Tagarchief: köln marathon

Dag 2018

Posted on by
2

Het gaat lekker. De splitsing van de gele en groene route is al in zicht. Ik ga verder op de groene. Dat betekend een kilometer lekker veel kleine heuveltjes. Het is de laatste keer hardlopen in 2018 en ik heb er zin in. Gisteren heb ik de Runkeeper app op mijn iPhone geüpdatet en vandaag heb ik gewoon zin om hem weer eens een keer te gebruiken. Ik heb de top 2000 aan staan en de dame van runkeeper brult dwars door Let Her Go van Passenger in mijn oor dat ik in een gemiddeld tempo van 4:27 min/km loop.

2018 is zo goed als teneinde en laat ik eens terugkijken. In 2018 had ik maar één loopdoel en dat was de marathon van Köln in oktober. Dat doel is behaald en ik kijk er met veel plezier op terug. Dezelfde tijd als mijn eerste stadsmarathon 35 jaar geleden en dus een mooi moment om de stadsmarathons gedag te zeggen. Het is mooi geweest. Ik schrijf wel dat ik één loopdoel had, maar eigenlijk klopt dat niet. Ik had er meerdere, maar omdat die elk jaar hetzelfde zijn was ik ze even vergeten. Het zijn doelen als blessurevrij blijven, plezier in het lopen houden en een open staan voor wat experimenteren. De eerste twee zijn gelukt en de laatste heb ik gedaan door te gaan lopen met muziek en het gebruik van run keeper. Al met al ben ik heel tevreden over hoe het hardlopen in 2018 is gegaan. Voor 2019 heb ik nog geen echt nieuw doel, maar wie weet komt dat nog.

De kilometer kleine heuveltjes zijn alweer achter de rug en loop nu op een vlak onverhard pad. Het is snel gegaan, want de dame van runkeeper verteld mij dat het gemiddelde is gedaald naar 4:24 min/km. Nu niet overmoedig worden want ik heb een route van 15 km in gedachten en dat heb ik al een tijdje niet gedaan. Even wat gas terug. Onderweg kom ik nog wat loopmaatjes tegen die ik gedag zeg en bij km 13 heb ik nog genoeg energie om het gaspedaal weer wat dieper in te trappen. Met een mooi gemiddelde van. 4:27 min/km ( 13,46 km/uur ) ben ik na ruim een uur weer terug. Nog even een stukje uitlopen en dan naar de koffietafel .

Dag 2018.

Het vervolg

Posted on by
1

De schoenen zijn uitgerust. Het wordt tijd om weer te gaan.

Het is 14 dagen geleden dat ik de schoenen voor het laatst aangehad heb. Dit was tijdens de marathon van Keulen. Daarna heb ik ze op een rustig plekje neergezet zodat ze konden uitrusten. Niet alleen de schoenen gaf ik rust, ook mijzelf. Ik vond het voor mijzelf goed om na deze marathon minimaal twee weken niet te gaan hardlopen. Ook niet een andere sport trouwens. Dit om lichaam en geest rust te geven. Afstand nemen van het hardlopen. Vandaag, twee weken later, voelt mijn lichaam hersteld en heb ik zin om te gaan hardlopen. Dus schoenen aan en gaan.

De duinen leken mij een prima startlokatie voor het vervolg van mijn “hardloopcarrière”. Heerlijk om na 42,2 km asfalt weer op onverharde paden te lopen. De herten waren luid aan het burlen en de vrouwtjes liepen in de buurt alsof het ze niets deed, maar ondertussen wel rondkijkend en luisterend hun favoriete mannetje uitzoekend. Ik nam de tijd om af en toe te stoppen en naar het schouwspel te kijken. Ongemerkt was ik al vlak bij het strand aangekomen en na een kort praatje met een fotograaf besloot ik om een stukje strand mee te pikken. Het was een breed strand waar hardlopers, wandelaars en mountenbikers de ruimte hadden om te kunnen genieten van het buiten zijn. Een groep meeuwen kreeg het heen en weer. Eerst liepen ze van de zee af omdat er fietsers aankwamen en nu weer naar de zee toe omdat ik er aan kwam. Een paar hadden er geen zin meer in en vlogen weg. Ik nam nog de tijd voor een selfie alvorens de kortste weg door de duinen te nemen naar het begin. Het was tenslotte mijn eerste loopje na de marathon en het moest dan ook wel een loopje worden,

De lezer zal het opvallen dat ik in het hierboven geschrevene zo af en toe een stop neem. Dat klopt en het heeft niets te maken met het feit dat dit mijn eerste loopje is na de marathon, maar het heeft alles te maken hoe ik het hardlopen voor mijzelf vanaf nu ga invullen. Volgende week ga ik hier meer over vertellen.

