Daar stond hij. Strak op zijn zondags gekleed. Aan de rand van een pleintje zodat de kans om gestoord te worden klein was. Het hoofd schuin naar beneden gericht en een lichte glimlach op zijn gezicht. Zijn blik was gericht op zijn smartphone. Af en toe moest hij zijn rechterhand van een beugel halen om een iets aan te tikken om daarna weer naar de beugel te gaan die onderdeel was van een kinderwagen.

Ik moest gelijk denken aan een soortgelijk tafereel dat ik een paar minuten eerder zag. Een vrouw die haar hond uitliet en terwijl het beestje rond haar benen kwispelde, wachtend tot zijn baasje het balletje weer weggooide, was zij verdiept in haar smartphone.

Oeps, nou moet ik natuurlijk uitkijken om niet de man met de vrouw te vergelijken door te zegen dat hij zijn kind uitliet. Het was een moment opname die ik zag en voor hetzelfde geval kreeg hij net een berichtje van zijn partner met een mededeling of een opdracht.

Laat ik eens naar mijzelf kijken. Ik heb tijdens mijn rondje hardlopen ook altijd mijn smartphone bij me. Ik heb een iPhone SE. Nou is het lastig om tijdens het hardlopen iedere keer hier op te kijken, maar ik heb ook een Apple Watch en die trilt als ik bijvoorbeeld een berichtje binnen krijg. De verleiding is dan erg groot om toch even te kijken. Een tijdje terug deed ik dat ook en brak toen bijna mijn nek over een opstaande stoeptegel. Ik heb de trillingen nu uitgezet en zet ze aan als ik bijvoorbeeld een berichtje verwacht, maar de telefoon niet af mag gaan.

Er zijn natuurlijk 100 redenen te bedenken, of die anderen voor ons bedacht hebben, om de smartphone altijd bij je hebben. Zo is het natuurlijk fantastisch dat je er mooie plaatjes mee kunt schieten en je altijd een fototoestel bij je hebt. Hier maak ik dan ook dankbaar gebruik van om een selfie te maken tijdens het hardlopen en die op social media te zetten. Is dat een verslaving of dwangmatigheid? Misschien wel, maar ik vind het leuk om te doen.

Vanmorgen tijdens mijn rondje hardlopen natuurlijk een selfie gemaakt.