De schoenen staan al een paar dagen in een kamertje te wachten en ze zullen nog een paar dagen moeten wachten. Ze staan daar niet alleen maar in goed gezelschap van een paar slippers. Daarnaast staan ze langs een hoofdweg in huis, namelijk de weg die de katten, 4 stuks, leidt naar het kattenluik om naar buiten te gaan. Regelmatig stoppen die even om met mijn schoenen te knuffelen.

De reden van dat wachten ben ik. Nou eigenlijk mijn bezoek. Ik had namelijk bezoek gekregen van een virus of bacterie waarvan de naam mij onbekend is, maar die als een stel kwajongens, of meiden, in mijn lichaam doen waar ze zin in hebben. Het ene moment staken ze een vuurtje en even later gebruikten ze mijn spiervezels voor een partijtje touwtrekken, waarna de verliezers een partij gingen stampvoeten in mijn hoofd. Kortom, druk bezoek. Ik ben bezig geweest de bezoekers mijn lichaam uit te krijgen wat best een hoop inspanning heeft gekost, maar gisteren zeiden de meesten mij gedag en ik geloof dat de laatsten vannacht zijn vertrokken. Een behoorlijke chaos achterlatend.

Nu is het wachten tot mijn lichaam orde in de chaos gebracht heeft en de aangerichte schade heeft hersteld. Hoelang gaat dat duren? Ik heb geen flauw idee. Wat ik kan doen om dit proces te ondersteunen is gezond eten, de ruimte nemen om te slapen en rust. De komende dagen regelmatig de lift nemen in plaats van de trap. De verleiding is groot om een stukje te gaan hardlopen. Zeker als het een mooie herfstdag is zoals vandaag. Volgens mij moet ik dat niet gaan doen. Ook geen sukkeldraf. Ik belemmer dan de herstelwerkzaamheden of erger, ik maak het herstel ongedaan. Vandaag even naar buiten gegaan en een stukje gewandeld. De benen vertelden al gauw dat het genoeg was. Zo zal het lichaam mij ook vertellen wanneer de herstelwerkzaamheden klaar zijn. Hoelang gaat dat duren? Ik heb geen flauw idee. Wachten!

Mijn schoenen krijgen ondertussen wel hun aandacht.