Een hint. Op de foto zie je geen afstand, tijd en snelheid vermeld.

Het is klaar nu

Posted on by
3

Een stukje voor mij zie ik de boog over de weg die de halve marathon markeert. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik op schema loop.

Het is zondag 7 oktober 2018 om 09:45 uur. Ik ben net het startvak ingelopen. Het weer is prima. Een beetje frisjes , maar dat is is juist lekker voor een marathon. Rondom mij stroomt het startvak vol met lop(st)ers. De één doet wat oefeningen. Een ander checkt nog even of de schoenveters goed vast zitten, een ander zijn GPS. Er wordt wat gepraat over de plannen voor deze marathon en de daarbij behorende tijd. Zelf heb ik ook een tijd in gedachten, maar die hou ik nog even voor mijzelf. Er wordt afgeteld en daar gaan we. Mijn laatste stadsmarathon.

Het is altijd uitkijken dat je niet meegaat met de meute, die vaak snel vertrekt, maar bij je eigen plan blijft. Gewoontegetrouw vertrek ik altijd iets langzamer dan mijn geplande tempo dus ook vandaag. De eerste twee km gaan rond de 10 – 11 km/uur. Als we na 3 km langs de Rijn lopen kom ik in mijn streeftempo van net boven de 12 km/uur. Het tempo voelt prettig en ik heb er alle vertrouwen in dat het vandaag volgens plan gaat. Een stukje voor mij zie ik de boog over de weg die de halve marathon markeert. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik op schema loop.

35 Jaar geleden liep ik mijn eerste stadsmarathon. Dat was in Amersfoort. Ik sportte toen wel veel , maar niet specifiek voor de marathon. Ik kwam dan ook meer dood dan levend over de finish in 3:33:34 uur. Nu, na 35 jaar , loop ik de stadsmarathon van Keulen en ik heb mij voorgenomen dat dit mijn laatste wordt. Ik heb in de tussenliggende jaren een hoop stadsmarathons gelopen , maar het is klaar nu.

1:43:41 geeft de klok halverwege aan. Het plan is om vandaag in dezelfde tijd te lopen als 35 jaar geleden. Met deze tussentijd lig ik dus wat voor op dat schema, maar dat is mooi want je moet er altijd rekening mee houden dat de tweede helft wat langzamer gaat. Ik begin de benen wel wat te voelen en voel ook een blaar opkomen . Ik laat het tempo wat zakken naar 12 km/uur of net er onder. Het 35 km punt komt eraan. Tijd om een plan te maken voor de laatste 7 km. Mijn horloge geeft aan 2:53:28 . Zo ga ik onder de 3:30 uur finishen. Mooi natuurlijk, maar ik wil eindigen zoals ik begonnen ben. In 3:33:34. ( brutotijd net als toen ) Ik neem wat langere pauzes bij de verzorgingspost en ga iets langzamer lopen zodat ik nog meer kan genieten van het publiek, de muziek die gemaakt wordt, de sfeer en de omgeving. De eerlijkheid gebied te zeggen dat mijn benen zich hier ook beter bij voelen. De bocht om en nog zo’n 200 m naar de finish. Ik houd de klok in de gaten. Ben nog iets te vroeg. Tempo inhouden. Wat uitgebreider het publiek bedanken voor hun aanmoedigingen en dan vlak voordat de klok mijn geplande tijd aangeeft de laatste meters en de finish over. Het is klaar nu.

In 1983 kwam ik meer dood over de finish. Nu, 35 jaar later, meer levend. Heb ik toch progressie geboekt 😀

Breathing.

Posted on by
1

Breathing. Out, in, out, in out, in. Breathing. Ik ben zo’n 20 km onderweg als Kate Bush deze woorden in mijn oor fluistert. Ik voel mijn buik in een rustig ritme boller worden en weer afplatten gelijk aan mijn ademhaling. Voor mij is de buikademhaling leidend voor mijn duurloop inspanning. Kan ik hem niet meer handhaven en stijgt hij op dan betekend dat rustiger aan doen, maar vanmorgen ging dat helemaal goed. Breathing . Out, in, out, in, out, in. Breathing.

