Het is dag twee van mijn Weekmarathon . Ik zit in een lekker tempo en loop over het Manpad langs het Spaarne. Nog een kleine twee kilometer en dan zit mijn dagetappe erop. Opeens hoor ik een flink geritsel in het struikgewas achter mij. In een reflex kijk ik over mijn schouder. In een halve seconde zie ik dat er niets bijzonders is. In de andere halve seconde voel ik mijn hele lichaam naar de grond gaan. Ik lig languit op het verharde pad. Even blijven liggen om na te gaan wat er gebeurd is. Achter mij zie ik een paar boomwortels die het asfalt omhoog gestuwd hebben. Daar moet ik over gestruikeld zijn terwijl ik omkeek. Ik loop mijn lichaam langs of ik niets gebroken heb. Het lijkt allemaal mee te vallen. Wat schaafwonden op mijn hand. Het enige wat mij zorgen baart is de bonkende plek boven mijn rechteroog . Ik ben niet duizelig, weet waar ik ben en weet welke dag het is. Ik voel alleen wat over mijn gezicht stromen en een handveeg maakt algauw duidelijk dat het bloed is. Als ik opsta wordt ik niet duizelig. Een goed teken. Wandelen gaat ook goed en ik pak het hardlooptempo weer op, mijn rondje uitlopend naar huis. Met een washandje, dat ik bij me heb, veeg ik het bloed uit mijn gezicht. Thuis voorzichtig in de spiegel gekeken. Je weet niet wat je kan verwachten. Het valt mee, maar zal de komende dagen wel met een blauw oog lopen.

Afgelopen week heb ik dus mijn tweede weekmarathon gedaan en heb via social media lop(st)ers uitgenodigd om mee te doen. Hoeveel er meegedaan hebben weet ik niet, maar ik kreeg / zag regelmatig berichten van lop(st)ers die meededen.

Ik heb deze weekmarathon gelopen alsof ik een “gewone” marathon deed. Dat betekend rustig beginnen. De eerste kilometers zijn meestal de langzaamste kilometers. Zo ook nu. Na de valpartij op dag 2 was het even onduidelijk hoe het verder zou gaan, maar deze heeft geen roet in het eten gegooid. Wel ben ik vanaf dag 3 het rondje andersom gaan lopen en had nu het Manpad in het begin. Dag 3 en 4 gingen zonder problemen. Steeds een beetje sneller. Dag 5 probeerde een klein keffertje nog roet in het een te gooien door aan mijn rechterkuit te gaan hangen, maar dit liep goed af. Leuk was het om dagelijks op social media de berichten te lezen van de lop(st)ers die meededen. Vaak met een foto erbij. Sommigen hadden een alternatief bedacht. Zo liep een loopster vandaag een 5 km wedstrijd en dus had ze een andere dag 7 km gelopen. Een andere was vorige week zondag begonnen en gisteren geëindigd. Helemaal goed. Ook kreeg ik een bericht van iemand die door het idee van de weekmarathon weer begonnen is met hardlopen. Had een nieuwe uitdaging nodig.

Vanmorgen dus de laatste etappe. Ik had er zin in en wilde kijken of ik er mijn snelste van kon maken. Geen geritsel in struiken, geen keffertjes, goed loopweer en een goede nachtrust maakten dat dit ging lukken. De laatste, de snelste.

Ik hoop dat een ieder die deze weekmarathon gedaan heeft er net zoveel plezier aan beleefd heeft als ik.

De volgende weekmarathon die ik doe is in januari 2020.