Tagarchief: Runnersworld Haarlem

Hardloopklompen

Posted on by
1

Ik stond op het punt een lange hardlooptight af te rekenen toen de volgende vraag in mij opkwam:” verkopen jullie nog de Brooks Addiction?” Rob , de eigenaar van RunX Haarlem , wist gelijk welke schoen ik bedoelde , maar had ze niet in de winkel. De Brooks Addiction is een robuuste , platte, brede, stijve hardloopschoen, Ik heb er in het verleden een paar gehad en gebruikte ze voornamelijk voor mijn lange duurlopen op de straat. Ik weet nog dat ik ze een keer aan had op de atletiekbaan toen ik nog training gaf aan een loopgroep. De eerste opmerking was “Wat heb jij voor klompen aan?” Sindsdien heb ik het altijd gehad over mijn hardloopklompen. RunX Haarlem had ze dus niet , maar Rob wist wel een paar goede vervangers. Ik dus weer weg van de kassa en de winkel in

Een half uur eerder was ik de winkel ingelopen voor een lange hardlooptight. Vorig jaar har ik een Odlo tight gekocht en ik dacht van die pak ik nu weer uit het rek en klaar. Nou vergeet het maar. Die was er niet meer. De verkoper die mij hielp keek nog of hij hem kon bestellen, maar dat was niet mogelijk. Toen begon het , op zoek naar een andere. Nou ben ik geen pietleut wat betreft kleding, alleen bij hardloopkleding neig ik wel een beetje die kant op. De eerste broek die de verkoper pakte had geen kontzakje . De tweede had wel een kontzakje, maar die kon niet afgesloten worden met een rits. De derde had geen ritsje aan de onderkant van de pijpen. De vierde had rondom de knie lopen. De vijfde had wel alles, maar die zat niet lekker. De verkoper liet niets merken, maar bood mij een glas thee aan voor als het ware een time out. Opeens zei hij “ik ga even naar boven” Mijn oren spitsten zich, want als een verkoper van deze winkel zegt “ik ga even naar boven” komt hij vaak met iets bijzonders beneden. Zo heb ik al twee keer een paar schoenen van boven gehad. Toen ik mijn thee op had kwam hij naar beneden. Hij had niets in zijn hand, maar liep resoluut naar één van de rekken met broeken. Had hij misschien een bericht van Boven gekregen? Hij pakte een broek van het merk Gore. Die voldeed aan al mijn eisen en hij paste.

Nu zat ik weer in de winkel met een paar schoenendozen voor mij. Die waren trouwens niet (nog niet) van boven gekomen, maar van achteren. Rob kent mij al jaren en houdt wijselijk zijn mond en laat mij passen en oordelen. Duurde het bij de broek lang, met de schoenen was het al bij het tweede paar raak. De Saucony Echelon 7 Ik besloot om hem nog een half maatje groter te nemen dan anders, omdat tijdens lange duurlopen mijn voeten groter worden en mijn teennagels nogal eens in de verdrukking kwamen. Het leek net of ik twee slagschepen aan mijn voeten had , maar een stukje buiten hardlopen gaf mij de bevestiging dat dit wel de schoen was die ik zocht. Opnieuw naar de kassa. Deze keer geen vraag meer gesteld, want voor ik het wist zat ik dan weer in de winkel.

Vanmorgen de nieuwe spullen aangetrokken en een rustig loopje gedaan van zo’n 12 km.

Sukkeltje

Posted on by
2

Gistermorgen keek ik naar buiten en zag ik de bladeren door regen en wind van de takken gerukt worden. Herfstbruin en zeiknat vielen ze op de grond. De lucht was grijsgrauw en geen vogel die er zin in had om zijn vleugels uit te slaan. Waar ze waren weet ik niet, maar in ieder geval niet in de lucht. Ook van de zwerfkatten was geen spoor te bekennen. Zo stond ik gistermorgen voor het raam. Zaterdagochtend en de hardloopkleding schuin achter mij aan het rek, klaar om aangetrokken te worden. Na een paar minuten, eigenlijk al na een paar seconden, besloot ik om de kleding daar te laten en mijn bed weer in te duiken. Geen zaterdagmorgen hardlopen.