Het is nog twee weken voor de Koln marathon en ik had voor vanmorgen nog een 32 km duurloop in gedachten. Vorige week had ik ook een 32 km duurloop gedaan en in de meeste schema’s staat dan , drie weken voor de marathon, het woord taperen. Afbouwen en herstellen van de trainingen die je gedaan hebt zodat je uitgerust ( maar wel getraind ) aan de start van de marathon staat. Ik ga het deze keer anders doen. Lekker out of the box denken en vandaag weer een 32 km duurloop doen. Ga ik vanaf nu dan taperen. NEE. Deze week nog wat lekker pittige trainingen doen en dan volgend weekend een 20+ duurloop en dan taperen.

Vandaag nog zoals gezegd een 32 km loop. De weersvoorspelling was tamelijk onheilspellend. Wind , regen met het woord veel ervoor. Zoals zo vaak blijken voorspellingen niet uit te komen en was het om 08:00 uur droog en windstil. Ik had net als vorige week een route met lekker veel kleine en paar grotere heuvels bedacht over onverharde duinpaden. De marathon over 14 dagen is over de verharde weg en zo goed als vlak. De enkele brug die je over moet valt dan in het niet met wat ik al gedaan heb. Wat zal ik dan makkelijk lopen. Ik hoef dan ook geen liter water om mijn middel te hebben, want er zijn drankposten genoeg. Wat zal ik licht zijn. Ik zie mijzelf al over de weg vliegen. Droom. Droom. Droom

Dat het vanmorgen na zo’n 25 km begon te regenen mocht de pret niet drukken. Ik liep lekker. Het gevoel was goed en belangrijk , de buikademhaling was goed. Breathing. Out, in, out, in, out, in. Breathing.

Perron 2

Posted on by
1

Perron 2 van station Heemstede-Aerdenhout was vanmorgen verlaten toen ik er, na de laatste traptreden genomen te hebben, opliep. Nou is dat niet zo gek op zondagmorgen 07:10 uur. Wat had ik er dan te zoeken. Ik was op weg naar mijn werk . Weekenddienst. Ik had nog een kwartier voor de trein zou komen en wandelde een beetje op niets af over het perron.

De meeste zondagen loop ik s’morgens een lange duurloop in voorbereiding op de marathon van Köln, maar dat zat er dus vandaag niet in. Ik wist dat ik na het werk geen zin zou hebben in een lange duurloop en dat had ik dus ook niet. Thuisgekomen had ik wel zin om wat te gaan hardlopen en dat werd een een “kort” stukje van 8,8 km met een middenstuk van 4 km snel op gevoel.

Nog even terug naar perron 2. Ik liep daar dus op niets af wachtend op de trein. De laatste bankjes onder de overkapping voorbij lopend viel mijn oog op het hek aan mijn linkerhand. Dit had precies de goede hoogte. De goede hoogte voor een paar rekoefeningen. Ik had nog ruim 10 minuten. Alle tijd om de beenspieren wat te rekken. Sinds enige tijd doe ik dit dagelijks. Er is al veel geschreven over de zin en onzin van rekken dus dat ga ik niet doen, maar ik merk dat ik leniger wordt. Kan nog zeker niet met platte handen op de grond met gestrekte benen, maar kom aanzienlijk verder dan enige tijd geleden toen ik niet veel verder kwam dan mijn knieën Daarnaast voel ik mij er goed bij en , ik weet niet of het een rol speelt, blijf ik blessurevrij ondanks de uitbreiding van de training. Ik was net klaar met de laatste rek van mijn hamstrings toen de trein achter mij stopte. Ik had dan wel geen duurloop gedaan, maar had mijn wachttijd toch mooi besteed .

Over 4 weken sta ik weer om het zelfde tijdstip op het perron. Dan niet naar mijn werk , maar met een tas sportspullen op weg naar Köln. Mocht je dan iemand op het perron rekoefeningen zien doen is de kans zeker aanwezig dat ik het ben.

Gezond bezig of Gekkenwerk

Posted on by
1

Laatst stond ik voor de flat waar ik woon wat rekoefeningen te doen. De zon scheen en had een fijn plekje in de zon en uit de wind gevonden. Ik had een pittige training gedaan van 13 km waarbij ik rustig begon en dan elke 3 km een tandje sneller met de laatste km uitlopen. Dit had tot resultaat dat ik flink bezweet mijn rekoefeningen stond te doen. Komt er een bewoner langs mij lopen en zegt. “gezond bezig” . Even geleden zei een andere medebewoner dat hardlopen gekkenwerk was. Daar stond ik dan . Gezond bezig of gekkenwerk?

