Categorie archief: Leiden

100 bruggen

Posted on by
Beantwoorden

97 Is zomaar een getal en dat geldt ook voor 103, maar daartussen ligt 100 en dat is andere koek. 100 is bijzonder, een mijlpaal. Als iemand 100 wordt komt de burgemeester langs. Vanmorgen stond het getal 100 ook centraal. Ik weet niet of de burgemeester geweest is of misschien zelfs meegedaan heeft, maar ik was erbij. De 100 bruggenloop in Leiden.

Het was voor het eerst sinds anderhalf jaar dat ik weer aan een loopevenement deelnam. Een aantal maanden geleden las ik ergens, weet niet meer waar, een artikel over de 100 bruggenloop in Leiden. Die werd voor de eerste maal georganiseerd en ik dacht meteen van hup inschrijven. Een trainingsschema gemaakt en aan de slag gegaan. Vanmorgen was het dan zover, Om half zeven opgestaan voor mijn traditioneel loopevenementen ontbijt wat inhoud een paar sneetjes suikerbrood met roomboter. Om half 8 had ik de loopkleding aan en ging ik naar de startlocatie.

Het was een net iets andere loop dan de vele andere loopevenementen. Zo ga je niet je startnummer ophalen, maar je bewijs van deelname. Een sticker die je zichtbaar op je shirt plakt. Je krijgt ook geen chip of iets anders mee voor een elektronische tijdregistratie en in de verstuurde mail stond onder andere de vraag of je je aan de verkeersregels wilde houden. Bij de kledingafgifte werd ook meegedacht, want ik kreeg de tip om een foto van het bonnetje te maken waarop het nummer stond van mijn tas, Dit voor het geval dat ik dat bonnetje, wat in mijn geval niet vreemd is, kwijt zou raken. Op naar de start.

100 Bruggen en 19 km lagen op mij te wachten.De sfeer onder de lopers was ontspannen. Er werd afgeteld en daar gingen we. Al snel de eerste brug over. Ik had in mijn trainingen de afgelopen maanden al menig bruggetje van het parcours gelopen, maar had niet het parcours verkend omdat ik graag verrast wilde worden. Zo was daar na brug 18 de eerste verrassing. Ik dacht dat we het Blekerspark in zouden gaan, maar we werden door een vrijwilliger de andere kant opgestuurd. Wat de vrijwilligers betrof alleen maar lof. Ze stonden op cruciale punten en allemaal even aardig en behulpzaam.

Ik had een fijn tempo gevonden, wat zo rond de 10 km/uur lag, en liep van brug naar brug. Elke brug was genummerd. We liepen kris kras door Leiden en soms vroeg ik mij af “waar ben ik nu?” terwijl ik toch al een tijdje in Leiden woon. Een dame waar ik een stukje samen mee op liep vroeg zich af wanneer we door de Hortus zouden gaan. Nou dat gebeurde na brug 50. Om de sterrenwacht heen de Hortus is. Er waren wat hekken open gezet die anders gesloten zijn om een bruggetje mee te kunnen pikken.

Bij brug 84 gingen we dan toch het Blekerspark in die ik al veel eerder had verwacht. Bij brug 87 werd ik gepasseerd door twee lopers en even dacht ik “ik ga met ze mee”, maar een seconde later besloot ik al om ze te laten gaan. Ik liep lekker, voelde mij goed in het tempo dat ik liep en tijd was niet belangrijk, want mijn doel was blessurevrij uitlopen. Dus gewoon in mijn eigen tempo doorgelopen. Brug 97, 98 en 99 waren weer een paar oude bekenden die ik in de trainingen vaak gedaan had. Op naar brug 100 die nog een kort stijl klimmetje van 13% in petto had en naar de finish waar we de medaille omgehangen kregen.

Ik kijk met een goed gevoel terug naar de afgelopen maanden waarin ik voor het eerst sinds tijden weer met een trainingsschema naar een loopevenement getraind heb. Ik wil de organisatie en iedereen die er aan meegewerkt heeft om deze loop mogelijk te maken hartelijk bedanken. Mocht je volgend jaar denken van laat ik aan een loopevenement mee doen dan kan ik deze aanbevelen en wie weet zien we elkaar dan, want ik ga hem zeker volgend jaar weer doen.

