Opeens was ze daar. Nou ja, opeens. Ze was uit het park de weg opgelopen, maar omdat alles zo dicht begroeid was had ik haar niet gezien en was ze er als het ware opeens. Ze liep zo’n 20 meter voor me in een heerlijk rustig tempo. Haar korte licht grijzende paardenstaart bewoog zich gezellig op haar pasritme. Ze droeg, vond ik, een mooie outfit. Een zwarte tight met lichtblauwe belijning en een bijpassend lichtblauw shirt die beide mooi om haar lichaam sloten, maar niet te strak zodat ze vrij uit kon bewegen. Een paar korte sokjes en blauwe schoenen maakten het compleet. Ze was iets kleiner dan mij , maar wel wat steviger gebouwd zonder dik te zijn. Ze had twee witte oortjes in en ik vroeg mij af waar ze naar luisterde. In gedachten hoorde ik Long Hot Summer van the Style Council. Waarschijnlijk ingegeven door het zomerse weekend.

Behalve dat ze, als ik zo vrij mag zijn, voor mij aangenaam was om naar te kijken, was ik geboeid door haar looptechniek. Ze liep als vanzelf, schijnbaar zonder er iets voor te hoeven doen. Precies zoals ik de laatste jaren dat ik training gaf probeerde over te brengen aan de lopers, wat ik trouwens nog steeds bij hun terugzie als ik ze tegenkom. Ontspannen maar met kracht. Snelle beweging maar niet gehaast. De bewegingen staan niet los van elkaar maar vloeien samen tot één beweging. Een genot om naar te kijken. Zo liep deze loopster ook. Moeiteloos naar het mij leek. Nou heb ik de indruk dat vrouwen zo wie zo makkelijk lopen dan mannen. Meer natuurlijk en niet het houterige van menig man (Sorry mannen)

Zo liepen we rustig een tijdje door. Zij voorop en ik daar een meter of 20 achteraan. We liepen rond de 9,5 km//uur wat ik helemaal geen straf vond. In tegendeel zelfs. Het is een tempo dat ik heel lang vol kan houden en ik ben het heel eerlijk gezegd ook steeds meer gaan waarderen als mijn lange duurlooptempo. Ik heb dan de tijd om rustig rond te kijken en de dingen in mij op te nemen.

Opeens was ze weg. Ik was even afgeleid door een kat die door het gras sloop naar een vermoedelijke prooi. Tijdens dit moment was zij rechtsaf geslagen, een onverhard pad in naar het Spaarne. Ik zag nog net haar achterkant toen ik er voorbij liep. Al die tijd heb ik alleen maar haar achterkant gezien. Heel even ging de gedachte door mijn hoofd of zij van mij training had gehad, maar de kans is natuurlijk ook groot dat het haar natuurlijke loop is.

Leuk om te merken wat zo’n “ontmoeting” met me doet, want ik krijg zomaar zin om weer iets met hardlopen (trainingen) te gaan doen. De ideeën borrelen in mijn hoofd omhoog. Mooi voor na de zomervakantie

(Foto van vorige zomer)