Soms denk ik wel eens “waarom doe ik dit nu”? Zo ook zaterdagochtend. Het weer was natuurlijk belabberd. Wind, regen, maar geen code meer. Het sein stond op veilig . Code groen. Dus in plaats van warme croissantjes, verse sinaasappelsap en thee gingen de hardloopschoenen aan en naar buiten.

Eigenlijk ging het al gelijk een soort van mis. Ik was amper 50 m op weg toen ik rechtsaf sloeg in het park en struikelde over één van de vele takken die door de wind s’nachts van de bomen was gewaaid. Ik kon mij nog net staande houden en kwam tot stilstand vlak voor een man die zijn hond uitliet. “Misschien kun je maar beter stoppen” zei hij. Ik knikte en zei dat dat misschien geen verkeerd idee was, maar dat ik toch nog een stukje door ging. Het begon licht te regenen, maar met de harde wind voelde dat al gauw meer dan licht en ik besloot over het jaagpad te gaan. Liep ik een paar kilometer enigszins beschut. Zie ik een groep wandelaars de weg oversteken en het jaagpad ingaan. Paraplu’s op, waarvan de meeste natuurlijk alle kanten door de wind opgeblazen werden, regenpakken aan en een aantal hadden een hond aangelijnd. Zo liepen zij breed uit het jaagpad in. Nou ja, breeduit, voor zover dat mogelijk is , want het jaagpad is maar één persoon breed. Het vooruitzicht deze groep wandelaars te moeten passeren, vergelijkbaar met over rotsblokken klimmen op een bergpas, deed mij besluiten rechtdoor over de weg te gaan.

Ik hoopte dat deze groep wandelaars een op zich staande groep was en geen onderdeel van een wandeloptocht, want een kilometer verder was er nog een mogelijkheid om het jaagpad te pakken. Eenmaal op het pad aangekomen heb ik geen wandelaars meer gezien. Zelfs de bewoners van de woonboten en diverse tuinhuisjes lieten zich niet zien wat niet zo verwonderlijk was want het was meer dan licht gaan regenen en de wind zocht vrolijk zijn weg over het pad. Natuurlijk tegen. Een stukje verderop zag ik een paar eenden die beschutting hadden gezocht onder een afdakje en op het weilandje hadden de koeien beschutting gevonden achter een struikje. Het zou mij niet verbazen als hier een strijd vooraf gegaan was, want er konden maar drie koeien geheel achter de struiken en voor de rest , een stuk of 6, was het toch wat behelpen. Kont of kop in de wind.

Zo liep ik door, want ik wist dat straks het genot zou komen. Wind in de rug. Toen ik even later langs de Ringvaart naar de molen liep veranderden de regendruppels in regenstralen , vergelijkbaar met een douche. Het water op het pad kon zich zo gauw geen weg naar de berm vinden en ik liep dus te soppen in een soort van beekje. Mijn voeten plonsden in mijn schoenen. Dit was het moment dat ik dacht “waarom doe ik dit nu”? Het antwoord kwam vrij snel na die vraag, want even later werd het droog. Nou niet helemaal droog, maar vergeleken met de waterval van een paar minuten daarvoor wel. Ik had nu de wind in de rug en kwam een paar andere lopers tegen. We staken bij het passeren even die hand op ter begroeting en wierpen elkaar een blik toe van herkenning en erkenning. Ik voelde de energie in mijn lichaam toenemen en ging steeds sneller lopen. De laatste paar honderd meter waren bijna een sprint. Waarschijnlijk omdat ik dacht aan de croissantjes, sinaasappelsap , thee en een warme douche. Thuis gekomen voelde ik mij prettig moe en vol energie om de dag in te gaan. Dat is waarom ik het doe.

Gelukkig had ik nog een paar papieren kranten om in mijn natte schoenen te doen. Ouderwets, maar volgens mij nog steeds de beste manier om je schoenen droog te krijgen voor de volgende dag.