50 Words for Snow klinkt het in mijn oor terwijl ik probeer mijn voeten op de maagdelijke stukjes wit te zetten waar nog niemand anders heeft gestaan. Ergens voel ik mij schuldig. Alsof ik iets beschadig. Iets wat nog onberoerd is gebleven. Waarom ik het dan toch doe? Ik weet het niet. Misschien wel even niet volgzaam willen zijn en uit de pas willen lopen. Als ik in de verte kijk zie ik dat ik mijn schuldgevoel los kan laten, want er komt een grote groep hardlopers aan die zeker niet bezig zijn met maagdelijke stukjes sneeuw. Hoewel ik muziek op heb staan hoor ik de groep dichterbij komen. Luid gepraat. Misschien wordt de afgelopen week doorgenomen. Als ze bij mij zijn wordt de muziek totaal overstemd, maar als ze voorbij zijn en de afstand groter wordt komt Kate Bush terug met 50 Words for Snow. Drifting, twisting, whiteout, avalanche…….snow.

Het is zondag, dus duurloopdag. Mijn hart begon vanmorgen te jubelen toen het zag dat er een wit kleed over de omgeving lag. Ik vind het altijd leuk om in de sneeuw te gaan hardlopen. De omgeving is gelijk gebleven , maar ziet er toch anders uit. Het hardlopen vraagt ook de nodige aandacht. Bedacht zijn op gladde stukken. Niet op schuine vlakken lopen. De voeten zoveel mogelijk onder mij plaatsen en na het sneeuw contact zo snel mogelijk weer optrekken en niet naar achteren afzetten. Heerlijk om zo met een andere aandacht door de duinen te lopen.

Nadat de groep mij gepasseerd was sloeg ik rechts af de vlakte op. Dit is een open stuk met wat heuveltjes struikgewas en een enkele boom. Behalve een fotograaf die ik een stuk verder aan de rand van de vlakte bezig zag met het maken van het perfecte plaatje was er niemand te bekennen. Heerlijk om zo alleen over deze vlakte te lopen. Nou ja, alleen? Samen met Kate Bush dan. Ik heb er een lekker tempo in. Als ik halverwege ben zie ik hem staan. Boven op een heuvel. Majestueus. Een hert met een machtig gewei. De koning van de vlakte. Ik ken mijn plaats weer en vervolg het pad.

Op het pad terug richting de ingang kom ik een loopmaatje tegen. We lopen een stukje samen op. Praten wat over de loopplannen en zeggen gedag als onze routes uit elkaar lopen.

Nog ongeveer een kilometer en dan kan ik bij loopmaatjes aan de koffietafel aanschuiven. Ik zet nog even aan. Uit de oortjes klinkt het nummer Wild Man, met vlak voor ik stop “We found footprints in the snow”.