Voor vandaag stond er een lange duurloop van 30 km op het programma in voorbereiding op de marathon in Keulen over enkele weken. Tijdens het lopen , ik deed dit in de duinen, vroeg ik mijzelf af was dit gekkenwerk of gezond bezig. Ik vind het geen gekkenwerk en beleef veel plezier aan hardlopen. Zo zag ik vanmorgen weer herten, een vos, een roofvogel en waren er weer veel groet uitwisselingen met anderen die op pad waren.

Ik had ook een stuk strand, 7 km, in mijn route zitten en hier kwam het aspect gezond bezig wel even aan de orde. Het was namelijk laag water en het hardste stukje strand lag vaak bij de waterlijn. Nou wilde het geval dat dit laatste stukje strand behoorlijk schuin afliep en ik daardoor de binnenkant van mijn knie voelde. De keuze was toen gauw gemaakt. Dan maar iets hoger op lopen en wat langzamer over zachter zand. Mijn knie voelde al gauw weer beter. Gezond bezig.

Volgens Veiligheid.nl is hardlopen na voetbal de meest blessuregevoelige sport en ik kan dus zeker begrijpen dat mensen zeggen dat hardlopen gekkenwerk is en ongezond, maar persoonlijk heb ik van dat ongezonde geen last. Heb zelden een blessure en voel ik een ongemakje dan neem ik rust. Zo zal ik bijvoorbeeld nooit naar een pijnstiller of tape grijpen om maar te kunnen hardlopen. De meningen over of sport ongezond of gezond is zullen altijd blijven verschillen. Ook de grens wanneer iets gekkenwerk is zal altijd een discussiepunt blijven. Voor mij ligt die grens daar wanneer je bij jezelf of bij een ander schade veroorzaakt. Hoewel dat ook weer niet waar is , want ik weet dat als ik de marathon van Keulen maximaal loop ik daarna zeker dagen spierpijn zal hebben 😀

Terug bij het startpunt zag ik dat mijn Garmin aangaf 2:43 uur en 31,35 km. Gekkenwerk of gezond bezig. Misschien moet je hiervoor gewoon een beetje gezond gek zijn.

Betonplaten

Posted on by
1

Er gaan 5 van mijn rustige duurlooptempo passen in één betonplaat. De paslengte hou ik even op 1 meter. Het betonplatenpad is afgerond 5 km. Hoeveel betonplaten liggen er achter elkaar?

Vanmorgen had ik zin om een wat langere duurloop te gaan doen en met langere bedoel ik een 30+ er. Het zou weer een warme dag worden dus nam ik twee halve liter bidons water mee die ik onderweg weer bij kraantjes die ik passeerde kon vullen. Ik begon heerlijk over onverharde duinpaden die grotendeels in de schaduw lagen. Na een paar kilometer zie ik opeens beweging op het zanderige paus voor mij dat in de zon lag. Het was een jonge kikker die zich voortbewoog, nou ja, meer voortsleepte over het pad. Nu moet je uitkijken met ingrijpen in de natuur, maar ik heb de kikker wel even opgepakt en in een groen stukje , ja het was er nog, gras gezet nabij het water.

Bij het verlaten van het duingebied mijn bidons gevuld en over een verhard fietspad door het naastgelegen duingebied naar Zandvoort gelopen. Daar het strand op gegaan om nog lekker zo’n 7 km strand mee te nemen. Het was al flink druk op het strand en het water stond hoog. Het strand was bij vlaggen redelijk mul en zwaar maar dat vind ik dan weer niet zo erg, want dan kan het tijdens de marathon van Köln alleen maar meevallen. ( nou hoef ik daar ook niet door zand te lopen, maat toch ) Al met al had ik er zo’n 20 km opzitten toen ik het strand verliet. Dit ging trouwens niet zomaar want de strandafgang was een heerlijke stijl pad van mul zand waarbij ik met een ritme van 3 passen omhoog, 2 passen terugzakken voorwaarts ging. Nog een klein stukje doorlopen en dan kwam ik op het betonplatenpad.

