Vet rustig

Het zag er koud uit toen ik vanmorgen naar buiten keek. Nou kun je je afvragen hoe dat eruitziet, koud, maar voor mij zag het er koud uit. Een pittig windje, grauwe lucht en misschien nog wel het belangrijkste , de katten waren binnen. Toch even het balkon opgegaan om te voelen, want je wilt geen verkeerde kledingkeuze maken. Wat trek ik aan voor mijn hardlooprondje. Nou maak ik bijna altijd een verkeerde keuze, want ik merk dan dat ik weer eens teveel heb aangetrokken. Vandaag stond er een uitermate rustige duurloop op het programma, dus wat extra kleding achtte ik wel gewenst. Het werd een loopshirt, dunne trui, windjack en lange tight. Nog twee mokken hete thee naar binnen, want dan begin je lekker warm en gaan.

Ik had er al vier loopjes op deze week, variërend in afstand en snelheid maar allemaal op gevoel. Vandaag ging ik het anders doen. Ik ging een duurloop doen op hartslag, waarbij ik de bovengrens op 70% van mijn maximale hartslag stelde. Dit betekende dat ik onder de 116 moest blijven. Ik hoor al een paar lopers uit mijn oude loopgroepen zeggen “dat lukt mij nooit” . Vroeger dacht ik dat ook, maar eigenlijk is het heel simpel. Je moet je niet willen inspannen. Heel rustig beginnen waarbij je het gevoel hebt dat je stilstaat en dan één stapje erbij doen. Niet meer.

Op internet lees je mooie dingen over trainen bij een hartslag van 60 tot 70% van je maximale hartslag. In deze zone bereik je je optimale vetverbranding, het verhoogd het aërobe uithoudingsvermogen, versterkt het lichaam zodat het beter bestand is tegen hogere intensiteit trainingen en meer. Vooral het stimuleren van de vetverbranding wordt genoemd. Allemaal positieve gezondheidseffecten. Ik ben een gezondheidsloper dus waarom zou ik niet altijd deze training doen. Nou omdat ik van afwisseling hou en ook wel eens wil zweten, , hijgen, snot voor de ogen krijgen en thuis kapot op de grond wil vallen.

Vandaag dus dat laatste niet. Vandaag stond de rem erop. Koste het moeite? Nee! Ik mocht een paar keer zelfs “versnellen” omdat mijn hartslag onder de 110 kwam. Na anderhalf uur was ik weer terug en zag dat mijn gemiddelde hartslag 112 was. Ik had in een vet rustig tempo gelopen.

Ging het langzaam? Nee! Ik passeerde zelfs een slak.

Rustige Hartslag

Rustige golfjes rimpelden het wateroppervlak van de Molenplas toen ik daar vanmorgen langs liep. Rustig ging ook op voor mijn hartslag die op dat moment 109 was. Rustig ging ook op voor mijn snelheid die die zo rond de 8 km/uur schommelde.

Ik had de hartslagmeter weer eens achter uit de kast gehaald. Dat achter uit de kast verteld al iets over de frequentie waarmee ik hem gebruik en iets over de leeftijd van het apparaat. Het is inderdaad niet het allernieuwste model, maar een oudgediende De Garmin Forerunner 305 , die net als ik , al zeg ik het zelf , het nog goed doet. De reden waarom ik de Garmin weer gepakt heb is gewoon nieuwsgierigheid. Ik ben mijn oude Facebook berichten aan het wissen en kwam berichten uit 2012 tegen die ik gepost had over het lopen op mijn FiveFingers Sprint Mijn hartslag was toen vaak rond de 110, want ik moest er rustig op beginnen. Nu was ik benieuwd hoe het zou zijn als ik een duurloop zou gaan doen met die hartslag. Het was even wennen, maar als je kunt accepteren dat z’on beetje elke lop(st)er je voorbij gaat kun je ( ik tenminste ) heerlijk lopen.

Zo liep ik vanmorgen dus een LSD (Long Slow Distance ) met een gemiddelde hartslag van 112. Bij aanvang had ik mij voorgenomen om niet een bepaalde afstand te willen lopen , maar gewoon twee uur. In het begin had ik de neiging om af en toe te gaan sloffen, maar corrigeerde mijzelf dan al snel om wel de looptechniek in de gaten te houden en na een paar kilometer ging dit als vanzelf. Ik vind het een leuke training en eentje die ik zeker vaker ga doen. Misschien niet altijd als LSD, maar ook als SSD ( Short Slow Distance ) zoals ik gisteren heb gedaan over 5 kilometer

Gaat het langzaam? Nou toen ik een paar wandelaars tegen kwam hoorde ik ze zeggen ” Pas op, een hardloper “.

Een sub T1

Ik loop vaak s’morgens voor het ontbijt. Ik sta dan op , geef de katten te eten, drink twee glazen thee en trek de loopkleren aan. Zo ook vanmorgen. Om 07:00 uur ging ik de deur uit voor een rustige duurloop. De bedoeling was een duurloop in een voor mij rustig tempo wat ik voor mijn gevoel uren vol kan houden. Ik had wel de hartslagmeter om gedaan, maar wilde er onderweg niet op kijken. De eerste paar honderd meter vertrek ik altijd nog rustiger dan rustig om zo langzaam in mijn beoogde tempo te komen. Na zo’n km zat ik voor mijn gevoel in mijn bedoelde tempo van vanmorgen. Toch even stiekem op mijn hartslagmeter gekeken en zag dat die 110 slagen/min aangaf. Dit ligt onder mijn T1 hartslag, maar ik liep lekker, dus niets aan veranderen. Aan het eind van mijn ronde die 8,7 km was zag ik dat mijn gemiddelde hartslag gedurende deze training 112 slagen/min was. Dit ligt onder mijn T1 hartslag ( 115 – 122 ) Ik had dus een sub T1 duurloop gedaan. Het heerlijke van het  lopen bij deze lage hartslag is dat ik niet moe wordt, geen honger of dorstgevoel krijg en ook niet gaat zweten. Daarnaast is het een heerlijk tempo om op je techniek te letten en op je ademhaling. Een rustige buikademhaling.  Iedereen heeft zijn eigen voorkeurstraining en zo vind ik dit de lekkerste trainingen. Nou is het denk ik wel zo dat als ik alleen deze training zou doen  mijn lichaam stijf en lui zal  worden. Om die reden is het belangrijk om wel in verschillende tempo’s te trainen en daarom ga ik morgen een duurloop doen in T2. In maart zal daar dan ook de T3 en wat interval training bij komen. De ( sub ) T1 zal echter nooit uit mijn loopprogramma verdwijnen.