Ik moest een keuze maken. Versnellen of langzamer gaan lopen. Ik gaf mijzelf 2 seconden bedenktijd. Het werd versnellen. Zo’n 10 meter voor mij wandelden twee mensen op de stoep die zo smal was dat ik er met geen mogelijkheid op anderhalve meter langs kon. 50 cm was wel het maximale. Rechts van mij stonden auto’s langs de stoep geparkeerd en in de verte zag ik het licht van een fietser op de weg die mijn kant op kwam.

Het was rond de klok van vijf uur in de middag en ik was bezig met mijn hardlooprondje. Het was best nog wel druk geweest op het werk en dan is het na een de hele dag binnen zitten lekker om naar buiten te gaan voor wat beweging. Het was al donker geworden en ik had een reflecterend hesje over mijn loopkleding aangetrokken, want ergens had ik al een voorgevoel dat het weleens niet helemaal een stoeprondje zou worden, maar dat mijn schoenen af en toe het asfalt zouden raken. Het was het tijdstip dat menigeen van zijn werk naar huis zou wandelen en andere hardlopers hetzelfde in gedachten hadden als mij. Lekker even na een dag werken of studeren naar buiten.

Versnellen werd het dus. Kijken, inschatten , razendsnel een plan maken en in het achterhoofd een plan B voor als het anders zou lopen. Net voorbij de wandelaars zag ik een lege parkeerplaats . Ik begon met mijn versnelling. Niet te snel want de wandelaars moesten wel voorbij de lege plek zijn voor ik er was. dit ging precies goed. ik liep nu op de weg. De fietser die ik gezien had kwam mij sneller tegemoet dan ik had ingeschat. Waarschijnlijk zo’n e-biker. Een versnelling op de versnelling gedaan en kon mooi voor de fietser bij mij was tussen twee geparkeerde auto’s door de stoep weer op, ruim voor de wandelaars.

Een half uur later schonk ik thuis een glas thee in en nam er een stukje chocolade bij. Ik was even lekker buiten geweest.