Het betonplatenpad waar ik het hier over heb is een open onbeschut pad waar de natuur, wind, zon, regen enz. vrij spel heeft en wat bestaat uit twee rijen betonplaten die aaneengesloten over een afstand van zo’n 5 liggen. Terwijl ik hier zo overheen liep moest ik denken aan een artikel wat ik jaren geleden heb gelezen waarin stond dat je naarmate de duurinpanning ( in mijn geval een duurloop ) langer duurde je niet meer helder na kon denken. Als proef lieten ze een aantal duursporters hoofdrekenen die inderdaad naarmate de inspanning duurde het steeds moeilijker kregen. Ik besloot de proef op de som te nemen en proberen uit te rekenen hoeveel betonplaten er achter elkaar lagen. Er gingen 5 van mijn rustige duurlooptempo in één betonplaat. De paslengte hou ik even op 1 meter. Het betonplatenpad is afgerond 5 km. Het ging mij eerlijk gezegd niet makkelijk af , maar kwam wel voordat ik het pad verliet op het aantal van 1000 betonplaten achter elkaar. ( Het staat je vrij om dit na te rekenen en mij op een eventuele fout te wijzen 😀 )

Ik schreef al dat ik uitga van mijn paslengte van 1 meter. Dit betekend tijdens de marathon dus 42195 passen. Nou moet ik bekennen dat ik liever de 42195 passen maak dan op de bank liggen en tot 42195 tellen, maar die keuze laat ik aan u.

§

Wasbord

Posted on by
Beantwoorden

De herten die in de schaduw van een boom lagen keken nog eens naar mij. Ze maakten een inschatting en besloten dat ik weinig tot geen gevaar opleverde en dat ze konden blijven liggen. Het alternatief was namelijk dat ze in de al vroeg brandende zon terecht kwamen. Branden deed de zon inderdaad al, maar ik had het grootste gedeelte van mijn duurloop erop zitten en keek uit naar het terras waar ik een aantal loopmaatjes zou treffen.

Ik was vanmorgen op pad gegaan voor een wat langere duurloop. Het was alweer een tijdje geleden dat ik dat gedaan had, volgens mij 4 weken, en dus werd het wel weer tijd want het duurt geen drie maanden meer voor ik in Keulen aan de start sta voor de marathon . Het zou warm of misschien beter gezegd heet worden en daarom had ik twee halve liter bidons bij me en had ik een route in mijn hoofd waarbij ik langs wat watertappunten zou komen.

Ik liep heerlijk door de duinen naar Bloemendaal strand. Af en toe een fietser of een loper tegenkomend. Niets spannends aan. Totdat ik een dame tegenkwam, nogal klein van stuk, met een hond, nogal groot van stuk. In een wei met koeien zou hij niet misstaan. Zij had de hond wel aan de lijn, maar ik vroeg mij af wie er van hun twee besliste wat er zou gebeuren. Ik had wat twijfel maar de vrouw gaf te kennen dat ik zonder problemen door kon lopen en dat bleek ook het geval te zijn. Zij was duidelijk de baas.

Bij km 17 was ik op de boulevard aangekomen en een snelle blik op het strand vertelde mij dat het laag water was en ik mooi een aantal kilometers over een goed beloopbaar strand kon doen. Het strand was inderdaad zeer goed te belopen, maar er waren een aantal stukken bij die afgewisseld werden met wasborden. Hiermee bedoel ik zo’n ribbelig strand van hard zand. Het voelt niet lekker om hier over te lopen. Je voet kantelt alle kanten op. Gelukkig waren de stukjes snel voorbij maar kon ik geen stukje wasbord meer zien. Misschien heb ik daarom ook geen buik als een wasbord 😀

Na 7 km nam ik afscheid van het strand en resten nog de laatste kilometers naar de ingang Oase waar ik begonnen was. Na twee liter water, twee stukjes ontbijtkoek en 30 km in de benen sloot ik bij loopmaatjes aan voor de koffie.

AWD Halve Marathon

Posted on by
3

Vanmorgen de AWD Halve Marathon gelopen. Welke, hoor ik jullie denken. Nee het heeft nog geen zin om er naar te gaan googelen, want hij bestaat (nog) niet.

Afgelopen week had ik alleen maar rustige intervaltrainingen gedaan van 200 en 400 meters. Gisteren een rustdag en dus had ik vandaag weer zin in een duurloop. Ik vind het prettig om die duurlopen op onverharde paden te lopen, omdat ik denk dat dit blessurepreventief werkt. Dus op naar de duinen en wel de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Hier weet ik een route die de afstand heeft van een halve marathon. Tijdens het lopen dacht ik aan de status van het woord marathon. Als je zegt dat je een marathon hebt gelopen geeft dat een zekere status. ( hoewel er ook zijn die zeggen dat je gek bent ). Tegenwoordig kun je soms ook een kwart marathon lopen ( 10km,500m) en ik heb gemerkt dat omstanders ( vaak niet lopers ) zeggen van zo wat knap, terwijl als je zegt dat je ruim 10 km hebt gelopen ze stil blijven.

