Tagarchief: snelle duurloop

Pontje

Posted on by
1

Afgelopen maandag was dag 73 van mijn dagelijkse 6,6 km rondje. Ik was rustig begonnen en voelde me goed. De benen voelden krachtig en ik had ongemerkt het tempo al flink opgeschroefd. Er waren weinig wandelaars en fietsers op de weg dus hoefde niet steeds achterom te kijken of er verkeer aankwam omdat ik moest zigzaggen in verband met de anderhalve meter regel die nog steeds bestaat. Achter mij hoorde ik een fietser aankomen. Het was een fiets met een pedaaltik. Zo’n tik die elke pedaalslag terug komt. Het was een mooi ritme die pedaaltik en ik kreeg bijna de neiging om mijn beentempo erop aan te passen. Langzaam kwam de fietser langs mij en bleef naast mij fietsen. Er zat een man op. Hij keek mij aan en vroeg “is dit de weg naar het pontje van Cruquius?”

Het was de eerste dag van de week en ik had geen loopplan in gedachten. Nou heb ik dat bijna nooit. Dat plan ontstaat altijd onderweg . Eerst even voelen hoe het lichaam en geest zijn. Ik heb echter twee voorwaarden. Ik mag maar één keer in de week een vlotte loop doen. Dit in verband met de blessure preventie. De andere is dat het rondje 6,6 km moet zijn en dat is omdat de challenge 100 dagen dagelijks 6,6 km hardlopen is. Toen kwam dus de vraag van de fietser.

Ik keek naar de fietser en zijn fiets. Maakte een inschatting en zei toen ” dit is inderdaad de weg naar het pontje, ik loop even met u mee, want hij is over ongeveer anderhalve km”. Prima zei de man en ik verhoogde mijn tempo nog iets, maar nog wel zo dat ik kon praten. Al pratende vervolgde wij onze weg. De eerlijkheid gebied om te zeggen dat de man meer praatte dan ik, wat mij niet verkeerd uitkwam. Ongemerkt waren we steeds harder gegaan wat ook wel weer een goed teken was, want dat betekende dat mijn lichaam het aankon. Met nog zo’n 200 meter te gaan vertelde ik de man waar het pontje was en dat ik een stukje daarvoor linksaf zou gaan. Hij bedankte mij voor het wijzen van de weg ik hem dat ik mocht meelopen en vlak voor het pontje scheiden onze wegen.

Nadat we afscheid hadden genomen en ik linksaf was gegaan nam ik gelijk het besluit om het tempo iets terug te schroeven naar mijn vlotte tempo, dat door te lopen tot een kilometer voor mijn huis en dan de laatste km lekker uitlopen. Zo is het ook gegaan. Ik had mijn vlotte loop gedaan en heb de rest van de week rustiger aan gedaan.

Op het moment dat ik dit nu schrijf heb ik dag 79 erop zitten. Het gaat goed. Geen blessures en ik heb er elke dag zin in. Morgen alweer dag 80.

Hieronder de getallen van de vlotte loop.

Amerikaans

Posted on by
Beantwoorden

Ik kende hem wel van naam en wist dat hij muziek maakte. Ik wist niet wat voor muziek, maar had hem stil in het rijtje van het genre Nick en Simon en de drie J’s geplaatst ( sorry fans ). Lees ik vrijdag in de Volkskrant ” Gelukkig bestaan er artiesten als Tim Knol ” en even verder ” Nederlanders die diepgewortelde Amerikaanse genres spelen” Het betrof hier een recensie van Tim Knols laatste album Happy Hour. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en luisterende gelijk het album.

Gistermorgen stond ik op het punt om een rondje te gaan hardlopen. Ik wilde mijn Route 66 gaan lopen, de beroemde Amerikaanse route. Mijn Route 66 is een rondje van 6,6 km dat ik al jaren loop en moest terwijl ik mij klaarmaakte om te beginnen opeens denken aan Tim Knol en zijn laatste album. In een flits kreeg ik een idee. Het album Happy Hour duurt 30 minuten en er staan 12 nummers op. Korte nummers dus. Ik ging dit album luisteren en moest voordat hij afgelopen was terug zijn. De 6,6 km moesten dus binnen de 30 minuten.

Ik had geen warming up gedaan, alleen wat losmakende bewegingen en rekken, dus kon niet als een idioot beginnen. Nou is dat natuurlijk nooit handig, maar ik had mij wel een doel gesteld. Ik begon in een soort van gematigd snel tempo. Echter toen het tweede nummer al even bezig was en ik het eerste km punt nog niet zag besloot ik toch het tempo op te voeren. Een nadeel van korte nummers is dat ze zo snel voorbij zijn. Het zesde nummer was al even bezig toen ik op mijn apple watch zag dat er al 13 minuten verstreken waren. Ging dit wel lukken? Ik hoopte dat er nog wat langere nummers zouden komen, maar wist dat dat niet ging gebeuren. 30 Minuten bleven 30 minuten. Op de Lage Kadijk sloeg even de twijfel toe. Was dit nu nummer 7 of 8 ? Een blik op de klok en even rekenen. Nee dit moest nog nummer 7 zijn. Ik zag een moedereend met haar kleintjes dobberen in het water. Meestal minder ik dan even het tempo om te kijken. Vandaag niet, want ik had een missie. Nummer 8 en 9 liepen lekker door. Het volgende nummer, nummer 10, begon en ik was nog niet bij de brug. Nog maar een tandje erop. Ik was net onder de brug door toen nummer 11 begon. Ik wist dat ik het in dit tempo ging halen. Kon nog een mooi stukje bij een fietser aanhaken en toen rechtsaf het park in. Bij 26:45 min begon nummer 12. Een paar scherpe bochten en langs een hondenuitlaat veld. De finish was in zicht. Nog een tandje erop en klaar. 28:51 min.