Hoe anders was het vanmorgen. Een strakblauwe lucht, wat vogels in de lucht en de bladeren die nog aan de boom hingen werd nog enige tijd gegeven. Windstil. Gretig pakte ik mijn loopkleding van het rek, mijn asics aan, de Apple Watch om en klaar was ik voor vertrek. Ik ging een 50 minuten sukkeldraf doen.

Afgelopen dinsdag las ik in de Volkskrant een artikel met de kop “Slome zondagsloper is net zo gezond als fanatieke hardloper”. (Artikel ) Daarin wordt gezegd dat je met een sukkeldrafje van 50 min het leven aantoonbaar kunt verlengen . Nou is dit artikel ook gepubliceerd in het British Medical Journal. Dus…….. . Die gezondheidswinst begint al bij 50 minuten per week. Intensief sporten lijkt een tegengesteld effect te hebben. Gezondheidsverlies. Ik sport nu zo’n 35 jaar vrij intensief. Is mijn levenseinde dan nabij, ben ik misschien die ene uitzondering of moet de studie nog eens nader bekeken worden.

Na aanleiding van het artikel vanmorgen maar eens zo’n sukkeldraf training in de praktijk gebracht. De eerste kilometer was geen probleem, want die gaat altijd in sukkeldraf. Daarna begint het. De afgelopen weken heb ik veel snelheidstrainingen gedaan en merk ik dat de snelheid in de benen zit. Dus flink op de rem trappen vanmorgen. Na een paar kilometer had ik mijn sukkeldraftempo gevonden. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik het ook wel prettig vond. Mijn benen hadden flink moeten werken de afgelopen tijd en na de rustdag van gister waren ze ook blij met het tempo van vandaag. Zo maakte ik de 50 minuten vol. Ben trouwens wel benieuwd hoe ze aan de 50 gekomen zijn. Zou je met 40 of 60 minuten dan minder gezondheidswinst boeken? Vandaag heb ik braaf een sukkeldraf van 50 minuten gedaan. Mijn eerste sukkeltje.

Tja, wat nu. Als ik volgende week zondag weer dit sukkeltje ga doen mag ik dus deze week , voor mijn maximale gezondheidswinst, niet meer lopen. In 2025 kijken we vast terug op deze studie en zeggen we : ” Met de kennis van nu……. ” . Morgenmiddag ben ik wat vroeger thuis en ga ik lekker mijn 200’tjes doen.

Weekmarathon

Posted on by
Beantwoorden

Op dag 5, afgelopen vrijdag, was mijn Apple Watch van slag. Dit doet Henny anders nooit dacht hij. Vijf dagen achter elkaar dezelfde route en afstand lopen. Dus ging hij nadenken. Dat krijg je met die high tech apparaten die vol zitten met kunstmatige intelligentie. Zo dacht hij, “normaal loopt Henny na een paar korte afstanden altijd een langere afstand dus dat zal nu ook wel het geval zijn. Weet je wat, ik plak er een kilometertje aan”. Echter omdat hij niet met de tijd kon manipuleren liet hij mij wat snellere kilometers lopen en liep ik onder andere een kilometer in 3:00 min. Leuk, maar niet de bedoeling. s’Avonds een goed gesprek gehad met Siri (Apple’s virtuele assistent) dat hij geen dingen uit eigen beweging moest doen, maar eerst overleggen. Daarna ging het weer goed. Hij bleek te kunnen leren.

Hardloopideeën ontstaan bij mij vaak tijdens het hardlopen en zo ook afgelopen maandag. Ik moest tijdens mijn loopje denken aan een aantal loopmaatjes die dit najaar de Amsterdam marathon gaan lopen. Jaren geleden heb ik hem ook een paar keer gelopen en na één van die keren vroeg iemand mij “Heb je die in één dag gelopen?” Toen deed ik er nogal lacherig over, liep hem in 2:50 uur, maar nu dacht ik “waarom ook niet?” Ik had een leuk rondje en als ik dat 7 dagen achter elkaar zou lopen had ik er een mooie marathonafstand opzitten met eigenlijk alleen maar voordelen.