Ook binnen het marathon circuit is er een duidelijk verschil in status. Als ik in een gezelschap zeg dat ik de marathon van Wijde-Wormer heb gelopen ( 2005 in 3:09 uur) kijkt men je aan en gaat verder met het gesprek. Zegt een ander ” ik heb de marathon van New York gelopen” wordt er bewonderend gekeken naar die persoon. In beide gevallen gaat het over dezelfde afstand. New York schijnt een zware marathon te zijn met een paar bruggen. In Wijde-Wormer moest ik 20 x een viaduct over. Soms gooi ik nog , als het gezelschap begint over de zwaarte van het parcours, de Jungfrau marathon in de strijd die ik gelopen heb.

Ik had in bovengenoemde stukje ook kunnen zeggen dat ik de marathon van Berlijn heb gelopen ( liep daar mijn pr in 2:49 uur ), maar ik vind het fenomeen marathon en zijn / haar status interessant en probeer soms op deze manier daar een gesprek over uit te lokken. Ik loop in oktober de marathon van Köln en ben benieuwd wat daar de status van is.

Vanmorgen dus een zelf bedachte halve marathon in de Amsterdamse Waterleiding Duinen gelopen, de AWD Halve Marathon, in mijn ééntje. Wie weet krijgt deze nog een ietsie pietsie status onder een aantal loopmaatjes en loop ik hem binnenkort gezellig in een groepje, want gezellig moet het wel blijven.

Buiten het schema

Posted on by
3

Drie witte bolletjes met honing en twee mokken thee. De bidonhouder met twee halve liter bidons en vier gelletjes in het achtervakje. Hier en daar nog een beetje vaseline smeren. De lange duurloop kon beginnen.

Ik heb het over zondagmorgen. Het was prachtig weer en ik had zin in een lange duurloop. Zo’n ouderwetse 30+ km duurloop. De blik op oneindig en de benen in een rustig dribbeltempo hun gang laten gaan. Vorige week had ik opnieuw het strand ontdekt en wilde daar vandaag een vervolg aan geven. Eerst een kleine 9 km door de duinen en dan bij Zandvoort het strand op en naar het zuiden lopen. Het is altijd spannend wat voor strand je aantreft. Deze keer was het een strand dat net een vloed gezien had. Dat betekende nog heel wat stukken met mul zand en van die zandstroken, waarvan je denkt ” oh dat is lekker lopen” maar dan al snel ontdekt dan je er tot aan je enkels in zakt. Kortom, een spannend strand.

Ik zou tot strandopgang Langervelderslag lopen en dan slingerend door de duinen terug naar de ingang Oase van de Amsterdams Waterleiding Duinen (AWD) Dit betekende zeven km strand met een licht windje schuin tegen. Het was vroeg en het strand lag er nog tamelijk verlaten bij. Af en toe kwam ik iemand tegen. Je steekt dan allebei even de hand op en gaat verder. Ik ontdekte dat de strookjes strand waar schelpen lagen redelijk goed te belopen waren en zo slingerde ik over het strand. Bij Langervelderslag werd het wat drukker en liet ik mij verleiden om lekker stoer in een pittig tempo de strandopgang naar boven the nemen . Stom natuurlijk , want je vergist je dan in de afstand van zo’n strandopgang en wilt niet stoppen voor je boven bent. Met de benen volledig verzuurd loop je dan nog een stukje in dat tempo door tot je uit het zicht bent van de mensen en mindert dan tempo. Slaat natuurlijk nergens op, maar toch.

De duinen weer in en langs een kraan gelopen, want de bidons ( en het lijf ) hadden dringend behoefte aan water. De verzuring trok langzaam weg uit de benen en in een ontspannend dribbeltempo liep ik mijn route verder. Bij de Oase aangekomen zag ik dat er ruim 35 km op de teller stond. Dit was geen afstand die in mijn zelfbedachte Keulen marathon schema stond , maar ik heb heerlijk gelopen. Misschien moet ik dat vaker doen zo’n training buiten het schema.