Ik had zelfs nog tijd over om samen met Tim wat uit te lopen.

DLDL

Posted on by
Beantwoorden

Vanmorgen om half negen op de fiets gestapt en naar de duinen gereden voor de zondagmorgenloop. Meestal doe ik op zondag een LSD (Long Slow Distance loop ) , maar vandaag niet. Het idee van de loop van vandaag dank ik aan dame die ik gisteren in de supermarkt tegenkwam . Eigenlijk kwam ik haar niet tegen , maar kwam zij mij achterop. Ik stond met mijn boodschappen wagen voor de groentevitrine op zoek naar een zakje grof gesneden soepgroenten en blokkeerde zonder dat ik daar erg in had het pad. Opeens hoorde ik achter mij “meneer wilt u even doorlopen”. Deze woorden waren van een dame die achter mij stond en een tamelijk gehaaste indruk maakte. Ik mijn kar wat opzij gezet, zodat zij erlangs kon, maar het woord doorlopen bleef hangen.

Vanmorgen fietste ik dus naar de duinen met in mijn hoofd doorlopen en doorlopen moest het worden. Ik ging vandaag geen LSD doen , maar een DLDL. Een DoorLoop DuurLoop. Een duurloop in een pittig tempo. Ik had een leuk rondje in gedachten, maar wist niet hoelang het precies was. Eigenlijk ook niet belangrijk. Toen een loopmaatje voor aanvang aan mij vroeg hoever ik ging lopen antwoordde ik “ergens tussen de 12 en 15 km” want dat wist ik dan weer wel. Na afloop zou ik hem onder het genot van een koffie wel de precieze afstand vertellen.

Het rondje dat ik in gedachten had gaat bijna geheel over onverharde duinpaden , met een hoop hobbeltjes erin. Ik noem het hobbeltjes, want meer mag het niet heten. De meesten zijn niet meer dan 2 meter hoog. Op zich stelt zo’n hobbeltjes dus niet veel voor, maar als je er 5 gehad hebt ga je het best voelen en de volgende 5 geven geven dan ook een andere belevenis en bij de hobbeltjes daarna denk je van oeps weer één. Dit in combinatie met het doorloop tempo leverde een pittige loop op. De laatste 2 km had ik een straf windje tegen , maar de hobbeltjes waren op. Nog één stukje vals plat en dan op naar de koffie.

Een heerlijke zondagmorgenloop gedaan die zeker voor herhaling vatbaar is. Oh ja voor de liefhebbers hij was 13,46 km lang.

Doorlooptempo

Posted on by
Beantwoorden

De regen valt weer gestaag neer dus ik ging nog maar even wat anders doen. Vandaag had ik een loopje in gedachten in een lekker doorlooptempo en daar hoort dan ook lekker loopweer bij. Volgens buienradar kwam er een droog uurtje aan en dat zou precies genoeg zijn. Laatst kreeg ik de vraag hoe hard loop jij eigenlijk als je stevig doorloopt. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Kan natuurlijk wel opschepperig doen over wat ik vroeger liep, maar dat is niet de werkelijkheid van nu. De enige manier om erachter te komen was het gewoon een keer doen. Nou vandaag dus.

Onder een doorlooptempo versta ik een tempo waarbij ik nog een buikademhaling kan doen, mijn looptechniek kan handhaven en niet loop te hijgen als een paard.  10 km leek me een mooie afstand. Een afstand die voor menig loper herkenbaar is.  Het plan was om te beginnen met een km inlopen. Dan. Runkeeper aan te zetten en 10 km op doorlooptempo te gaan doen. In de praktijk had ik al een paar keer runkeeper met mijn garmin vergeleken en iedere keer gaven ze dezelfde afstand en tijd aan dus ik kan het als redelijk betrouwbaar zien. 

Het was heerlijk loopweer geworden. Fijne temperatuur, net aan droog en zo goed als windstil. De 10 km konden beginnen. Zoals vaak als je iets prestatiegericht wilt gaan doen loop je te hard van stapel. De eerste 300 m gingen natuurlijk te hard. Op de rem trappen en op zoek naar het juiste tempo. Ik loop op gevoel en kan dus onderweg niet op runkeeper zien hoe het gaat. Mijn smartphone zit in een waterdicht zakje in mijn broek geklemd en tegen de tijd dat ik zo’n 9 km heb gelopen haal ik hem wel tevoorschijn. Ik had een lekker tempo gevonden. De ademhaling nog lekker laag in de buik. De benen liepen ontspannen door zonder te verzuren. Ongeveer halverwege had ik een oepsmomentje. Liep daar een man met twee pitbull achtingen honden. De één had een tennisbal in zijn bek en leverde geen gevaar op , de ander keek mij naar mijn idee behoorlijk dreigend aan. Gelukkig had de man mij gezien en hield de honden vast. Toch nog maar even een tempo versnelling eruit gegooid . Op een gegeven moment werd het tijd om mijn smartphone tevoorschijn te hale ne naar runkeeper te kijken. Ik had er ruim 9 km op zitten. Nu niet gaan versnellen maar hetzelfde tempo doorlopen. Na 10 km de knop stop ingedrukt en de getallen bekeken. 10,03 km in 43:29 min met een gemis snelheid van 13,8 km/uur. Zo weet ik dat ook weer. Nog even een stukje uitlopen.

Gisteren had ik een foto van een watervalletje gemaakt en tijdens het lopen vergeleek ik deze training  met de waterval. Rustig beginnen , zoals het water naar de waterval stroomt. Versnellen zoals het water naar beneden valt, zonder vermoeid te raken en weer rustig uitlopen.  Alleen het zonder vermoeid te raken ging dan weer niet helemaal op 😀😀😀