Maandelijks archief: december 2018

Dag 2018

Posted on by
2

Het gaat lekker. De splitsing van de gele en groene route is al in zicht. Ik ga verder op de groene. Dat betekend een kilometer lekker veel kleine heuveltjes. Het is de laatste keer hardlopen in 2018 en ik heb er zin in. Gisteren heb ik de Runkeeper app op mijn iPhone geüpdatet en vandaag heb ik gewoon zin om hem weer eens een keer te gebruiken. Ik heb de top 2000 aan staan en de dame van runkeeper brult dwars door Let Her Go van Passenger in mijn oor dat ik in een gemiddeld tempo van 4:27 min/km loop.

2018 is zo goed als teneinde en laat ik eens terugkijken. In 2018 had ik maar één loopdoel en dat was de marathon van Köln in oktober. Dat doel is behaald en ik kijk er met veel plezier op terug. Dezelfde tijd als mijn eerste stadsmarathon 35 jaar geleden en dus een mooi moment om de stadsmarathons gedag te zeggen. Het is mooi geweest. Ik schrijf wel dat ik één loopdoel had, maar eigenlijk klopt dat niet. Ik had er meerdere, maar omdat die elk jaar hetzelfde zijn was ik ze even vergeten. Het zijn doelen als blessurevrij blijven, plezier in het lopen houden en een open staan voor wat experimenteren. De eerste twee zijn gelukt en de laatste heb ik gedaan door te gaan lopen met muziek en het gebruik van run keeper. Al met al ben ik heel tevreden over hoe het hardlopen in 2018 is gegaan. Voor 2019 heb ik nog geen echt nieuw doel, maar wie weet komt dat nog.

De kilometer kleine heuveltjes zijn alweer achter de rug en loop nu op een vlak onverhard pad. Het is snel gegaan, want de dame van runkeeper verteld mij dat het gemiddelde is gedaald naar 4:24 min/km. Nu niet overmoedig worden want ik heb een route van 15 km in gedachten en dat heb ik al een tijdje niet gedaan. Even wat gas terug. Onderweg kom ik nog wat loopmaatjes tegen die ik gedag zeg en bij km 13 heb ik nog genoeg energie om het gaspedaal weer wat dieper in te trappen. Met een mooi gemiddelde van. 4:27 min/km ( 13,46 km/uur ) ben ik na ruim een uur weer terug. Nog even een stukje uitlopen en dan naar de koffietafel .

Dag 2018.

Drie op een rij

Posted on by
Beantwoorden

Nog een flauwe bocht en 200m. Ik kan ze al zien. Er zit nog geen lijn in , maar dat zal weldra anders zijn.

Het is donker en ik loop met een reflecterend hesje aan mijn rondje in Heemstede. Eigenlijk is het een driehoek. Drie lange stukken weg waarvan één helemaal recht en de andere twee hebben een flauwe bocht. Ik hou van deze driehoek om vele redenen. Het is geheel op de stoep. Hoef geen wegen over te steken. Geen stoplichten. Goed verlicht en een driehoek biedt vele trainings mogelijkheden. Deze training loop ik elke poot van de driehoek iets sneller en doe de driehoek drie keer waarbij ik elke driehoek rustig begin. Oh ja, de driehoek is 2,5 km.

Het mooie van zo’n training is dat ik iedere keer dezelfde punten passeer en er herkenning is. Zo is er een hond die steevast begint te blaffen als ik langskom. Ik zie hem niet, omdat hij achter een hoge heg zit, maar het volume doet vermoeden dat het geen schoothondje is. Ik verdenk hem ervan dat hij mijn rondetijden klokt en dan precies weet wanneer hij weer aan moet slaan.

Ik zit in mijn rustige tempo als ik aan een flauwe bocht begin. Aan mijn rechterkant zie ik drie rijen bomen. Één langs de stoep., één in de middenberm en één aan de overkant. Er zit geen structuur in de rijen op één moment na en dat moment komt over 200 m. Ik kijk er elk rondje naar uit. Nog 10 m en dan is het zover. Ik draai mijn hoofd alvast wat naar rechts. Het fijnste moment is eigenlijk de fractie van een seconde voor het zover is. Dan, in een tiende van een seconde, staan drie bomen, van elke rij één, precies in lijn.

Ik maak een scherpe bocht naar links en doe er een tandje op voor het tweede rechte stuk. Dit stuk heeft twee bushaltes waar ik even op moet passen. Aan het einde van dit rechte stuk weer links af en nog een tandje erop. Na een flauwe bocht scherp links af. Twee tandjes eraf en op naar de drie op een rij.

