Even mooi rechtop lopen. De techniek goed in de gaten houden. Op de middenvoet landen en er voor zorgen dat ik niet stampte, maar lichtvoetig liep. Goede actieve knie inzet. Niet te hoog , maar ook niet te laag zodat het op slepen leek. Schouders ontspannen. Nette arm zwaai met de handen ontspannen half open en natuurlijk een ontspannen gezichtsuitdrukking alsof het bovenstaande mij geen moeite koste. Dit alles deed ik toen mijn tempoversnelling toevallig langs een goed gevuld terras kwam.

Ik had de hele dag binnen gezeten en keek uit naar mijn hardlooprondje. Ik had er nog niet echt een invulling voor bedacht. Ik had deze week al een snel en een rustig rondje gedaan en besloot nu gewoon rustig te beginnen en dan voelen wat mijn lijf aankon. Na een kilometer wist ik het . Vandaag zou ik een intervaltraining gaan doen waarbij ik pittige stukjes ging versnellen en tussendoor ruim gas terug zou nemen.

Regelmaat? Nee! Eigenlijk is het een heerlijk chaotische training. Ik loop niet op tijd of op afstand, maar doe versnellingen volledig willekeurig. Zo zag ik bijvoorbeeld een afvalcontainer langs de weg staan en zo’n 200 m verder een brug. Dat is dan een mooi stukje voor een versnelling. Oppassen dat het geen sprint werd. Het mocht best een pittig tempo zijn, maar er moest wel souplesse in de loop blijven. Moest er tenslotte nog een flink aantal doen. De pauze na deze versnelling duurde tot de ingang van het parkje waar ik doorheen ging. Dat ging dan weer pittig. Bij het kanon even gestopt en daarna als een kanonskogel verdergegaan tot het volgende bruggetje. Vandaar weer rustig naar een bakfiets die ik tegen een boom zag staan . Dit zo’n zeven kilometer lang.

Ik zag de mensen op het terras even haperen bij het naar de mond brengen van hun glas of de bitterbal een seconde stil houden voor die in de mond verdween. Hun ogen waren even op mij gericht toen ik voorbij kwam. Was dit echt of in mijn gedachten. Het maakt niet uit. Ik genoot.