Om te beginnen hoef ik er niet voor te trainen en ik denk dat menig hardloper al snel in staat is om dit ook te doen, zeker als je snelheid ondergeschikt maakt en op praattempo dit samen met bijvoorbeeld een loopmaatje gaat doen. Ik heb de doordeweekse 6 km’ters na het werk gedaan. Ik ben de hele dag binnen en dan vind ik het lekker om naar buiten te gaan. Behalve gezond eten vraagt het niets extra’s aan voeding. Geen spierpijn na het lopen en op de beruchte 2e dag na de marathon. Hoewel ik voor dat laatste natuurlijk nog even moet afwachten hoe het dinsdag is. Eigenlijk zie ik geen nadelen en is voor mij de weekmarathon geboren, die ik zeker vaker ga doen.

Het lopen ging na de eerste etappes steeds makkelijker. Ik was in een ritme gekomen Vanmorgen de laatste etappe gedaan. Ik voelde mij superfit en het lopen ging als vanzelf (zie tabel hieronder) Na een marathon nam ik altijd enige tijd rust. Na deze weekmarathon denk ik dat één dag , misschien twee, voldoende is en mijn hardloopschoenen weer kan aantrekken en van het buiten zijn genieten.

Tussen 1896 en 1920 is de marathonafstand regelmatig veranderd. De officiële afstand van de marathon zoals die tot heden geldt, werd voor het eerst gelopen bij de Olympische Zomerspelen 1908 in Londen. Toen werd de oorspronkelijke afstand van 25 mijl verlengd naar 26 mijl, dit om louter organisatorische redenen ten gevolge van een verzoek van het Britsekoningshuis. Ik heb nu ook de vrijheid genomen de afstand iets te wijzigen, dit om louter organisatorische redenen vanwege het leuke rondje dat bij mij voor de deur begint en eindigt.

Duin Zonder Naam

Posted on by
Beantwoorden

Terwijl de vogels in de bomen floten, renden onder het balkon waar ik op zat twee duiven achter elkaar aan. Eigenlijk rende de één achter de ander aan die het op een gegeven moment genoeg vond en wegvloog. Het was vrijdagavond en deze duivenactie deed mij denken aan het weekend dat komen ging. Wat voor trainingen ging ik doen. Afgelopen week had ik al een snelle training gedaan dus die viel af. Ik besloot zaterdagmorgen een rustig loopje te doen en zondag een duurloop waarin het aantal hoogtemeters centraal stond. Lekker heuvel op, heuvel af in de duinen.

Vanmorgen, zondag, vroeg opgestaan. Een licht ontbijtje genomen en op de fiets gesprongen naar de duinen. Vandaag ging ik voor de hoogtemeters. Ik had drie duinen in gedachten die kwa hoogte duidelijk boven het landschap uitstaken Deze drie zou ik achter elkaar nemen met daartussen nog wat lagere duinen en aan het eind weer terug. Dit een paar keer. Een beetje het Heen en Weer van Drs P. Oeps, zie ik dat dit nummer uit 1974 komt. Ik word oud 😀.

Eerst drie km vlak inlopen en toen begon het. De eerste duin. De vleermuizenduin. Zo noemen we hem omdat bovenop een stenen luik met rooster is die de bunker eronder afschermt. In deze bunker zouden vleermuizen overnachten. Dit is de makkelijkste duin van de drie. Er zitten maar een paar stukje mul zand in en niet zo steil. De afdaling is ook gemoedelijk, hoewel ik daar later als ik er naar boven loop er anders over ga denken.