Welke tijd ik gelopen heb? Geen idee, maar was ruim voor sluitingstijd binnen.

Vluchten

Posted on by
1

Ik ga harder lopen. Weglopen van mijn gedachten wetende dat ik straks weer langzamer moet lopen en de gedachten terug komen. Gedachten van machteloosheid. Wat kan ik doen?

Ik ben bezig met mijn zondagmiddag hardlooprondje. Het vertrouwde singelpark rondje. Geen variatie erop met een afslag die ik nog niet ken, of een onbekend lusje. Er is een weg die ik al een tijdje in wil gaan, maar vandaag even niet. Vandaag ga ik voor zekerheid. Een kleine drie kwartier zekerheid tussen alle onzekerheid om ons heen. Met dat laatste bedoel ik de oorlog in Oekraïne.

Ik kan best hard lopen, maar als Poetin op de raketknop drukt met daaronder Leiden vraag ik mij af of dat hardlopen nog wel zin heeft. Die raket zal mij altijd inhalen. Of stel het luchtalarm gaat opeens af tijdens mijn hardlooprondje. Wat dan? Ik moest denken aan het liedje van Frans Halsema en Jenny Arean. Vluchten kan niet meer,’k zou niet weten hoe. Vluchten kan niet meer. ‘k zou niet weten waar naar toe.

Maar zover is het nog niet. Ik liep vanmiddag onder een strak blauwe lucht mijn rondje. Lekker rustig aan, want ik had er ook al heel wat wandelminuten daarvoor opzitten. Bij het ankerpark liep ik langs een speeltuin en een paar kinderen die mij zagen liepen lachend een stukje met mij mee. Een stukje verder zag ik een groepje honden speels achter elkaar aan rennen. Van groot tot klein en van verschillend ras. Misschien moeten een paar regeringsleiders met elkaar op een bankje gaan zitten en hier eens naar kijken. Er was een bankje vrij.

Ik voelde mij goed en liep rustig verder onderweg wat mensen gedag zeggend en iedereen groete terug. Een kat ging voor mij op de stoep liggen en ik nam even de tijd om hem te kroelen. De kleine 45 minuten werden een ruime 50 minuten, maar dat maakte mij niet uit. Deze 50 minuten plezier pakt niemand mij meer af.

Ik verwacht niet dat de oorlog in Oekraïne opeens over is. Wel hoop ik dat bij een aantal mensen het gezonde verstand de boventoon gaat vieren of dat iemand een geniale ingeving krijgt en deze oorlog , het liefst zonder al te veel verder geweld, beëindigd gaat worden.

Meeuw

Posted on by
Beantwoorden

Er was een meeuw op de stoel komen zitten. De stoel op mijn balkon. Een houten eettafel stoel die daar al maanden staat te wachten om naar het groot vuil gebracht te worden. Een stoel die staat te vergaan en waar langzaam de gaten in lijken te komen. Er op zitten durf ik niet meer , maar het gewicht van de meeuw kon hij blijkbaar nog wel dragen. Hij zat daar droog en uit de wind.

Ik daarentegen trok mijn hardloopschoenen aan om in wind en regen naar buiten te gaan voor mijn hardlooprondje. Nou had ik op buienradar gezien dat het binnen een paar minuten droog zou zijn. Ik vertrok dus droog. Echter ik had ook op buienradar gezien dat het spoedig weer zou gaan regenen en een snelle rekensom vertelde mij dat ik niet droog thuis zou komen. Waarom dan toch hardlopen?

Ik had vanmorgen een ochtenddienst van mijn werk gedaan. Dat betekend een ochtend binnen zijn en vooral met je hoofd bezig zijn. Het was een rustige dienst dus zeker tijd voor koffie en praten met collega’s, maar het is wel binnen en weinig tot geen zicht op daglicht. Voor mij is hardlopen een lichamelijke inspanning die ontspanning oplevert en waarbij ik lekker naar buiten kan gaan. Menigeen zal zeggen “met dit weer blijf je toch lekker binnen” en dat kan ik mij ook zeker voorstellen, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik weet namelijk dat ik mij na het hardlopen weer als een jong god voel. Nou is dat laatste misschien overdreven, maar ik voel mij dan gewoon goed.

