Een vrije loper

Samenvatting workout hoorde ik de afgelopen maanden na een training de dame van runkeeper in mijn oor fluisteren. Soms had ik het geluid wat harder staan en dan schreeuwde ze het resultaat van de training mijn hoofd in. Gelukkig gaf ze mij onderweg regelmatig feedback in de vorm van getallen zodat ik al voorbereid was op de uitkomst van de samenvatting. Wat heeft dit voor gevolg gehad voor mijn training?

Ik had mij bij aanvang van het traject naar de Keulen marathon voorgenomen om mijn trainingen te monitoren en te doen op snelheid. Hiermee bedoel ik vooraf de snelheid en afstand waarin ik een training ging doen te plannen en dan ook uitvoeren. Om dit te kunnen doen had ik de runkeeper app op mijn telefoon gedownload. Vaker dan ik zelf had gedacht is het mij gelukt om dit te doen. Soms begon ik met de training maar liet mijn lijf weten zin te hebben in een andere training als gepland. Dan negeerde ik de dame en ging mijn eigen gang. Na afloop van zo’n training had ik wel eens het idee dat de dame chagrijnig klonk als ze de samenvatting vertelde, maar dat moest dan maar. Terugkijkend naar het gehele traject heb ik het grootste deel volgens de planning gedaan en uitgevoerd. Als ik kijk naar de marathon dan heb ik die ook goed gelopen en in de tijd die ik mij een aantal weken daarvoor in mijn hoofd had gezet. Ik kan dus niet anders concluderen dan dat het trainingstraject, kijkend naar het resultaat, een succes is geweest. Wat vond ik zelf van de trainingen?

Het is een leuke ervaring geweest deze aanpak. Ik ben blij dat ik het een keer zo gedaan heb, want ik vind dat je pas iets kunt zeggen als je het ook gedaan hebt. Laat ik voorop stellen dat ik er zeker ook plezier aan beleefd heb anders had ik het niet volgehouden, maar ik heb ook gemerkt dat het niet mijn manier van trainen is. Ik ben meer een vrije loper. Héél weinig plannen en gewoon op gevoel lopen. Het gevoel laten bepalen wat de inhoud van de training wordt ( en het verstand op de achtergrond de boel een beetje in de gaten laten houden 😀 ). Niet bezig zijn met afstand, snelheid en tijd. Ik ga lopen, kort, lang, snel, langzaam, met of zonder stops, Gewoon af laten hangen van het moment. Een vrije loper

Nee, ik ga runkeeper niet van mijn telefoon halen, want er zullen ook momenten zijn dat ik wel een gesprek wil aangaan met de dame, al was het maar omdat haar chagrijnige stem ( omdat ik weer eens eigenwijs ben ) ook zijn charme heeft.

Het vervolg

De schoenen zijn uitgerust. Het wordt tijd om weer te gaan.

Het is 14 dagen geleden dat ik de schoenen voor het laatst aangehad heb. Dit was tijdens de marathon van Keulen. Daarna heb ik ze op een rustig plekje neergezet zodat ze konden uitrusten. Niet alleen de schoenen gaf ik rust, ook mijzelf. Ik vond het voor mijzelf goed om na deze marathon minimaal twee weken niet te gaan hardlopen. Ook niet een andere sport trouwens. Dit om lichaam en geest rust te geven. Afstand nemen van het hardlopen. Vandaag, twee weken later, voelt mijn lichaam hersteld en heb ik zin om te gaan hardlopen. Dus schoenen aan en gaan.

De duinen leken mij een prima startlokatie voor het vervolg van mijn “hardloopcarrière”. Heerlijk om na 42,2 km asfalt weer op onverharde paden te lopen. De herten waren luid aan het burlen en de vrouwtjes liepen in de buurt alsof het ze niets deed, maar ondertussen wel rondkijkend en luisterend hun favoriete mannetje uitzoekend. Ik nam de tijd om af en toe te stoppen en naar het schouwspel te kijken. Ongemerkt was ik al vlak bij het strand aangekomen en na een kort praatje met een fotograaf besloot ik om een stukje strand mee te pikken. Het was een breed strand waar hardlopers, wandelaars en mountenbikers de ruimte hadden om te kunnen genieten van het buiten zijn. Een groep meeuwen kreeg het heen en weer. Eerst liepen ze van de zee af omdat er fietsers aankwamen en nu weer naar de zee toe omdat ik er aan kwam. Een paar hadden er geen zin meer in en vlogen weg. Ik nam nog de tijd voor een selfie alvorens de kortste weg door de duinen te nemen naar het begin. Het was tenslotte mijn eerste loopje na de marathon en het moest dan ook wel een loopje worden,

