Never Enough brult Robert Smith ( zanger van the cure ) in mijn oor. Mijn ademhaling gaat steeds sneller. Het tempo dat toch al hoog lag, gaat nog een stukje omhoog . Never enough, never enough. Mijn benen verzuren, maar ik weet dat het nog even gaat duren. Never enough, never enough. Ik zie het bruggetje en weet dat ik die nog moet nemen. De pas verkleinen, ritme omhoog. De benen lopen vol. Never enough, never enough. Mijn hele lijf brult terug, ophouden nu, ophouden nu. Ook Robert Smith vind het nu genoeg en gunt me even rust met Just Like Heaven.

Het is dinsdagmiddag en ik heb zin in een intervaltraining , maar dan anders. Een training op muziek en omdat ik net in de trein een nummer van the cure hoorde besluit ik daar op verder te gaan. Ik zet de playlist the cure aan en begin. De eerste twee nummers rustig om warm te lopen en daarna om en om. Een nummer snel, een nummer rustig.

10:15 Saturday Night (één van mijn favoriete nummers ) mag ik snel doen. Tik, tik , tik, mijn benen gaan op het ritme mee. Steeds sneller en sneller. Voor mij zie ik een scootmobiel en even later haal ik die in. De man die erin zit roept mij nog iets na, maar ik hoor niet wat. Tik, tik, tik. Ik weet dat het nummer bijna voorbij en doe er nog een tandje op voor de laatste paar seconden. Op Boys Don’t Cry mag ik weer rustig aan doen om daarna weer te versnellen op Inbetween Days.

Zo gaat het een uur door. Snel, rustig. Als laatste mag ik op A Forest rustig door het park naar huis terug dribbelen.

Volgende week misschien een training op Queen. Zal je net zien dat ik een versnelling mag doen op Bohemian Rhapsody

(Foto is een paar dagen later genomen)