“Have you had surgery on your knee?” hoorde ik een dame mij vragen.

Ik was vanmorgen wat vroeger opgestaan om een training te doen. Gisteren had ik een mooi groot grasveld gezien vlak bij het hotel waar ik een techniektraining kon doen. Ik had de pionnen net neergelegd toen een dame de vraag stelde “have you had surgery on your knee?” Ik zei dat dat niet het geval was en vroeg waarom ze dat vroeg. Het waren de pionnen die ik neergelegd had. Zij was een paar jaar geleden aan haar knie geopereerd en de fysiotherapie had dezelfde pionnen gebruikt tijdens haar revalidatie oefeningen. Zo geraakten we aan de praat. Zij vertelde dat ze 72 jaar was en dat ze elke dag voor het ontbijt 3 rondjes om het grasveld wandelde. Toen ik vertelde dat ik de pionnen gebruikte voor mijn “runningdrills” moest ze lachen. Zij had nooit aan sport gedaan, maar kon zich nog wel de Engelse hardlopers uit de jaren 80 herinneren zoals Sebastian Coe en Seve Ovett . Oh ja , ze had wel aan gymnastiek gedaan toen ze klein was, maar dat stelde niet veel voor. We praten nog even door en toen moest ze naar huis voor het ontbijt.

Ik deed wat loopscholing en wilde net aan mijn 200 metertjes beginnen toen er een jonge dame , begin 30 schat ik, op een mountainbike naar mij toe kwam. Ze zei goede morgen en vroeg aan mij of ik wist hoeveel meter het grasveld in omtrek was. Ik schatte dat het zo’n 300, misschien 400 m was. Zij dacht zelf aan 300 m Natuurlijk wilde ik weten waarom ze dit vroeg en ze vertelde dat ze al jaren fietste maar nu wilde beginnen met hardlopen en omdat ze vlakbij dit veld woonde wilde ze hier beginnen. We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik uit Nederland kwam, in een hotel om de hoek sliep en het leuk vond om s’morgens voor het ontbijt een stukje te gaan hardlopen. We kwamen aan de praat en na een kwartiertje zei ze dat ze ervandoor moest naar haar werk.

Zo was van het uurtje dat ik gepland had alweer drie kwartier voorbij. De 200 tjes gingen het niet worden, maar ik had nog wel even mooi de tijd om 10 keer 100 m te doen. Volgens mij zijn het er geen tien geworden want op een ander stuk van het veld liep een man achter zijn hond aan. De man wilde naar huis, maar de hond had daar andere ideeen over. Hij liep met grote tak in zijn bek naar de andere kant van het veld. De man, stevig gebouwd met een behoorlijk buikje, rende achter ham aan, “Frits come, Frits come” Toen de tak uiteindelijk teveel was geworden besloot Frits gehoor te geven aan de smeekbede, want dat was het wel geworden, van de man.

Dit was mijn eerst hardlooptraining in Salisbury. Van hardlopen is niet veel gekomen, maar een heerlijk begin van de dag was het wel. Benieuwd hoe het morgen gaat.