De lezer zal het opvallen dat ik in het hierboven geschrevene zo af en toe een stop neem. Dat klopt en het heeft niets te maken met het feit dat dit mijn eerste loopje is na de marathon, maar het heeft alles te maken hoe ik het hardlopen voor mijzelf vanaf nu ga invullen. Volgende week ga ik hier meer over vertellen.

Een hint. Op de foto zie je geen afstand, tijd en snelheid vermeld.

Het is klaar nu

Een stukje voor mij zie ik de boog over de weg die de halve marathon markeert. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik op schema loop.

Het is zondag 7 oktober 2018 om 09:45 uur. Ik ben net het startvak ingelopen. Het weer is prima. Een beetje frisjes , maar dat is is juist lekker voor een marathon. Rondom mij stroomt het startvak vol met lop(st)ers. De één doet wat oefeningen. Een ander checkt nog even of de schoenveters goed vast zitten, een ander zijn GPS. Er wordt wat gepraat over de plannen voor deze marathon en de daarbij behorende tijd. Zelf heb ik ook een tijd in gedachten, maar die hou ik nog even voor mijzelf. Er wordt afgeteld en daar gaan we. Mijn laatste stadsmarathon.

Het is altijd uitkijken dat je niet meegaat met de meute, die vaak snel vertrekt, maar bij je eigen plan blijft. Gewoontegetrouw vertrek ik altijd iets langzamer dan mijn geplande tempo dus ook vandaag. De eerste twee km gaan rond de 10 – 11 km/uur. Als we na 3 km langs de Rijn lopen kom ik in mijn streeftempo van net boven de 12 km/uur. Het tempo voelt prettig en ik heb er alle vertrouwen in dat het vandaag volgens plan gaat. Een stukje voor mij zie ik de boog over de weg die de halve marathon markeert. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik op schema loop.

35 Jaar geleden liep ik mijn eerste stadsmarathon. Dat was in Amersfoort. Ik sportte toen wel veel , maar niet specifiek voor de marathon. Ik kwam dan ook meer dood dan levend over de finish in 3:33:34 uur. Nu, na 35 jaar , loop ik de stadsmarathon van Keulen en ik heb mij voorgenomen dat dit mijn laatste wordt. Ik heb in de tussenliggende jaren een hoop stadsmarathons gelopen , maar het is klaar nu.

1:43:41 geeft de klok halverwege aan. Het plan is om vandaag in dezelfde tijd te lopen als 35 jaar geleden. Met deze tussentijd lig ik dus wat voor op dat schema, maar dat is mooi want je moet er altijd rekening mee houden dat de tweede helft wat langzamer gaat. Ik begin de benen wel wat te voelen en voel ook een blaar opkomen . Ik laat het tempo wat zakken naar 12 km/uur of net er onder. Het 35 km punt komt eraan. Tijd om een plan te maken voor de laatste 7 km. Mijn horloge geeft aan 2:53:28 . Zo ga ik onder de 3:30 uur finishen. Mooi natuurlijk, maar ik wil eindigen zoals ik begonnen ben. In 3:33:34. ( brutotijd net als toen ) Ik neem wat langere pauzes bij de verzorgingspost en ga iets langzamer lopen zodat ik nog meer kan genieten van het publiek, de muziek die gemaakt wordt, de sfeer en de omgeving. De eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn benen zich hier ook beter bij voelen. De bocht om en nog zo’n 200 m naar de finish. Ik houd de klok in de gaten. Ben nog iets te vroeg. Tempo inhouden. Wat uitgebreider het publiek bedanken voor hun aanmoedigingen en dan vlak voordat de klok mijn geplande tijd aangeeft de laatste meters en de finish over. Het is klaar nu.

In 1983 kwam ik meer dood over de finish. Nu, 35 jaar later, meer levend. Heb ik toch progressie geboekt 😀