Snow

Posted on by
Beantwoorden

50 Words for Snow klinkt het in mijn oor terwijl ik probeer mijn voeten op de maagdelijke stukjes wit te zetten waar nog niemand anders heeft gestaan. Ergens voel ik mij schuldig. Alsof ik iets beschadig. Iets wat nog onberoerd is gebleven. Waarom ik het dan toch doe? Ik weet het niet. Misschien wel even niet volgzaam willen zijn en uit de pas willen lopen. Als ik in de verte kijk zie ik dat ik mijn schuldgevoel los kan laten, want er komt een grote groep hardlopers aan die zeker niet bezig zijn met maagdelijke stukjes sneeuw. Hoewel ik muziek op heb staan hoor ik de groep dichterbij komen. Luid gepraat. Misschien wordt de afgelopen week doorgenomen. Als ze bij mij zijn wordt de muziek totaal overstemd, maar als ze voorbij zijn en de afstand groter wordt komt Kate Bush terug met 50 Words for Snow. Drifting, twisting, whiteout, avalanche…….snow.

Het is zondag, dus duurloopdag. Mijn hart begon vanmorgen te jubelen toen het zag dat er een wit kleed over de omgeving lag. Ik vind het altijd leuk om in de sneeuw te gaan hardlopen. De omgeving is gelijk gebleven , maar ziet er toch anders uit. Het hardlopen vraagt ook de nodige aandacht. Bedacht zijn op gladde stukken. Niet op schuine vlakken lopen. De voeten zoveel mogelijk onder mij plaatsen en na het sneeuw contact zo snel mogelijk weer optrekken en niet naar achteren afzetten. Heerlijk om zo met een andere aandacht door de duinen te lopen.

Nadat de groep mij gepasseerd was sloeg ik rechts af de vlakte op. Dit is een open stuk met wat heuveltjes struikgewas en een enkele boom. Behalve een fotograaf die ik een stuk verder aan de rand van de vlakte bezig zag met het maken van het perfecte plaatje was er niemand te bekennen. Heerlijk om zo alleen over deze vlakte te lopen. Nou ja, alleen? Samen met Kate Bush dan. Ik heb er een lekker tempo in. Als ik halverwege ben zie ik hem staan. Boven op een heuvel. Majestueus. Een hert met een machtig gewei. De koning van de vlakte. Ik ken mijn plaats weer en vervolg het pad.

Op het pad terug richting de ingang kom ik een loopmaatje tegen. We lopen een stukje samen op. Praten wat over de loopplannen en zeggen gedag als onze routes uit elkaar lopen.

Nog ongeveer een kilometer en dan kan ik bij loopmaatjes aan de koffietafel aanschuiven. Ik zet nog even aan. Uit de oortjes klinkt het nummer Wild Man, met vlak voor ik stop “We found footprints in the snow”.

Geen dag

Posted on by
2

Het was een druilerige dag en ik had een klote dag. Het was een dag waarvan je zou willen dat het geen dag was. Zo’n dag waarin alles mis gaat. Dingen gebeuren waarvan je niet wilt dat ze gebeuren en dan juist op die ene toch al druilerige dag. Verstandelijk kan ik tegen mijzelf zeggen van “accepteer het en leer ervan” , maar het lichaam reageert anders. Dat wil bewegen, rondlopen en ontladen.

Mijn voeten ramden het asfalt. Ik had een paar nieuwe oortjes gekocht. Deze zaten om je oren en konden volgens de beschrijving bijna onmogelijk uit je oren vallen. Ideaal dus voor hardlopen. Ze werden gelijk op de proef gesteld, want ik had Alice Cooper met Halo of flies opstaan en mijn lichaam wilde bewegen wat resulteerde in een tamelijk wilde loopbeweging. Met elke stap ramde ik een beetje negatief gevoel het asfalt in. Na ruim 8 minuten rammen, want zolang duurt het nummer , waren de negatieve gevoelens op en kon de opbouw weer beginnen. Ik ging rustiger lopen en de loopbeweging zag er weer verzorgder uit. Het hoofd was weer rustig . Langzaam ging het tempo omhoog. Ik nam de afslag naar het jaagpad en in plaats van dat mijn voeten de grond ramden tikten ze deze nu aan. Ik had het gevoel alsof ik over de het pad vloog. Soepel over de boomstronken heen, even inhouden voor een hond en weer verder. Bezweet, maar ook uitgerust kwam ik na 45 minuten weer thuis.

Hardlopen kun je om vele redenen doen. Voor mij was het nu om te ontladen en te reinigen van negatieve gevoelens.

Volgende week , een nieuwe week.