Nog even de kam door mijn haar halen en ik kon naar de duinen voor mijn rondje hardlopen. Nou had het weinig zin, die kam, want zo gauw ik mijn hoofd buiten de deur stak zou Dennis er vol doorheen kroelen en er weer die chaos van maken die ik ook zie als ik s’morgens mijn eerste blik in de spiegel werp. Toch even die kam , want je weet maar nooit of je met dit Dennisweer een tv ploeg tegenkomt die wat leuke storm opnames wil maken. Nu ik er zo over nadenk was die kam in dat geval ook niet handig, want die cameraploeg wil dan natuurlijk liever een verwilderde bos haren zien dan een gestylde coupe. Mijn ochtend ritueel afgemaakt met tanden poetsen en een drupje olie op mijn gezicht en ik kon gaan.

Gisteren waren er via de app al een paar afmeldingen, mede door het Dennisweer, zodat ik al snel in de gaten had dat ik vanmorgen alleen zou lopen. Dat alleen valt ook wel mee, want al snel kwam ik andere hardlopers en wandelaars tegen, Na zo’n anderhalve kilometer belandde ik in de staart van een loopgroep en trof daar twee bekenden aan. In plaats van de groep voorbij te gaan besloot ik om wat gas terug te nemen en een praatje met ze te maken. Even later hield de groep halt. Ik zei ze gedag en liep door. Een stuk verderop haalde ik en drietal lopers in. Één maakte een opmerking over het woord Roparun dat achterop mijn jas stond. In plaats van door te lopen hield ik in en maakte een praatje met ze over de roparun om even later weer in mijn eigen tempo door te lopen.

Ik moest denken aan een training die ik afgelopen week deed en daarin af en toe zomaar een praatje met iemand maakte, zoals met een dame die met haar hond liep. Ik kwam haar op mijn rondje voor de tweede maal tegen en zij zei “u loopt ook veel”. Ik stopte en zei “dat is misschien zo, maar u loopt een paar keer per dag met u hond wat maakt dat u misschien in totaal meer loopt dan mij”. Toen zag ik dat haar hond een spalk om een poot droeg en we raakten in gesprek daarover. Na een tijdje zeiden we gedag en vervolgden we beiden onze weg. Vlak voor ik thuis was zag ik dat iemand een probleem had met het keren van een bestelwagen op de smalle weg. Ik stopte en gidste hem. Hij draaide zijn raampje open en bedankte me. Na een kort praatje vervolgden we onze weg.

Dit vind ik het leuke van niet op schema lopen . Gewoon gaan hardlopen en openstaan voor wat er op je pad komt

Vanmorgen ook nog een praatje gemaakt met Dennis. Je weet wel die van het Dennisweer. We hebben wat stellingen doorgenomen. De ene keer was hij tegen. De andere keer was hij voor.