De tweede is de Alp. Zelf vind ik dit de zwaarste van de drie. Steile stukken, veel mul zand en iedere keer als je denkt boven te zijn komt er weer een nieuw stukje omhoog. Datzelfde had ik ook tijdens de paar keer dat ik de Jungfrau marathon deed. Daarom de Alp. Heerlijk om te weten dat als ik straks de Alp van de andere kant omhoog mag , de zwaarste helling van vandaag, mijn benen helemaal zullen verzuren. Ik deze training als waanzin ga betitelen, maar ook weet dat ik na afloop voldaan gevoel zal hebben.

De derde is de Duin Zonder Naam. (Suggesties zijn welkom ) Deze duin is heen het zwaarst. Regelmatig steile stukjes mul zand waarbij je na elke twee passen er één terugzakt. Na de drie duinen even vlak met aansluitend een 150 m pittig vals plat. Het keerpunt is een 50 m steile zandheuvel en dan weer terug over de Duin Zonder Naam, des Alp , de Vleermuizenduin en weer terug. Heen en Weer. Na 22 km kreeg ik mijn benen niet meer hardlopend naar boven. Nou had ik voor de snelheid soms ook kunnen gaan wandelen, maar ja, je bent hardloper. Het werd tijd voor de koffietafel .

Het doel van deze training was hoogte meters maken en dat is met onder andere 15 keer een lang onverhard duinpad naar boven naar mijn idee goed gelukt. 467 m.

Misschien de volgende keer toch maar een duintje erbij voor de 500 m. 😀

Vet rustig

Posted on by
Beantwoorden

Het zag er koud uit toen ik vanmorgen naar buiten keek. Nou kun je je afvragen hoe dat eruitziet, koud, maar voor mij zag het er koud uit. Een pittig windje, grauwe lucht en misschien nog wel het belangrijkste , de katten waren binnen. Toch even het balkon opgegaan om te voelen, want je wilt geen verkeerde kledingkeuze maken. Wat trek ik aan voor mijn hardlooprondje. Nou maak ik bijna altijd een verkeerde keuze, want ik merk dan dat ik weer eens teveel heb aangetrokken. Vandaag stond er een uitermate rustige duurloop op het programma, dus wat extra kleding achtte ik wel gewenst. Het werd een loopshirt, dunne trui, windjack en lange tight. Nog twee mokken hete thee naar binnen, want dan begin je lekker warm en gaan.

Ik had er al vier loopjes op deze week, variërend in afstand en snelheid maar allemaal op gevoel. Vandaag ging ik het anders doen. Ik ging een duurloop doen op hartslag, waarbij ik de bovengrens op 70% van mijn maximale hartslag stelde. Dit betekende dat ik onder de 116 moest blijven. Ik hoor al een paar lopers uit mijn oude loopgroepen zeggen “dat lukt mij nooit” . Vroeger dacht ik dat ook, maar eigenlijk is het heel simpel. Je moet je niet willen inspannen. Heel rustig beginnen waarbij je het gevoel hebt dat je stilstaat en dan één stapje erbij doen. Niet meer.

Op internet lees je mooie dingen over trainen bij een hartslag van 60 tot 70% van je maximale hartslag. In deze zone bereik je je optimale vetverbranding, het verhoogd het aërobe uithoudingsvermogen, versterkt het lichaam zodat het beter bestand is tegen hogere intensiteit trainingen en meer. Vooral het stimuleren van de vetverbranding wordt genoemd. Allemaal positieve gezondheidseffecten. Ik ben een gezondheidsloper dus waarom zou ik niet altijd deze training doen. Nou omdat ik van afwisseling hou en ook wel eens wil zweten, , hijgen, snot voor de ogen krijgen en thuis kapot op de grond wil vallen.

Vandaag dus dat laatste niet. Vandaag stond de rem erop. Koste het moeite? Nee! Ik mocht een paar keer zelfs “versnellen” omdat mijn hartslag onder de 110 kwam. Na anderhalf uur was ik weer terug en zag dat mijn gemiddelde hartslag 112 was. Ik had in een vet rustig tempo gelopen.

Ging het langzaam? Nee! Ik passeerde zelfs een slak.

