Ik had s’avonds al mijn spullen in een rugzakje gedaan, want ik ken mijzelf. Als ik dat s’morgens moet doen dan wordt het haasten en kom ik, als ik onderweg ben , er achter dat ik iets vergeten ben. Nou is datgene wat ik vergeten ben nooit van een dusdanige belangrijkheid dat mijn geplande activiteit niet kan doorgaan, maar het veroorzaakt wel een vorm van lastigheid. Ik baal daar dan van en neem mij voor om de volgende keer eerder mijn spullen in te pakken. Nu dus dat voornemen in praktijk gebracht.

Vorige week hoorde ik twee collega’s praten over een duurloopje ze na het werk samen hadden gedaan. Één van hun had enige tijd geleden meegedaan met een looptechniek training die ik voor collega’s van de Centrale Bloedafname had gegeven. De ander had ook al de wat loopervaring wilde het lopen wat meer oppakken. Toen ik ze hierover hoorde praten vroeg ik of ze dit vaker gingen doen, een afterworkrun. Op mijn vraag of ik de volgende keer mee mocht lopen reageerden ze enthousiast en werd de agenda geraadpleegd, maar omdat we allen wisselende tijden werken werd het een puzzel. Puzzels zijn er om opgelost te worden, zo ook deze. Afgelopen vrijdag was de oplossing.

Om half vijf pakte ik mijn rugzakje met loopspullen, die ik dus s’avonds al had ingepakt, uit mijn garderobekastje en trok mijn loopkleding aan. Even later vertrok ik met mijn twee collega’s vanuit het LUMC voor een afterworkrun. We hadden geen plan voor een route en een afstand, alleen een vaag idee. Het was nog licht en omdat we dachten voor het donker terug te zijn liepen we naar de Leidse Hout . Hier konden we vrijuit lopen en hoefden we geen rekening met het verkeer te houden. Om de beurt deden we een suggestie voor een afslag, die de ene keer wel gehoor vond, maar de andere keer volledig genegeerd werd. Soms sloop er een lichte angst in dat we zouden verdwalen, omdat we op onbekend terrein liepen en voordat je het weet lees je in het Leids Dagblad ” Vannacht heeft de politie drie hardlopers uitgeput in het Leidse Hout gevonden die op zoek waren naar de uitgang. Ze zijn naar de eerst hulp van het lumc gebracht alwaar ze herkent werden en zijn opgevangen”.

Zover is het gelukkig niet gekomen. We waren in een rustig dribbeltempo vertrokken en al babbelend bij het Leidse Hout aangekomen. We hadden het over trainingen, de huizen die we zagen en de omgeving. Over het werk werd niet gepraat. Dit was niet afgesproken , maar het gebeurde gewoon niet. Toen we een stapeltje boomstammen zagen kwam het gesprek al snel op open haard hout en werd de lokatie van het hout vastgelegd voor je weet maar nooit. Zo liepen we de kilometers weg. Teruglopend door de wijk naar het LUMC bracht nog even verwarring over waar we nu precies liepen, maar toen liepen we opeens weer op een bekende weg. De laatste 100 meter werd er nog een sprintje ingezet en hadden we een mooie 7 km gelopen.

Dit was een leuke afterworkrun. Voor mij waren afstand en snelheid volledig ondergeschikt aan het samen met collega’s hardlopen. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar.