als SSD ( Short Slow Distance ) zoals ik gisteren heb gedaan over 5 kilometer

Gaat het langzaam? Nou toen ik een paar wandelaars tegen kwam hoorde ik ze zeggen ” Pas op, een hardloper “.

AWD Halve Marathon

Vanmorgen de AWD Halve Marathon gelopen. Welke, hoor ik jullie denken. Nee het heeft nog geen zin om er naar te gaan googelen, want hij bestaat (nog) niet.

Afgelopen week had ik alleen maar rustige intervaltrainingen gedaan van 200 en 400 meters. Gisteren een rustdag en dus had ik vandaag weer zin in een duurloop. Ik vind het prettig om die duurlopen op onverharde paden te lopen, omdat ik denk dat dit blessurepreventief werkt. Dus op naar de duinen en wel de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Hier weet ik een route die de afstand heeft van een halve marathon. Tijdens het lopen dacht ik aan de status van het woord marathon. Als je zegt dat je een marathon hebt gelopen geeft dat een zekere status. ( hoewel er ook zijn die zeggen dat je gek bent ). Tegenwoordig kun je soms ook een kwart marathon lopen ( 10km,500m) en ik heb gemerkt dat omstanders ( vaak niet lopers ) zeggen van zo wat knap, terwijl als je zegt dat je ruim 10 km hebt gelopen ze stil blijven.

Ook binnen het marathon circuit is er een duidelijk verschil in status. Als ik in een gezelschap zeg dat ik de marathon van Wijde-Wormer heb gelopen ( 2005 in 3:09 uur) kijkt men je aan en gaat verder met het gesprek. Zegt een ander ” ik heb de marathon van New York gelopen” wordt er bewonderend gekeken naar die persoon. In beide gevallen gaat het over dezelfde afstand. New York schijnt een zware marathon te zijn met een paar bruggen. In Wijde-Wormer moest ik 20 x een viaduct over. Soms gooi ik nog , als het gezelschap begint over de zwaarte van het parcours, de Jungfrau marathon in de strijd die ik gelopen heb.

Ik had in bovengenoemde stukje ook kunnen zeggen dat ik de marathon van Berlijn heb gelopen ( liep daar mijn pr in 2:49 uur ), maar ik vind het fenomeen marathon en zijn / haar status interessant en probeer soms op deze manier daar een gesprek over uit te lokken. Ik loop in oktober de marathon van Köln en ben benieuwd wat daar de status van is.

Vanmorgen dus een zelf bedachte halve marathon in de Amsterdamse Waterleiding Duinen gelopen, de AWD Halve Marathon, in mijn ééntje. Wie weet krijgt deze nog een ietsie pietsie status onder een aantal loopmaatjes en loop ik hem binnenkort gezellig in een groepje, want gezellig moet het wel blijven.

Trappetje

De inhoud van de karretjes rammelde zachtjes toen wij ze de lift uitduwden en door de gang naar onze eerste afdeling liepen. Dit was zondagmorgen. Ik had een weekenddienst wat inhoud van 08:00 uur tot 12:00 uur werken. Een zondagse duurloop zat er dus niet in. Ja maar, hoor ik sommigen denken, je kunt toch ook s’middags lopen. Dat zou inderdaad kunnen , maar voor mij is het iets van de ochtend waarbij wel eventueel een uitloop nar de middag mogelijk is. Dat laatste is echter zelden voorgekomen, want als de duurloop langer wordt begin ik gewoon eerder. Het is ook wel voorgekomen dat ik met loopmaatjes tussendoor koffie ben gaan drinken ( met soms iets lekkers ) en dan ben doorgelopen tot in de middag. Aan dit laatste bewaar ik dan weer goede herinneringen en moet dat vaker gaan doen.

Nou wil het geval dat ik vorige week een lange duurloop van 35 km had gelopen dus een weekje overslaan zou geen punt zijn en het naar mijn bescheiden mening zelfs goed zou zijn om een weekje over te slaan. Helemaal niet lopen dit weekend vond ik ook geen optie, maar had nog geen plan. Het mooie van geen plan hebben is dat je open staat voor ingevingen en die komen dan ook altijd.

Vrijdag had ik een 9 km loopje gedaan in een voor mij rustig tempo van 5:30 min/km. In dit loopje doe ik ook een klein rondje van 2 km 2 keer en gedurende dit rondje kwam ik een loopster 3 keer tegen en de ingeving kwam boven. 3 x 3 = 9. Ik zou er een 9 km driedaagse van gaan maken. Vrijdag, zaterdag en zondag deze 9 km en elke dag iets sneller. Klaar. Nou alleen nog even de uitvoering.

Vrijdag liep ik dus 5:30 min/ km en zaterdag moest het dus iets sneller gaan. Ik had nog niet in mijn hoofd hoeveel sneller, maar tijdens het lopen was ik als vanzelf in een mooie tempo gekomen van zo’n 5:00 min/km ( 12 km/uur) Een halve minuut sneller als de dag ervoor. Hieruit kwam natuurlijk vanzelf het tempo van zondag, namelijk 4:30 min/km Ik had een mooi trappetje gelopen.

Zo was dus eigenlijk uit het niets een mooi trainingsblokje ontstaan dat zeker voor herhaling vatbaar is.