Marathonfit

Posted on by
Beantwoorden

“Ik wil dan graag marathonfit zijn” zei één van mijn loopmaatjes enige tijd geleden aan de koffietafel na een duintraining. Een ander loopmaatje keek vragend naar hem op “Wat bedoel je?” Hij had in het najaar een reisje met loopmaatjes gepland naar de Alpen om daar een marathon te gaan lopen. Dit ging niet door, maar hij wilde wel trainen alsof hij de marathon dan ging lopen. Mocht er zich nog een marathon aandienen dan was hij er klaar voor om die te gaan lopen. Hij was dan marathonfit.

Eigenlijk best een leuk idee. Voor iets gaan trainen dat je niet gaat doen, maar als dat iets zich aandient je er wel aan mee kan doen.

Ik weet dat als ik voor een marathon of een andere lange afstand aan het trainen ben ik mij altijd fit voel. Niet alleen mijn lijf voelt sterker, maar ook mentaal kan ik meer aan. Daarnaast blijf ik lekker op gewicht. Lekker omdat ik dan, ik ben toch al geen zwaargewicht, alles kan eten wat ik lekker vind. Een ander positief punt is dat ik dan ook vaak buiten ben. In plaats van op de bank te gaan liggen netflixen trek ik mijn loopschoenen aan en ga een stukje hardlopen. Nou moet je misschien weten dat als ik voor een marathon aan het trainen ben ik minimaal 4 keer in de week loop en vaak 5 keer, waarvan één keer een lange duurloop. Met lang bedoel ik dan minimaal 20 km. Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik mij hoe fijn het is om voor marathonfit te trainen en en te blijven. Ik ga voor marathonfit.

Ik was bijna bij een keuze moment aangekomen. Afslaan en terug of rechtdoor wat inhield dat ik zeker 10 km langer moest lopen. Ik moest denken aan een paar minuten terug toen ik luisterde naar het nummer Take the Long Way Home van Supertramp. Eigenlijk had ik helemaal nog geen zin om terug te lopen. De benen voelden goed vanmorgen, het weer was goed en er was tijd genoeg om een stukje verder te lopen. Rechtdoor dus. Onderweg kon ik een paar keer niet de verleiding weerstaan om een lusje erbij te lopen, omdat juist die lusjes zo leuk zijn. Terug zag ik dat de teller 30,5 km aangaf. Op weg naar marathonfit.

Saai

Posted on by
2

De lucht is egaal grijs en er valt water uit waar geen kleur in zit. Saai weer dus. Het is zondagmorgen, duurloopmorgen. Ik heb voor vandaag geen spannende training in gedachten. Die spannende trainingen heb ik afgelopen week al gedaan. Vandaag wordt een gewone duurloop. Een beetje saai dat wel. De route die ik ga lopen is niets bijzonders. Ik heb hem al zo vaak gelopen dat ik hem ook zonder mijn lenzen in zou kunnen doen. Nou moet je weten dat ik zonder mijn lenzen pas en boomstronk op het pad zie als ik er al over gestruikeld ben. Saai weer. Saaie route. Eigenlijk is het dus een duurloop van niks.

Als ik begin, begint het ook gelijk harder te regenen. Het is nog opvallend rustig. Op de parkeerplaats stond slechts één auto. Misschien dat het straks nog drukker wordt als de lopers ontwaakt zijn en horen dat de CPC loop vandaag niet doorgaat. Even later als ik op een open stuk ben merk ik dat het begint te waaien. De route die ik loop is een acht en even is daar de verleiding om vlak voor ik aan de tweede lus begin af te slaan en terug te lopen naar het begin, maar ik doe het niet. Ondertussen zingt Morrissey , zanger van the Smiths, ” Will nature make a man of me yet” Op de één of andere manier vond ik The Smiths wel passen bij deze loop met hun melancholische maar ook geestige teksten.