Onderweg kwam ik al snel tot de ontdekking dat ik niet de enige was. Ik ben zeker een handvol andere hardlopers tegen gekomen. Het waaide hard, maar niet zo hard als afgelopen vrijdag dat ik mij zorgen maakte dat er iets op mij zou vallen hoewel ik moet bekennen dat ik op een tweetal plekken waar dakpannen op de weg lagen toch even omhoog keek en er met een ruime bocht omheen liep. Toen ik door een park liep vlak voordat ik thuis was zag ik wel een omgewaaide boom over het voelpad liggen. Even ging door mij heen ” zou die net omgewaaid zijn?” Heb mij niet lang met die vraag bezig gehouden en de kortste weg naar huis genomen.

Onderweg moest ik wel denken aan de meeuw op mijn stoel. Waar waren alle vogels. Ik zag geen meeuwen , duiven en zelfs de ganzen die altijd langs de singel drentelen lieten zich niet zien. Waren zij verstandig en hadden ze een schuilplek met dit weer opgezocht en was ik onverstandig om te gaan hardlopen. Het antwoord weet ik niet en kon het ook niet meer aan de meeuw op mijn stoel vragen, want die was vertrokken. Misschien moet ik de natuur toch eens beter in de gaten houden en heeft die mij meer te vertellen dan ik weet.

3 x 7

Posted on by
2

Opeens stond ik weer tussen allemaal mensen met een startnummer. Ik had eigenlijk het plan om niet meer aan grote stadslopen mee te doen, maar soms lopen dingen gewoon zo. Een aantal maanden geleden begon een loopmaatje over de halve marathon van Leiden die ze graag wilde lopen en ik zei “gezellig, doe ik mee”. Echter, een aantal weken geleden vertelde ze dat ze niet aan de trainingen toegekomen was en er van af zag. Ik had mij al ingeschreven en zo stond ik dus vanmorgen met een startnummer op mijn borst in een startvak voor de halve marathon van Leiden.

Ook ik was nog niet aan specifieke trainingen voor de halve marathon toegekomen, maar het verschil met mijn loopmaatje was dat ik er vele tientallen hiervoor had gelopen. Ik hoopte dat mijn spiercellen , als ik eenmaal gestart was, zich dit zouden herinneren en in de halve marathon modus zouden gaan. Dit was een zeker risico want voor hetzelfde geld herinnerden ze zich de keren dat ik tijdens zo’ n loop doodging. Daarnaast heb ik de afgelopen weken niet stilgestaan. Ik loop gemiddeld vier keer in de week 7 km. Een uitspraak van mij als trainer vroeger was dat je drie keer de afstand die je regelmatig traint kunt hardlopen, mits je je tempo aanpast. 3 x 7 km = 21 km = halve marathon

Ik had wel een plan van aanpak. Twee uur voor de start een ontbijt. Dit bestond uit een mok koffie verkeerd, voor de ontlasting die steevast een uur daarna komt, twee glazen thee en drie witte bolletjes met honing. Voor onderweg nam ik twee halve liter bidons mee gevuld met ice tea. Na 5 en 10 km een halve bidon en na 14 en 18 km een halve bidon. Het looptempo mocht niet harder dan 10 km/uur (6 min/km). Langzamer mocht wel als mijn lichaam dat aangaf. Na 18 km mocht ik , als ik mij goed, voelde iets versnellen. Het allerbelangrijkste was dat ik mij tijdens deze halve marathon niet stuk mocht lopen. Dan maar stukken wandelen. Starten maar.

Ik stond in het allerlaatste startvak, dus van snel starten was geen sprake. Dit kwam voor mij goed uit, want ik begin altijd rustig. De eerste km ging in een mooie 6:15 min/km. Daarna ontstond er iets van ruimte en kon ik lekker in mijn eigen tempo komen. Ik vond het een mooi parcours. Een stukje door de stad. daarna tussen de weilanden door, waarbij we af en toe een dorpje passeerden met een hoop enthousiaste mensen langs de kant en regelmatig wat muziek waarbij ik uit moest kijken dat ik mij daardoor niet liet beïnvloeden en harder ging lopen.

