Aan de auto’s die door de straat reden hoorde ik dat het nat was buiten. De banden die door de straat rolden maakten een soort waterig geluid. Zelf lag ik nog in bed. Warm, droog en in een houding die ik nog uren vol kon houden. Het was zaterdagmorgen en tijd voor een hardlooprondje. Het geluid dat ik hoorde nodigde niet echt uit om op te staan en de hardloop outfit aan te trekken. Een ritmisch gesnurk kwam van onder het bed, waar een kater op zijn pluche matje lag. Die had niet het dilemma wel of niet opstaan. Eigenlijk had ik ook geen dilemma, want ik wist dat ik mij na het rondje hardlopen heerlijk fit zou voelen. Dus eruit.

Het was een grauwe ochtend. Het regende niet echt, maar er zat een hoop water in de lucht. Genoeg om na een uur hardlopen net zo nat te worden als na vijf minuten in de regen. Dit was geen belemmering om te gaan hardlopen, want ik wilde een paar snellere stukjes in mijn rondje doen, wat de zweet productie zou opvoeren en ik dus zo wie zo nat zou worden. Al gauw kwam ik erachter dat ik niet de enige was die de keuze om wel te gaan hardlopen had gemaakt, want ik kwam menig loopmaatje tegen.

Het is niet altijd wel, want afgelopen week was ik ook tegen een niet aangelopen. De sneeuw was weg en ik dacht een fijn stukje te gaan lopen. ik had een vrije dag en het was net licht geworden. De schoenen aangetrokken en naar buiten. Ik wilde een klein rondje, ruim 6 km, gaan lopen voor het ontbijt. Al snel merkte ik dat het lopen anders ging. Er was weinig grip met de grond. Een stukje verderop zag ik een hond een bruggetje over rennen, maar toen hij er over was en een haakse bocht naar rechts wilde maken schoof hij rechtdoor het grasveld op. De verwondering in zijn ogen toen hij tot stilstand was gekomen over wat er gebeurd was maakte mij aan het lachen, maar was tegelijkertijd een waarschuwing. IJs op de weg. Toch nog even doorgelopen maar kwam al snel tot de ontdekking dat dit een niet was. Voorzichtig terug naar huis.

Zaterdagochtend was dus een wel en ik had er geen spijt van. De versnellingen gingen steeds makkelijker en sneller. De laatste kilometer rustig uit gelopen en thuis de natte kleding uitgetrokken. Jogging pak aangetrokken en op de bank een cappuccino drinken met de kater naast mij. Snurkend op de bank.

Nog een flauwe bocht en 200m. Ik kan ze al zien. Er zit nog geen lijn in , maar dat zal weldra anders zijn.

Het is donker en ik loop met een reflecterend hesje aan mijn rondje in Heemstede. Eigenlijk is het een driehoek. Drie lange stukken weg waarvan één helemaal recht en de andere twee hebben een flauwe bocht. Ik hou van deze driehoek om vele redenen. Het is geheel op de stoep. Hoef geen wegen over te steken. Geen stoplichten. Goed verlicht en een driehoek biedt vele trainings mogelijkheden. Deze training loop ik elke poot van de driehoek iets sneller en doe de driehoek drie keer waarbij ik elke driehoek rustig begin. Oh ja, de driehoek is 2,5 km.

Het mooie van zo’n training is dat ik iedere keer dezelfde punten passeer en er herkenning is. Zo is er een hond die steevast begint te blaffen als ik langskom. Ik zie hem niet, omdat hij achter een hoge heg zit, maar het volume doet vermoeden dat het geen schoothondje is. Ik verdenk hem ervan dat hij mijn rondetijden klokt en dan precies weet wanneer hij weer aan moet slaan.

Ik zit in mijn rustige tempo als ik aan een flauwe bocht begin. Aan mijn rechterkant zie ik drie rijen bomen. Één langs de stoep., één in de middenberm en één aan de overkant. Er zit geen structuur in de rijen op één moment na en dat moment komt over 200 m. Ik kijk er elk rondje naar uit. Nog 10 m en dan is het zover. Ik draai mijn hoofd alvast wat naar rechts. Het fijnste moment is eigenlijk de fractie van een seconde voor het zover is. Dan, in een tiende van een seconde, staan drie bomen, van elke rij één, precies in lijn.

Ik maak een scherpe bocht naar links en doe er een tandje op voor het tweede rechte stuk. Dit stuk heeft twee bushaltes waar ik even op moet passen. Aan het einde van dit rechte stuk weer links af en nog een tandje erop. Na een flauwe bocht scherp links af. Twee tandjes eraf en op naar de drie op een rij.