Meeuw

Er was een meeuw op de stoel komen zitten. De stoel op mijn balkon. Een houten eettafel stoel die daar al maanden staat te wachten om naar het groot vuil gebracht te worden. Een stoel die staat te vergaan en waar langzaam de gaten in lijken te komen. Er op zitten durf ik niet meer , maar het gewicht van de meeuw kon hij blijkbaar nog wel dragen. Hij zat daar droog en uit de wind.

Ik daarentegen trok mijn hardloopschoenen aan om in wind en regen naar buiten te gaan voor mijn hardlooprondje. Nou had ik op buienradar gezien dat het binnen een paar minuten droog zou zijn. Ik vertrok dus droog. Echter ik had ook op buienradar gezien dat het spoedig weer zou gaan regenen en een snelle rekensom vertelde mij dat ik niet droog thuis zou komen. Waarom dan toch hardlopen?

Ik had vanmorgen een ochtenddienst van mijn werk gedaan. Dat betekend een ochtend binnen zijn en vooral met je hoofd bezig zijn. Het was een rustige dienst dus zeker tijd voor koffie en praten met collega’s, maar het is wel binnen en weinig tot geen zicht op daglicht. Voor mij is hardlopen een lichamelijke inspanning die ontspanning oplevert en waarbij ik lekker naar buiten kan gaan. Menigeen zal zeggen “met dit weer blijf je toch lekker binnen” en dat kan ik mij ook zeker voorstellen, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik weet namelijk dat ik mij na het hardlopen weer als een jong god voel. Nou is dat laatste misschien overdreven, maar ik voel mij dan gewoon goed.

Onderweg kwam ik al snel tot de ontdekking dat ik niet de enige was. Ik ben zeker een handvol andere hardlopers tegen gekomen. Het waaide hard, maar niet zo hard als afgelopen vrijdag dat ik mij zorgen maakte dat er iets op mij zou vallen hoewel ik moet bekennen dat ik op een tweetal plekken waar dakpannen op de weg lagen toch even omhoog keek en er met een ruime bocht omheen liep. Toen ik door een park liep vlak voordat ik thuis was zag ik wel een omgewaaide boom over het voelpad liggen. Even ging door mij heen ” zou die net omgewaaid zijn?” Heb mij niet lang met die vraag bezig gehouden en de kortste weg naar huis genomen.

Onderweg moest ik wel denken aan de meeuw op mijn stoel. Waar waren alle vogels. Ik zag geen meeuwen , duiven en zelfs de ganzen die altijd langs de singel drentelen lieten zich niet zien. Waren zij verstandig en hadden ze een schuilplek met dit weer opgezocht en was ik onverstandig om te gaan hardlopen. Het antwoord weet ik niet en kon het ook niet meer aan de meeuw op mijn stoel vragen, want die was vertrokken. Misschien moet ik de natuur toch eens beter in de gaten houden en heeft die mij meer te vertellen dan ik weet.

Rembrandt

Ik loop al zo’n anderhalf jaar tijdens mijn hardlooprondje voor hem langs en deze week vond ik het tijd om maar eens met hem op de foto te gaan. Rembrandt. Geboren in Leiden. Ik loop ook regelmatig langs de plaats waar hij geboren is. Tenminste waar hij vermoedelijk geboren is, waant daarover bestaat naar ik begrepen heb nog wat discussie. Zijn geboortehuis zou best een paar meter naar links of naar rechts gestaan kunnen hebben. Ach, maakt het wat uit? Over de marathonafstand is ook veel gepraat totdat er in 1920 werd besloten dat de afstand 42,195 km moest worden. Ook hier kun je je afvragen, wat maakt het uit een paar meter langer of korter.

Wat ik mij afvraag is of Rembrandt ook kon hardlopen. Dat hij kon schilderen staat buiten kijf. Misschien wel een miljoen mensen over de hele wereld bekijken dagelijks met veel bewondering zijn schilderijen. De restauratie van de Nachtwacht was , en is misschien nog steeds, live te volgen op internet. De Nachtwacht is één van Rembrandts grootste werken en zeker kwa afmeting. Ook hier is weer een soort van vergelijking te maken met de marathon, wat één van de langste afstanden in de hardloopwereld is en de langste afstand op de olympische spelen.

