Toen ik vanmorgen mijn balkon opliep was het koud, het waaide hard en het regende. Het is zondagmorgen , dus hardlopen. Wind, regen, storm, koude  bepalen soms het weer waarin wij zo nodig moeten gaan lopen. Huisgenoten verklaren ons voor gek. Ze zeggen “sla toch een keertje over”. Ik denk ook wel eens van nu even niet, maar ga dan toch. Vandaag echter niet. Ik trek mijn hardloopbroek aan en een lekker zittend T-shirt, draai de verwarming open , ga op de bank liggen en doe mijn ogen dicht. Voor mij zie ik de straat en in gedachten loop ik weg. De regen in , wind tegen en mijn handen in de mouwen om ze warm te houden. Ik loop langs het Spaarne. De straatverlichting doet het niet en ik stap in een diepe plas. Het hek bij nummer 28 staat open, maar ik denk niet dat de dobberman met dit weer zijn hok uitkomt. Voor alle zekerheid blijf ik toch maar zoveel mogelijk aan de andere kant van de weg lopen. Het gaat nog harder regen, maar wat maakt het uit ik was toch al nat en ga de strijd aan met de wind die nu pal op kop staat. De brug over naar de Heemsteedse dreef. Natuurlijk staan de stoplichten op rood. Gelukkig heb ik nu even de wind mee en loop door Heemstede mijn ronde verder af. In de verte zie ik mijn huis en denk aan de douche en het bakje thee. Ik doe mijn ogen open en voel mijn lijf. Verbeeld ik mij dat nou of voel ik de prettige tinteling in mijn benen alsof ik er inderdaad 10 km op heb zitten. De douche sla ik over, maar zet wel een bakje thee.