Mijn kleding was ondertussen wel doornat geworden en ik voelde een paar druppels al pogingen ondernemen zich van mijn shirt los te maken om zich dan langs mijn ruggengraat langzaam naar beneden te laten glijden naar mijn bilspleet. Terwijl ik dit gewaar werd zag ik in de verte een hert met vol gewei midden op het pad staan. Werd het dan toch nog spannend. Nee, want toen ik hem naderde liep hij in een soort van verveelde draf van het pad weg en lag er weer een saai lang rechtstuk voor mij.

Eigenlijk liep ik helemaal niet verkeerd. Had een heerlijk rustig tempo. Een rustig ademhaling. Was niet moe. Geen zware benen. Een mooie rustige hartslag. Allemaal top, maar wel een beetje saai. Volgende week maar eens een spannende duurloop doen.

Chill

Posted on by
1

Ik was nog maar net over het eerste bruggetje toen ik al naar beneden keek. Naar mijn voeten. Beter gezegd naar mijn schoenen. Had ik misschien mijn wandelklompen aangetrokken in plaats van mijn hardloopschoenen. Het was zaterdagochtend en ik was niet vooruit te branden. Het plan was een kort loopje met een sneller 2 km middenstuk. Nou, dat korte loopje zou zeker lukken, maar door die snellere 2 km ging een vette streep. Ik had het gevoel dat de zwaartekracht vertienvoudigd was en ik niet meer loskwam van de grond.

Ik liep in een heel rustig tempo het jaagpad op. Dit is zo wie zo geen pad om snel te lopen vanwege de smalte, wandelaars, honden en de boomwortels die door het asfalt komen. Achter mij hoorde ik de twee jonge dames die ik even tevoren over de Schalkwijkerweg had zien lopen ook het jaagpad op komen. Één van de twee was aan het vertellen en de ander hoorde ik zo’n beetje om de 10 sec chill zeggen. Aan hun stemvolume hoorde ik dat ze langzaam op mij inliepen en omdat het pad smal was stapte ik even opzij om ze langs te laten. De verteldame voorop en de chilldame er vlak achteraan. Een paar honderd meer verderop zag ik ze chill linksaf slaan.

De lol die ik had om de twee danes had er ook voor gezorgd dat ik iets makkelijker was gaan lopen. Ik kwam weer los van de grond wat maar goed was ook, want anders was ik zeker gestruikeld over één van de vele boomwortels. Na het jaagpad nog even een stukje ringvaart en Molenplas en dan via de Lage Kadijk weer terug. Ik weet niet of het om mij was, maar toen ik hier langs de koeienstal liep hoorde ik opeens een luid geloei. Hadden ze lol om mij. Wilden ze mij gedag loeien. Of was het puur toeval. Het maakt niet uit, want de lol die ik hier om had zorgde ervoor dat ik de laatste 2 km heerlijk ontspannen naar huis liep.

Vanmorgen was een nieuwe ochtend en dat heb ik gemerkt. Niks zware benen. Ik liep heerlijk , bijna als een jonge god , een duurloop door de duinen. Zo zie je maar. Niet teveel blijven hangen in de dag van gisteren, maar gewoon opnieuw beginnen.

Buiten het schema

Posted on by
3

Drie witte bolletjes met honing en twee mokken thee. De bidonhouder met twee halve liter bidons en vier gelletjes in het achtervakje. Hier en daar nog een beetje vaseline smeren. De lange duurloop kon beginnen.

Ik heb het over zondagmorgen. Het was prachtig weer en ik had zin in een lange duurloop. Zo’n ouderwetse 30+ km duurloop. De blik op oneindig en de benen in een rustig dribbeltempo hun gang laten gaan. Vorige week had ik opnieuw het strand ontdekt en wilde daar vandaag een vervolg aan geven. Eerst een kleine 9 km door de duinen en dan bij Zandvoort het strand op en naar het zuiden lopen. Het is altijd spannend wat voor strand je aantreft. Deze keer was het een strand dat net een vloed gezien had. Dat betekende nog heel wat stukken met mul zand en van die zandstroken, waarvan je denkt ” oh dat is lekker lopen” maar dan al snel ontdekt dan je er tot aan je enkels in zakt. Kortom, een spannend strand.

