Ik kende hem wel van naam en wist dat hij muziek maakte. Ik wist niet wat voor muziek, maar had hem stil in het rijtje van het genre Nick en Simon en de drie J’s geplaatst ( sorry fans ). Lees ik vrijdag in de Volkskrant ” Gelukkig bestaan er artiesten als Tim Knol ” en even verder ” Nederlanders die diepgewortelde Amerikaanse genres spelen” Het betrof hier een recensie van Tim Knols laatste album Happy Hour. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en luisterende gelijk het album.

Gistermorgen stond ik op het punt om een rondje te gaan hardlopen. Ik wilde mijn Route 66 gaan lopen, de beroemde Amerikaanse route. Mijn Route 66 is een rondje van 6,6 km dat ik al jaren loop en moest terwijl ik mij klaarmaakte om te beginnen opeens denken aan Tim Knol en zijn laatste album. In een flits kreeg ik een idee. Het album Happy Hour duurt 30 minuten en er staan 12 nummers op. Korte nummers dus. Ik ging dit album luisteren en moest voordat hij afgelopen was terug zijn. De 6,6 km moesten dus binnen de 30 minuten.

Ik had geen warming up gedaan, alleen wat losmakende bewegingen en rekken, dus kon niet als een idioot beginnen. Nou is dat natuurlijk nooit handig, maar ik had mij wel een doel gesteld. Ik begon in een soort van gematigd snel tempo. Echter toen het tweede nummer al even bezig was en ik het eerste km punt nog niet zag besloot ik toch het tempo op te voeren. Een nadeel van korte nummers is dat ze zo snel voorbij zijn. Het zesde nummer was al even bezig toen ik op mijn apple watch zag dat er al 13 minuten verstreken waren. Ging dit wel lukken? Ik hoopte dat er nog wat langere nummers zouden komen, maar wist dat dat niet ging gebeuren. 30 Minuten bleven 30 minuten. Op de Lage Kadijk sloeg even de twijfel toe. Was dit nu nummer 7 of 8 ? Een blik op de klok en even rekenen. Nee dit moest nog nummer 7 zijn. Ik zag een moedereend met haar kleintjes dobberen in het water. Meestal minder ik dan even het tempo om te kijken. Vandaag niet, want ik had een missie. Nummer 8 en 9 liepen lekker door. Het volgende nummer, nummer 10, begon en ik was nog niet bij de brug. Nog maar een tandje erop. Ik was net onder de brug door toen nummer 11 begon. Ik wist dat ik het in dit tempo ging halen. Kon nog een mooi stukje bij een fietser aanhaken en toen rechtsaf het park in. Bij 26:45 min begon nummer 12. Een paar scherpe bochten en langs een hondenuitlaat veld. De finish was in zicht. Nog een tandje erop en klaar. 28:51 min.

Ik had zelfs nog tijd over om samen met Tim wat uit te lopen.