Nou is de vraag natuurlijk of de mensen in de 17e eeuw , want daar hebben we het hierover, gingen hardlopen. De kinderen liepen zeker hard tijdens hun spelen. Misschien bestond het gezegde ” loop niet zo te rennen” toen al, maar dat heb ik niet terug kunnen vinden. Mijn vermoeden is dat hardlopen als hobby of uit sociale en/of gezondheid redenen nog niet bestond. Misschien bestond er wel als iets als een hardloopwedstrijd, maar ik denk dat er vooral werd hardgelopen als het moest. Om te overleven, ren voor je leven, of als bijvoorbeeld een plicht om iets op tijd af te leveren.

Het hardlopen om te overleven is in zekere zin ook op mij van toepassing en ik denk op het grootste deel van de huidige hardlop(st)ers . Naast dat ik plezier heb aan het hardlopen speelt ook mijn gezondheid een belangrijke rol. Ik heb een baan waarbij ik het grootste deel van de tijd zit. Dit is niet bevorderlijk voor de gezondheid en daarom ga ik een paar keer per week een fysieke inspanning doen. Voor mij is dat hardlopen omdat ik dat leuk vind. Ik hoop hiermee, naast mijn behoorlijk gezonde levensstijl, gezond oud te worden.

Kon Rembrandt hardlopen? Ongetwijveld als zijn leven ervan afhing, maar ik denk niet dat hij voor de lol een rondje is gaan hardlopen om bijvoorbeeld inspiratie op te doen voor zijn schilderijen. Gezien zijn schilderijen productie heeft hij ook niet stilgezeten en gezien de omvang van de `nachtwacht heeft hij dat ook niet zittend gedaan. Hij heeft aardig wat zelfportretten gemaakt, maar ik heb geen zelfportret van een hardlopende Rembrandt ontdekt.

Morgen loopt mijn rondje weer langs het beeld en dan zie ik een groots Nederlands schilder. Laat dat hardlopen maar aan mij over.

Bijkletsrondje

Het was weer tijd voor een bijkletsrondje. Voordat ik in Leiden naar een ander appartement ging liep ik regelmatig met een collega een hardlooprondje. Zij woonde vlak om de hoek en was net weer begonnen met hardlopen. Het doel was toen om te gaan trainen voor de halve van Leiden. Het is uiteindelijk door allerlei redenen niet gelukt om die samen te kunnen lopen. Ik heb hem toen wel gelopen en er ook een blog over geschreven ( klik hier ) Ondertussen ben ik dus verhuisd naar een nieuw adres en is zij op een andere afdeling gaan werken , maar wel binnen dezelfde instelling. Het was tijd om nu samen het hardlopen weer op te pakken en het was tijd om weer eens bij te kletsen.

Ik ben een liefhebber van rustig lopen. Zij had al tijden weinig gelopen en wilde het ook rustig aan doen. Het tempo was dus al snel bepaald, praattempo. Na de eerste 100 m gewandeld te hebben gingen we over in een rustige dribbel. Het was al donker geworden en de onverlichte route door het park konden we vergeten dus bleven we op de stoep naast de weg lopen die goed verlicht was. Al pratend liepen we de kilometers weg. het gesprek af en toe onderbrekend voor een groet aan iemand en het hardlopen af en toe onderbrekend voor een rood stoplicht.

Allerlei onderwerpen kwamen aan bod en ook even de halve van Leiden die over drie maanden plaatsvind. Deze keer gaan we niet voor de halve, maar kiezen we voor de 10 km. Is ook een mooi realistisch doel. Met twee keer in de week hardlopen is dat prima te doen en vallen er wat trainingen uit dan zit je niet gelijk in de stress of het nog wel haalbaar is. Heb ik dus zo maar weer een loopje in de agenda staan.

Het fijne van zo’n babbeltempo waarbij je allebei zonder hapering kunt praten is dat je ongemerkt zomaar een eind weg loopt. Vroeger , toen ik nog hardlopers begeleidde, zei ik tegen de hardlopers dat als ze het moeilijk kregen een praatmaatje moesten zoeken tijdens de loop. Vaak iemand die het ook moeilijk had. In de praktijk bleek dat dan regelmatig toch te helpen om de loop te voltooien.

Bijna opeens waren we weer bij het beginpunt aangekomen. Lekker bijgeklets maar ook nog onderwerpen die een vervolg hebben zodat we dus binnenkort weer een afspraak moeten maken voor een volgend bijkletsrondkje.. Mijn collega keek nog even op haar smartphone hoe snel we gelopen hadden en was 7 min/km inclusief de stoplichtpauzes.

We hebben het ook even gehad over de beelden in Leiden en zo kwam de onthoofde dame ter sprake . Ik kende haar niet en ben er later in de week nog even langs gerent.