Ik zou tot strandopgang Langervelderslag lopen en dan slingerend door de duinen terug naar de ingang Oase van de Amsterdams Waterleiding Duinen (AWD) Dit betekende zeven km strand met een licht windje schuin tegen. Het was vroeg en het strand lag er nog tamelijk verlaten bij. Af en toe kwam ik iemand tegen. Je steekt dan allebei even de hand op en gaat verder. Ik ontdekte dat de strookjes strand waar schelpen lagen redelijk goed te belopen waren en zo slingerde ik over het strand. Bij Langervelderslag werd het wat drukker en liet ik mij verleiden om lekker stoer in een pittig tempo de strandopgang naar boven the nemen . Stom natuurlijk , want je vergist je dan in de afstand van zo’n strandopgang en wilt niet stoppen voor je boven bent. Met de benen volledig verzuurd loop je dan nog een stukje in dat tempo door tot je uit het zicht bent van de mensen en mindert dan tempo. Slaat natuurlijk nergens op, maar toch.

De duinen weer in en langs een kraan gelopen, want de bidons ( en het lijf ) hadden dringend behoefte aan water. De verzuring trok langzaam weg uit de benen en in een ontspannend dribbeltempo liep ik mijn route verder. Bij de Oase aangekomen zag ik dat er ruim 35 km op de teller stond. Dit was geen afstand die in mijn zelfbedachte Keulen marathon schema stond , maar ik heb heerlijk gelopen. Misschien moet ik dat vaker doen zo’n training buiten het schema.

Landingspunt

Posted on by
Beantwoorden

Ik ben nu alweer bijna een jaar serieus aan het lopen, 4 á 5 keer in de week , en heb mij in die periode voornamelijk bezig gehouden met het lichaam laten wennen aan de hardloopbelasing en opbouwen van conditie, afstand en snelheid. Volgens mij ben ik hier aardig in geslaagd. Ik loop blessurevrij. Af en toe een pijntje als ik mij liet verleiden tot iets te veel hooi op de vork te nemen, maar wat na even rusten weer over was. De afstand heb ik opgebouwd van 6 km in het begin naar 40 km een paar weken geleden en vanmorgen liep ik 6 km in een tempo van 4:12 min/ km.  Een aspect waar ik weinig aandacht aan gegeven heb is de loopscholing en het wordt nu tijd om daar wat aan te doen.

Één van de dingen die volgens mij belangrijk zijn is de voetlanding . Ik ben een voorstander van een middenvoetlanding onder het lichaam. Een teen/voorvoetlanding belast volgens mij teveel de achillespees en een haklanding werkt vaak remmend. Ongetwijfeld zullen er velen zijn die hier anders over denken, maar de ervaring heeft geleerd dat dit voor mij een goede manier van lopen is. Ik ben een recreatieve loper die af en toe wat prestatiegericht is. De middenvoetlanding dus.

Enige tijd geleden heb ik bij Runnersworld Haarlem bij de aankoop van een nieuwe paar schoenen ook een MilestonePod genomen. Deze meet vele dingen waaronder de voetplaatsing. Het was mij opgevallen dat ik vooral op mijn hak was gaan landen en dan met name als ik sneller liep. ( verschil in schoen is niet van toepassing, omdat ik de pod altijd op dezelfde schoen heb zitten ) Het werd dus tijd om hier wat aan te gaan doen. Ik ben begonnen met het doen van langzame techniekloopjes, waarbij afstand en snelheid ondergeschikt zijn aan de techniek. Twee weken geleden was ik zover dat ik tijdens een rustige duurloop voor 95% op mijn middenvoet landde. Deze week zag ik tot mijn grote tevredenheid dat ik nu ook tijdens de wat snellere lopen dit het geval is. Afgelopen donderdag liep ik voor 96% op mijn middenvoet ( zie foto hieronder ). Nu dit zo houden en mijn focus richten op het volgende accent. Tijdens het lopen het lichaam in één lijn houden.