Maandelijks archief: november 2018

Souburg

Posted on by
Beantwoorden

Vanuit mijn ooghoek zag ik het verlichte informatie bord op het perron van Station Heemstede-Aerdenhout en werd mijn aandacht getrokken door iets. Ik stond te wachten op de trein naar Leiden. De intercity met als eindbestemming Vlissingen. Tenminste dat dacht ik, totdat ik op het informatie bord onder Vlissingen zag staan …en Souburg. Vooral die drie puntjes deden mijn gedachten op hol slaan. Wat gebeurde er tussen Vlissingen en Souburg? Waar ligt Souburg? Is er een tunnel , die ik even gemist heb, waar de trein in gaat of een boot die de trein naar Souburg brengt? Misschien is er op Station Vlissingen wel een Harry Potter perron 9 3/4 waar de trein doorheen rijdt en dan een magische reis naar Souburg maakt. Wilde ik het weten? Nee, ik bleef er liever heerlijk over fantaseren.

Vanmorgen liep ik een rondje in de duinen. Ik had gekozen voor een 12 km rondje in een voor mij pittig tempo. Dit rondje heb ik al vele malen gelopen en kan het pad bijna dromen, maar omdat er veel bladeren op het pad lagen moest ik er toch mijn aandacht bij houden want voor je het weet stap je op een boomstronk en verzwik je je enkel. Ik had er een paar kilometer opzitten toen ik een hert voor mij het pad over zag steken. Op de plek aangekomen waar het hert verdween ontdekte ik een pad. Dit pad had ik nog nooit gezien. Was het er pas? Was het verstopt geweest en mocht er er nu opeens zijn? Waar ging het pad heen? Ik stopte en keek het pad in. Ik zag nog net dat het hert de bocht volgde die in het pad zat en uit het zicht verdween. Ik moest denken aan Alice in Wonderland en het witte konijn. De verleiding was groot om het pad in te gaan, het hert te volgen en te ontdekken waar het pad heen leidde. Wilde ik het weten. Nee, ik bleef er liever heerlijk over fantaseren.

Een ontmoeting

Posted on by
Beantwoorden

Met een soepele tred kwam ze me tegemoet lopen . Ze liep aan de andere kant van de weg en had er flink de vaart in. Haar paardenstaart wapperde achter haar aan. Vlak voordat ze bij me was keek ze me aan, glimlachte en haar rechterhand bewoog soepel omhoog ter begroeting. Op datzelfde moment hoorde ik Neil Youngs ” You are like a hurricane . There’s calm in your eye . And I’m gettin’ blown away ” mijn hoofd binnenstormen.

De hartslagmeter , die ik niet omhad, zou ongetwijfeld een piekmoment aangegeven hebben. Als ik later mijn trainingen terug zou kijken dan zou ik vast gedacht hebben dat ik een versnellingsmomentje had. Dat had best gekund, want ik deed een korte training met daarin versnellingen. Ik ben de rustige en lange trainingen die ik voor de Keulen marathon deed opeens een beetje zat en voel nu regelmatig de behoefte voor een korte en snelle training.

Rockin’ the Free World brulde ik de wereld in terwijl ik ” denderde” over een smal dijkweggetje tussen de koeien door. Een tweetal koeien begonnen te loeien wat niet als een aanmoediging klonk en ik besloot , ook omdat er wandelaars mij tegemoet kwamen , mijn mond te houden. Ik liep op muziek van Neil Young. De snelle nummers snel. Gelukkig waren er ook wat rustige nummers zoals Old Man. Een heerlijk rustig dribbel nummer dat je dan wel weer aan het denken zet. Gelukkig begon net voordat ik in een Old Man depressie geraakte Southern Man. Het tempo kon weer omhoog. Geen tijd meer om te denken, maar focussen op ademhaling en looptechniek.

Ik wist dat er nog één snel nummer kwam voordat ik kon uitlopen naar huis. Like a Hurricane.

Ik draaide mijn hoofd en keek haar na. Een tel later zag ik haar hetzelfde doen naar een loper achter mij.

Zondagmorgen

Posted on by
Beantwoorden

Mijn ene voet passeerde, zwevend door de lucht, de andere die net contact gemaakt had met de grond en nu in afwachting was voor zijn volgende vlucht.

Liggend onder een warm dekbed met een kop thee in de hand lag ik te luisteren naar het weer buiten. Wind en regen hoorde ik en de hoeveelheid licht dat langs de gordijnen naar binnen glipte vertelde niet veel goeds. Kortom, geen al te vrolijk weer. De katten wisten het wel. Die hadden na hun ontbijt een fijn plekje in huis gezocht en vanuit diverse hoeken hoorde ik een tevreden gesnurk. Die gingen niet naar buiten.

Het is zondagmorgen en dat betekend struinen door de duinen. Lopen over de onverharde paden , lekker wat heuveltjes meepikken en soms nog een stukje strand. Ik wist dat ik er uit zou gaan, maar moest nog wel door het uitstelmoment heen. Dus nog even op de klok kijken en tegen mijzelf zeggen over 5 minuten ga ik eruit. Die 5 minuten gaan natuurlijk veel te snel voorbij dus plak ik daar nog een 2 minuten momentje aan vast. Dan verman ik mijzelf en ga eruit. Wassen, scheren ( je moet er toch goed uitzien) aankleden, droge spullen pakken voor na afloop en gaan. Op naar de duinen.

Aangekomen waren de goden mij goed gezind. De regen was opgehouden en de lucht klaarde op. Ik had zin om een bekend rondje te doen. Hoefde ik niet na te denken en de benen hadden dit zo vaak gelopen dat ik eigenlijk gewoon met ze meeliep. Nog wel een beetje de aandacht erbij houden want door de vele bladeren op het pad mis je zomaar een boomstronk en lig je in de lappenmand. De herten hadden een off day vandaag. Ze hadden geen zin hun soepele tred te demonstreren, waar ik vaak jaloers naar kijk, maar bleven gewoon liggen waar ze lagen.

Na zo’n 5 kwartier was ik weer terug bij het startpunt. Ik had een heerlijke zondagmorgen loop gedaan en blij dat ik mij niet door het weer had laten tegenhouden. Tijd voor een cappuccino met een gevulde koek en weer huiswaarts.