De kilometers regen zich aaneen en liep ze allemaal zo rond de 6 min/km. De één iets sneller, de ander iets langzamer. Ik voelde mij goed. Hield mij strak aan het drankschema dat ik voor ogen had en bij 12 km wist ik het. Ik ging de halve marathon halen als ik mij aan het tempo hield dat ik had voorgenomen. Op een gegeven moment liepen we Leiden weer in en kwamen we op mijn vertrouwde 7 km rondje langs de singels. Ik voelde mij goed dus mocht bij het bord van 18 km versnellen. De laatste drie km gingen vervolgens in 5:16 , 4:52 en 4:45 mi/km. De verleiding om er nog een eindsprint tegenaan te gooien was verleidelijk, maar heb het niet gedaan. Voor hetzelfde geld krijg je dan nog een blessure en het was helemaal goed zoals het nu was.

Na de finish stond er 2:01:46 op mijn klokje. Een mooie tijd, maar dat was voor mij het minst belangrijk. Ik had lekker gelopen en weer genoten van een loopevenement . Leiden marathon, bedankt.

30 Minuten

Posted on by
Beantwoorden

Hij brabbelde iets terug van goedemorgen. Zoiets als baby’s doen als ze een paar maanden oud zijn. Niet dat ik het kon verstaan, maar het moest wel zoiets zijn als antwoord op mijn goedemorgen. Nou vroeg ik mij af of het voor hem wel een goedemorgen was, want hij keek alsof het carillon van de Pieterskerk op volle sterkte in zijn hoofd speelde. Rustig dribbelde ik verder richting Herenstraat.

Voor mij was het wel een goede morgen. Ik had goed geslapen en was wakker geworden van mijn telefoon. Gisteravond voor het slapen gaan vergeten het geluid van whatsapp uit te zetten en zo ontdekte ik dat ook op zondagmorgen het appverkeer al om 07:00 uur begint. Nadat ik nog even was blijven liggen, eruit gegaan om thee te zetten. Nog een paar artikelen uit de zaterdagkrant gelezen, wat je eigenlijk een week lang kan doen voor je hem misschien uit hebt, mijn hardloopoutfit aangetrokken en de deur achter mij dichtgetrokken om een rondje te gaan hardlopen.

Met mijn kuit gaat het heel goed. In mijn vorige blog schreef ik dat ik hem niet voelde en dat is nog steeds het geval. Ik heb wel besloten om het een tijdje rustig aan te doen. Hiermee bedoel ik in een voor mij rustig tempo, geen interval en niet langer dan 30 minuten. Als ik mij het goed herinner komen die 30 minuten ook terug in een advies van de gezondheidsraad over beweging. Ben dus helemaal goed bezig.

Ik dribbelde dus door de Herenstaat nar de Doezastraat. De terrassen die gisteravond nog goed bezet waren, waren nu nog leeg. Geen aanmoedigde , goedkeurende of meewarige blikken deze keer. Ik liep lekker en merkte al gauw dat het tempo omhoog ging. Mijn kuit accepteerde dit verhoogde tempo wel, maar mijn verstand zei me, niet doen. Verstandig als ik ben nam ik het tempo terug en liep door. Ik hoorde een kerkklok luiden. Kon niet bepalen waar hij nou vandaan kwam, maar stond wel opeens bij de Pieterskerk.

Het werd tijd om na te denken over terug te gaan, anders zou ik meer dan die 30 minuten lopen. Nou is een paar minuten minder of meer geen punt, maar overdrijven was nou ook weer niet nodig. Een boogje gemaakt naar de Rapenburg en door de Kaiserstraat weer richting huis. Na 30 minuten zag ik mijn appartement en het laatste stukje gewandeld .

Ik had een heerlijke zondagochtend loop gedaan. Ik blij, mijn kuit blij en mijn hart had zich met een gemiddelde hartslag van 113 ook niet te zeer vermoeid. Nu een cappuccino maken. Of eerst douchen en op een terras ééntje bestellen? Kijken naar hardlopers die voorbij komen.